Fractal

«Πιστεύεις ότι ο Χίτλερ ήταν καλό παιδί όταν ήταν στο γυμνάσιο;»

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

carouselJames Patterson, Marshall Karp «Το καρουζέλ του τρόμου», Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 376

 

“«Πιστεύεις ότι ο Χίτλερ ήταν καλό παιδί όταν ήταν στο γυμνάσιο;» ρωτούσε τον Ντέιβ. «Όχι, ήταν θεοπάλαβος και επικίνδυνος» συνέχιζε χωρίς να περιμένει απάντηση «και γινόταν όλο και χειρότερος. Δεν νομίζεις ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν κάποιος καθάριζε τον Χίτλερ όταν ήταν ακόμη νέος;»”

Καμιά φορά η αρχή είναι μια ερώτηση που μοιάζει ρητορική ή αφελής, πολλές φορές το κλειδί της πρώτης φοράς το κρατά η ανάγκη, αλλά όπως και να ‘χει η επανάληψη οφείλεται πάντα στην πρωταρχική πληγή, σε εκείνο το πρώτο, στα τρυφερά χρόνια, ανεπούλωτο τραύμα.

Με ένα κεφάλαιο παράταιρο, αρχικά, ένα κορίτσι βιάζεται και δυο φίλοι «καθαρίζουν» τον Έντζο Σάλβι που βίαζε και εκβίαζε “επειδή θα ήταν καλύτερο και για το Χάουαρντ Μπιτς”, ξεκινά το βιβλίο και ακολουθεί ένα μεγάλο χρονικό άλμα.

Η Ομάδα NYPO, οι σκληρότεροι ντετέκτιβ της Νέας Υόρκης, που αναλαμβάνουν την προστασία διασήμων, πλουσίων και ισχυρών, ανακαλύπτουν την πάμπλουτη Έβελιν νεκρή και δεμένη σε ένα κεντρικό καρουζέλ, η κοινή γνώμη διίσταται, εξάλλου το θύμα πριν πεθάνει σε βίντεο ομολογεί ότι προηγουμένως έχει σκοτώσει την ερωμένη της.

Μια σειρά από φόνους σε ευυπώληπτους πολίτες όσον αφορά τη δύναμη και το χρήμα, αλλά ωστόσο με εγκληματική και ανήθικη συμπεριφορά, διχάζουν τους διώκτες οι οποίοι στην αρχή δεν μπορούν να βρουν την μεταξύ τους κοινή συνισταμένη.

«Έχουμε τέσσερα θύματα- έναν συμμορίτη, μια πολιτική σύμβουλο, έναν έμπορο ναρκωτικών κι έναν προαγωγό», συμφωνούν. Και οι Χαζμάτ, όπως ονόμασαν υποθετικά τους δυο δολοφόνους «δεν σκοτώνουν απλώς κόσμο, κάνουν μια δήλωση “Η δικαιοσύνη δεν δουλεύει σωστά. Δεν τιμωρεί τους ενόχους. Τους τιμωρούμε όμως εμείς”». Κατά συνέπεια, οι ομολογίες και αυτή η κοινή δήλωση αλλά και η έκθεση του θύματος σε δημόσιους χώρους που αποτελεί κίνηση υψηλού ρίσκου και θυμίζει δημόσια διαπόμπευση να αποτελεί και την μοναδική συνισταμένη.

Η Ομάδα θα αντιμετωπίσει διλλήματα κάθε φορά, επειδή ο δολοφόνος κυριολεκτικά «καθαρίζει»:

«Έγινα αστυνομικός για να εξαφανίσω κάτι καθάρματα σαν αυτόν. Και τώρα δυο τύποι με μια βιντεοκάμερα κάνουν ακριβώς αυτό». «Αυτοί οι τύποι, οι Χάζματ, έχουν δίκιο σε ένα πράγμα: Δεν υπάρχει πραγματική δικαιοσύνη».

Σε εκείνο το έλλειμμα πατώντας ακριβώς ο αόρατος θίασος δολοφόνων και κτυπά κατορθώνοντας να βρίσκεται πάντοτε δυο βήματα πιο μπροστά κι απ’ αυτή την ίδια την αστυνομία.

Στην πορεία, ένα χαμένο ημερολόγιο, μια καλή χριστιανική μαμά, ένα ατύχημα που συνέβη κάποτε και όταν το ζούσαν οι πρωταγωνιστές του «νόμιζαν ότι αυτό που κάναμε ήταν μόνο για μια φορά» θα κινήσουν τα νήματα μιας καταδίωξης που θυμίζει μάταιη προσπάθεια διότι είναι σα να κυνηγά το φίδι την ίδια του την ουρά. Σε μεταιχμιακή εποχή, εξάλλου, γύρευε ποιος είναι το θύτης και ποιος το θύμα.

 

James Patterson

James Patterson

 

Καταιγιστική δράση, παιχνίδι προσώπων και προσωπείων, αλλαγή ρόλων, κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα και της νεοϋορκέζικης κοινωνίας όλα τα στραβά αποδεικνύουν αφ’ ενός ότι τίποτα δεν είναι όπως νομίζεις και αφ’ ετέρου ότι ο διώκτης και το θύμα επείγει να τεθούν υπό αναθεώρηση ξανά και ξανά. Το κοινό αίσθημα, εξάλλου, κοντράρεται συνεχώς και συχνά με το γράμμα του νόμου.

Διαβάζεται σαν αστυνομική περιπέτεια, σαν θρίλερ που αμφισβητεί την ηθική και την στρατηγική ή τακτική της όποιας μορφής εξουσίας αλλά ωστόσο αποτελεί και μια μυθιστορηματική υπαρξιακή κραυγή, χρειάστηκε κάποτε να πάρουν το νόμο στα χέρια τους οι δράστε και να «καθαρίσουν» για την αγαπημένη.

Με βασικά ζητήματα όπως η αυτοδικία και η διαφθορά, το παιδικό τραύμα που ενίοτε κάνει μελλοντικό θύτη το παλιό θύμα, ο Πάτερσον με τον Καρπ παραδίδουν στους αναγνώστες μια ιστορία που ούτως ή άλλως τους βάζει δύσκολα, δεν απαντά, δημιουργεί αντιθέτως ερωτηματικά, οι καιροί είναι σύνθετοι κατά συνέπεια και το έγκλημα και η τιμωρία.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top