Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα fractal: «Το Ατύχημα»
05/09/2018, 9:52 πμ

Διήγημα fractal: «Το Ατύχημα»

 Της Διώνης Δημητριάδου //

 

 

στον Ηλία Λάγιο

 

 

 

Ο Πρώτος τον είδε αλλά δεν κατάλαβε καλά τι γινόταν, γιατί το μυαλό του ήταν πολύ θολωμένο· θα πρέπει να ήταν ήδη στο πέμπτο, μπορεί και έκτο ποτήρι βότκα (σκέτο εννοείται). Ο Δεύτερος γύρισε το κεφάλι του και τον έψαξε, όταν κατάλαβε ότι δεν ήταν πια δίπλα του, άρα τόση ώρα μίλαγε στον βρόντο. Ίσα που πρόλαβε να τον δει να ζυγίζεται στην κουπαστή της βεράντας, και μετά τον έχασε από τα μάτια του. Ο Τρίτος, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που ο Άλλος προσγειωνόταν στο πλακόστρωτο, έβγαινε στη βεράντα, άρα δεν είδε τίποτα. Άκουσε την κραυγή του Δεύτερου και τον είδε να τρέχει προς το στηθαίο για να κοιτάξει κάτω. Κοκάλωσε.

…………….

Ο Δεύτερος, καθισμένος κάπως άβολα στη σπαστή καρέκλα του ασθενοφόρου προσπαθούσε να συμφιλιωθεί με την εικόνα του Άλλου, όπως την είχε μπροστά του. Αναίσθητος, αιμόφυρτος και ίσως ετοιμοθάνατος. Τι είχε επιτέλους συμβεί; Πώς είχε πιει τόσο και δεν κατάλαβε κανείς τίποτε; Του μίλαγε πριν από λίγο. Στην αρχή του απαντούσε, μετά κάτι ψιθύριζε, μετά τίποτε, αλλά νόμιζε ότι τον άκουγε. Πότε σηκώθηκε, πότε ανέβηκε στο στηθαίο, επιτέλους τι ήθελε να κάνει εκεί πάνω; Όχι, δεν καταλάβαινε.

……………

Ο Πρώτος έπινε τον δυνατό καφέ που του είχε φτιάξει ο Τρίτος. Η ζαλάδα δεν του είχε περάσει ακόμα. Τι να καταλάβει; Έπεσε από τη βεράντα στο πλακόστρωτο. Ο Άλλος. Γιατί;

Ο Τρίτος πάσχιζε να θυμηθεί. Από το πρωί, που τον πήρε τηλέφωνο ο Άλλος και ήρθε σπίτι του, ήταν μαζί. Μιλούσε συνέχεια. Του είπε πράγματα για τη ζωή του που ο ίδιος τα αγνοούσε, κι ας ήταν στενοί φίλοι εδώ και σαράντα χρόνια. Μερικά δεν τα καταλάβαινε, ιδίως αυτά που έλεγε για τον χωρισμό των ανθρώπων σε ομάδες. Η  π ρ ώ τ η  ο μ ά δ α, έλεγε, είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν τη ζωή αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα και τα προβλήματά της. Δεν υπερπηδούν τα εμπόδια που βρίσκουν μπροστά τους, τα θολώνουν για να μην τα βλέπουν. Η  δ ε ύ τ ε ρ η  ο μ ά δ α είναι αυτοί που θέλουν διαρκώς τη βοήθεια κάποιου για να τον έχουν δίπλα τους και να τους ακούει, να νιώθουν ότι τους βοηθάει· βέβαια, κι αυτό δεν είναι άσχετο, οι ίδιοι σπανίως ακούν τον άλλο και τα προβλήματά του. Η  τ ρ ί τ η  ο μ ά δ α είναι οι πιο φυσιολογικοί, ας το πούμε έτσι, για τα μέτρα του μέσου ανθρώπου. Και ακούνε και βοηθάνε και μιλάνε και είναι πάντα εκεί, όταν κάποιος τους ζητάει. Καλό αυτό, όμως δεν είναι πολυπληθής ομάδα. Σίγουρα σ’ αυτούς δεν ανήκουν ο ι  ά λ λ ο ι, οι ολιγάριθμοι αυτοί περίεργοι, που νιώθουν αλλιώς και αντιλαμβάνονται αλλιώς τα πράγματα γύρω τους. Αυτοί σπανίως μιλάνε και, όταν το κάνουν, είπε, σε λίγους εκλεκτούς ακροατές, μιλάνε σε γλώσσα περίεργη, δυσνόητη, συμβολική και απρόσιτη· αυτοί ξέρουν ότι λίγοι θα τους καταλάβουν, στο μέτρο πάντα του δυνατού, δεν έχουν, όμως, και την απαίτηση να γίνουν αντιληπτοί. Θέλουν, είπε, να καταθέσουν σε ευήκοα ώτα τη «διαθήκη» τους, πώς δηλαδή σκοπεύουν να διαθέσουν τον εαυτό τους στο εξής. Δεν το πολυκατάλαβε αλλά δεν πρόλαβε και να ζητήσει να του το εξηγήσει αυτό, γιατί ήρθαν οι άλλοι δύο και η κουβέντα ξεστράτισε. Μόνο κάποια στιγμή που βρέθηκαν οι δυο τους τον ρώτησε.

Να δες τους και θα καταλάβεις, είπε. Εγώ τι να κάνω εδώ;

……………

Ήταν ο Δεύτερος στο τηλέφωνο:

Δεν τα κατάφερε. Τελείωσε. Δεν συνήλθε παρά μόνο για μια στιγμή, με κοίταξε και ψιθύρισε κάτι ακατανόητο: ε ί μ α ι  μ ε  τ ο υ ς  ά λ λ ο υ ς,  π ά ν τ α  μ’ α υ τ ο ύ ς  ή μ ο υ ν α. Κάτι τέτοιο. Καταλαβαίνεις τίποτε; Εδώ τους είπα ότι πήγε να κοιτάξει κάτω, είχε πιει πολύ, ζαλίστηκε κι έπεσε. Ατύχημα, έτσι;

……………

Ο Τρίτος θυμήθηκε τον καθηγητή του στο Πανεπιστήμιο: «Πάντα η ετυμολογία μιας λέξης σάς βοηθάει να κατανοήσετε το βαθύτερό της νόημα».

Ατύχημα: α στερητικό και τύχη. Δηλαδή κάτι που ξέφυγε από την τύχη. Ναι, αλλά όχι τυχαία. Η ζωή μας όλη είναι που επιλέγει την πλευρά που θα ταχθούμε. Με τους τυχερούς, που βρίσκουν λύσεις, άσχετο αν τους λύνουν τα προβλήματα, ή με τους λίγους άτυχους, που πολλά κατανοούν και λίγα αντέχουν. Αυτοί καμιά φορά σαλτάρουν κι από τα μπαλκόνια.

Και βέβαια ατύχημα. Τι άλλο;

 (Απλή λεπτομέρεια. Ο Άλλος από το πρωί που ήταν συνέχεια μαζί δεν είχε βάλει ούτε σταγόνα αλκοόλ στο στόμα του.)

 

 

 

Διώνη Δημητριάδου

(το διήγημα «Το Ατύχημα», σε μια πρώτη του μορφή, είχε συμπεριληφθεί στη συλλογή διηγημάτων «Το Ατελιέ», εκδόσεις Νοών, 2011)

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top