Fractal

«Η μούσα που ζητώ/ ίσως να μην υπάρχει στο γένος των ανθρώπων»

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //

 

Αντώνης Περδικάρης «Το απέραντο του ονείρου», εκδ. Βακχικόν, 2017, σελ. 86

 

Αν και έχει κάvει «θετικές» σπουδές ο Αντώνης Περδικάρης  γράφει στίχους και μάλιστα στίχους που αγγίζουν το όνειρο πιο πολύ παρά την πραγματικότητα. Με ρομαντική διάθεση και έχοντας ερεθίσματα ψυχικά καταθέτει στην τέταρτη ποιητική του συλλογή ποιήματα που ιχνηλατούν την ανθρώπινη ψυχή και ψηλαφίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Η φύση, τα λουλούδια, τα αστέρια, ο ουρανός, τα κύματα πρωταγωνιστούν στο ποιητικό του σύμπαν. Φαίνεται σαν να προσπαθεί να βρει τον εαυτό του ή να μην χάσει ποτέ την επαφή του με το φυσικό περιβάλλον. Φαίνεται ότι αναζητά μια αρμονία από παντού, μια αρμονία που θα τον βοηθήσει να έχει ισορροπία ψυχική και διανοητική. Ψάχνει πάντα να βρει μια Μούσα, ένα σημείο έμπνευσης, ένα ψήγμα αλήθειας μέσα στο ψέμα ή ένα ψέμα γλυκό και αθώο που θα αποτελέσει την πηγή της έμπνευσης.«Η μούσα που ζητώ /ίσως να μην υπάρχει στο γένος των ανθρώπων», γράφει στο ποίημα «Ταξιδευτής». Αφουγκράζεται τους ήχους, το τοπίο και δημιουργεί: «Τι λέει το ποίημα στη θάλασσα , πες μου;/ Τι λένε οι ίσκιοι που έρχονται πάντα τα βράδια;» μας λέει στη Πανσέληνο. Στον ρεαλισμό αντιτάσσονται οι «Ονειρογραφίες» του Περδικάρη. Η αγάπη για τη θάλασσα, η πλάνη από το γαλάζιο, ο φόβος όταν κοιτά κανείς τ’ αστέρια, το φως του φεγγαριού που μεταμορφώνει τα πάντα, οι μελωδίες της νύχτας, οι ξωτικές νύχτες, η σιγανή βροχή, τα σταχτιά κύματα, όλα αυτά τα συναντάμε στους στίχους του και όλα αυτά  συντελούν στη μαγεία και τα παράγωγά της. Όσο για το τι είναι η ποίηση; Όπως οι περισσότεροι που γράφουν έτσι και ο Αντώνης Περδικάρης (και είναι απολύτως θεμιτό) δίνει τη δική του εκδοχή: «Άκου, η ποίηση είναι το αλάτι της θάλασσας /και η θάλασσα η τροφή του κόσμου» θα πει στο ποίημα «Πλάνη». Και απέναντι στους ποιητές είναι κάπως ειρωνικός στο τέλος του ποιήματος «Δίνη»:

 

…Ποιητές ματαιοπονούν κατασκευάζοντας καράβια,

θάλασσες, αστέρια και στο τέλος βολοδέρνουν στα λιμάνια.

 

Αντώνης Περδικάρης

 

H αγάπη που χάθηκε και η αναπόλησή της, καθώς και η αίσθηση που αυτή αφήνει και τα λόγια που χαράσσει στη μνήμη και την καρδιά του ποιητικού υποκειμένου. Ξεχωριστοί οι στίχοι που μιλούν για τη βροχή στο ποίημα «Προκήρυξη βροχής»:

 

[..]

 

Μια βροχή συνηθισμένη

Μια βροχή στην εποχή της

Μια βροχή στον καιρό της.

Μια βροχή συνηθισμένη, κανονική, δηλωμένη.

 

Ο ορισμός της βροχής εκλεκτικός.

Η βροχή μοναδική εντύπωση…

Η ζωή μοναδική παράσταση…

 

[…]

 

Η νοσταλγία για κάτι που έφυγε ανεπιστρεπτί, η αγωνία για την αγάπη!

 

«Τώρα πια ο ονειροπόλος σε βουνά σαλεύω

με μοιραίους στίχους, οράματα και αγρύπνιες»

 

Ταιριαστοί οι πίνακες του Σέργιου Κόκκορη που απεικονίζουν γυναικείες μορφές στο εσωτερικό της έκδοσης.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top