Για «ΤΟ ΑΛΟΓΑΚΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ» της Αρχοντούλας Διαβάτη
Γράφει η Θεοδώρα Μπιμπίλα //
Εκδόσεις ΝΗΣΙΔΕΣ, 2012
Μπορεί ο χρόνος να τυλίγεται στο ρολό του παρελθόντος, μπορεί να θολώνουν ή και να σβήνουν εντελώς κάποιες καταστάσεις, κάποια πράγματα όμως στη ψυχή και στο νου παραμένουν αναλλοίωτα, υφαίνοντας το ίδιο μας το είναι.
Το διάβασα και «Το Αλογάκι της Παναγίας» της Αρχοντούλας Διαβάτη, όπως και το πρώτο της βιβλίο («Στη Μάνα του Νερού») και με συνεπήρε. Δεν το άφησα από τα χέρια μου μέχρι να το τελειώσω. Διαβάζοντας σελίδα – σελίδα διαπίστωσα πως και τα δύο βιβλία της φίλης μου έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά γραφής. Ιδιαίτερος τρόπος, αινιγματικός αρκετές φορές. Όπως και οι φωτογραφίες της στο διαδίκτυο.
Καθημερινότητα και Ιστορία συμβαδίζουν αρμονικά στην αφήγηση, φτάνοντας στο σήμερα, μεταφέροντας καταστάσεις και εικόνες του παρελθόντος κι έτσι θα διατηρηθούν, θα διαδοθούν ίσως.
Δεν έλειψε και η έκπληξη για τον αναγνώστη, τουλάχιστον για μένα, όταν διάβασα τα γράμματα του Άγγελου. Με εντυπωσίασε εξαιρετικά η τόλμη των επιστολών αυτών- κι όχι μόνο η γνήσια, αποκάλυψη της προσωπικότητας του αριστερού ιδεολόγου της εποχής, ένα σημαντικό πορτρέτο που δεν εμπεριέχεται σε ιστορικά κείμενα.
Δεν θέλω να αναλύσω τα σύντομα, αλλά περιεκτικότατα κείμενα. Το βρίσκω πολύ παρακινδυνευμένο ακόμη κι από τους πιο ειδικούς από μένα. Αρκούμαι στο τι εισέπραξα, κι αυτό κατά τη γνώμη μου, έχει μεγαλύτερη σημασία τόσο για τον αναγνώστη, όσο και για τον δημιουργό. Ταρακούνησε λοιπόν το βιβλίο και το δικό μου παρελθόν, ξέθαψε και συμπλήρωσε δικές μου μνήμες, τη μια με τον Άγγελο, που μου θύμισε την περίοδο της μεταπολίτευσης και την “αποκάλυψη” της ιδεολογίας και μιας παιδικής μου φίλης δικής μου, πιστής στις οδηγίες του κόμματος.
Εκείνη με αποκαλούσε κάποιες φορές “αστή” για να με υποτιμήσει, ενώ οι υπόλοιπες συμμαθήτριές μας, αναρχική. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις σειρές, με πιάνω να χαμογελώ.
Αλλά και την άλλη, με τον Δημήτρη Χατζή. Τον άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ και που όμως μου κινούσε την περιέργεια για πολλά χρόνια, στην παιδική μου ηλικία. Τα αδέλφια του, Λίτσα και Αλέκος, ήταν φίλοι της μαμάς μου. Με τη Λίτσα ήταν κολλητές και μέναμε στην ίδια γειτονιά. Οι πολυκατοικίες μας ήταν η μια απέναντι στην άλλη. Και οι δύο είχαν αδέλφια που έφυγαν στο « βουνό». Τότε και για πολλά χρόνια δεν ήξερα την ιστορία .Θυμάμαι πως μόλις εμφανιζόμουν έκοβαν τη συζήτηση, μαχαίρι. Καιγόμουν από περιέργεια να γνωρίσω αυτούς τους ανθρώπους. Να μάθω.
Όταν τις ρωτούσα μου περιέγραφαν σκηνές με τα αδέλφια τους, από τα παιδικά τους χρόνια. Η θεία Λιτσούλα, με άφηνε – μετά από τις πιεστικές ερωτήσεις μου – να διαβάζω τα χειρόγραφα του Δημήτρη, μόνον πάνω στο γραφείο που είχε στο σαλόνι της και με έβαζε να υποσχεθώ πως δεν θα συζητώ γι αυτά. Τότε δεν καταλάβαινα γιατί. Κι από τα χειρόγραφα, ελάχιστα καταλάβαινα, δυσκολευόμουν και με τον γραφικό του χαρακτήρα. Θυμάμαι πιο έντονα ένα ποίημα του πατέρα τους με τίτλο ο Άνθρωπος, και την υπογραφή του ως Γ. Πελλερέν (ψευδώνυμο) . Τελικά δεν τον γνώρισα ποτέ. Γνώρισα όμως τον αδελφό της μαμάς μου, στα εξήντα του πια, τον πραγματικό μου θείο. Αυτές τις συγκινήσεις μου ξύπνησε το βιβλίο της φίλης Αρχοντούλας Διαβάτη. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί.
Αρχοντούλα Διαβάτη
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Η Αργυρώ Μουντάκη στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Μιλώντας για το Υπναρούδι… Το πρώτο μου βιβλίο ήταν «Το Υπναρούδι και η Ελεάννα». Πρώτο παιδί, γράφοντας για παιδιά, δίχως να έχω ακόμα η ίδια παιδιά… Ένα παραμύθι που αφηγήθηκα με άλλους ήρωες, άλλα έντομα, στην πραγματική
Περισσότερα -
«Σώσε με, αληθινή μου αγάπη! Σώσε με από την κακία του κόσμου και από την ίδια μου την καρδιά!»
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Ο ερωτικός Τζαίημς Τζόυς «Τρέμω μήπως μου δείξουν καμιά φωτογραφία σου όταν ήσουν μικρή γιατί θα σκεφτώ “Τότε δεν την γνώριζα, ούτε κι εκείνη εμένα. Όταν μ’ εκείνο το νωχελικό της βήμα, θα
Περισσότερα -
☆ Οι τάφοι της Βεργίνας: Η λάμψη ενός βασιλείου που δεν πέθανε ποτέ!
Κείμενα-Φωτογραφίες: Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη // Όταν φτάσαμε στους τάφους της Βεργίνας, τίποτε δεν προμήνυε πως αυτή η συγκλονιστική ανακάλυψη του αρχαιολόγου Μανώλη Ανδρόνικου το 1977 θα μας άφηνε άφωνους από το μεγαλείο, την δύναμη και τον πλούτο που απέπνεε
Περισσότερα -
Δύο ποιήματα της Ελένης Χωρεάνθη
Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη // Εύχεσθε υπέρ ημών των ελαχίστων ποιητών Αναμόρφωση των ποιημάτων «Ήταν ένα φθινόπωρο» και «Σχεδιάσματα μνήμης», από τη συλλογή «Ο ύπνος των μεσημβρινών ωρών» (Εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα 2004). Αιμορραγία φωτός
Περισσότερα -
✔ Νίκος Μεντζίνης: «Από μικρός είμαι με τους Ινδιάνους»
Συνέντευξη στον Γιάννη Φαρσάρη // Όταν πριν χρόνια πρωτογνωριστήκαμε, στο βλέμμα του διέκρινα αμέσως ένα μίγμα δυναμισμού και ευαισθησίας. Σπάνιος ως συνδυασμός, μα στην πάροδο των χρόνων επιβεβαιώθηκα: Ο Νίκος Μεντζίνης έχει έρμα βαρύ μέσα του κι
Περισσότερα -
Ένα μικρό αφιέρωμα σε αγαπημένα βιβλία του Άντερσεν και άλλα από εκείνα που έχουν σαν θέμα τους το βιβλίο!
Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη // * Κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου γιορτάζει ο μεγαλύτερος παραμυθάς στο κόσμο, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Έχουν περάσει 213 χρόνια από την γενέθλιο ημέρα του κι όμως κανένας δεν τον ξεχνά ποτέ, αφού εκείνη
Περισσότερα -
Ποίηση: “Γαλήνη”
της Αλεξίας Αθανασίου // * Κάτασπρο Νούφαρο Φώς καθρεπτίζεσαι μες στα γαλάζια γαλήνια νερά σου. Διάφανες οι Αύρες σε αγγίζουν στο μέτωπο ήλιων αχτίδες φιλούν τα μαλλιά σου. Χίλια Φεγγάρια σου γνέφουν χαρούμενα Ξέγνοιαστ’ αστέρια γελούν
Περισσότερα
