Fractal

«Το ακατέργαστόν μου είδον οι οφθαλμοί σου, και επί το βιβλίον σου πάντες γραφήσονται»

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

akatergaston«Το ακατέργαστόν μου» της Αλίκης Ντουφεξή- Πόουπ. Εκδ. «βιβλιοπωλείον της Εστίας», σελ. 200

 

«Η 4η Αυγούστου – πέρα από την ξεχασμένη πια επέτειο που ελάχιστοι γιορτάζουν – ήταν για τον Άλκη Χατζηκωστή μια συνηθισμένη μέρα, μια τόσο συνηθισμένη μέρα που δεν αντιλαμβανόταν ούτε ο ίδιος ότι θα του άλλαζε τη ζωή, όπως συμβαίνει με όλες τις κρυφά σημαντικές ημέρες. Άλλωστε, κατά τον Άλκη, κάθε φανερά σημαντική μέρα είναι αποτέλεσμα μίας ή περισσοτέρων κρυφά σημαντικών» [Μια μέρα από τη ζωή του Άλκη Χατζηκωστή 04-08-2011]

Πόσα μπορούν να χωρέσουν σε 200 σελίδες; Πολλά! Δυο ζωές, δυο εκ διαμέτρου διαφορετικοί συγγραφείς, ένα μεταμοντέρνο μυθιστόρημα, μια ιστορία μυστηρίου, ένα οντολογικό δοκίμιο, μια ειρωνική αλληγορία, η ιστορία της σύγχρονης λογοτεχνικής εκδοχής, ένας γρίφος. Ποιος είναι ο τετραπέρατος συγγραφέας που σπάει πλάκα μαζί μας υπογράφοντας ως Αλίκη Ντουφεξή- Πόουπ αυτή την ευφυέστατη, τελικά, ιστορία.

Ας τα πάρουμε κατ’ αρχάς με τη… λογική:

Ένας καταξιωμένος αλλά ιδιόμορφος συγγραφέας, ο Άλκης Χατζηκωστής, πιεζόμενος από τις παρούσες καλλιτεχνικές και εμπορικές εκδοτικές συνθήκες γίνεται εκείνο που απεύχεται: η Αλίκη Ντουφεξή- Πόουπ, την οποία δημιουργεί και μισεί, δουλεύει για εκείνη και ταυτοχρόνως την κατηγορεί για να μπορέσει να συνεχίσει να είναι συγγραφικά ο εαυτός του. Γίνεται πανδιάσημος (και πάμπλουτος) ως Αλίκη Ντουφεξή- Πόουπ και ταυτοχρόνως επιμένει να… επιμένει: «Δεν θα ασχοληθώ ξανά με την κλινική περίπτωση της κυρίας Αλίκης Ντουφεξή- Πόουπ. Επαίρεται ότι πρόγονος του συζύγου της είναι ο Άγγλος ποιητής Αλεξάντερ Πόουπ. Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ για τον συγκεκριμένο ποιητή θα παρατηρήσω για την απόγονό του: Υπάρχουν δυο τρόποι να μισεί κανείς τη λογοτεχνία. Ο πρώτος είναι να τη μισεί. Ο δεύτερος είναι να διαβάζει Αλίκη Ντουφεξή- Πόουπ». Έτσι ισχυρίζεται ο Άλκης, καταλήγοντας στο τέλος να μισεί τον εαυτό του. Διότι η Αλίκη (όχι τυχαία Αλίκη) θα του κλέψει τα πάντα: τους αναγνώστες και τον εκδότη, το αναγνωστικό ενδιαφέρον της γυναίκας του αλλά και αυτής της ίδιας του της κόρης. Το βιβλίο έχει στηθεί δομικά με ανορθόδοξα υλικά: αποσπάσματα από τα βιβλία του Άλκη και της Αλίκης, ημερολογιακές σημειώσεις και ποστ από το μπλογκ της Αλίκης και το ψευδώνυμο του Άλκη, συνεντεύξεις, αποσπάσματα εφημερίδων, επιστολές, σημειώσεις (σβησμένες), περιστατικά ζωής, συνομιλίες και γιορτές, τηλεοπτικές εκπομπές και μια αυτοχειρία μυθιστορηματική με την μέθοδο των σαμουράι (χαρακίρι, κανονικά).

Ο τίτλος, δάνειο από τους «Ψαλμούς» «το ακατέργαστόν μου είδον οι οφθαλμοί σου, και επί το βιβλίον σου πάντες γραφήσονται» (Ψαλμός 138:16) παραπέμπει στο ακατέργαστο Golem. Με ένα e χάνει ή αποκτά την αλήθεια και τη ζωή, η Αλίκη είναι το δικό του, δηλαδή του Άλκη το ακατέργαστον Golem.

Το φινάλε, πικρό. Το δημιούργημα που ξεπερνά ή καταπίνει τον ίδιο του τον δημιουργό. Ο εχθρός εαυτός και η συγγραφική άβυσσος στην ψυχή του συγγραφέα:

«Η γεωγραφία του εαυτού σου: η ψυχή σου συνορεύει ανατολικά με τα νησιά της ειρωνείας, δυτικά με τα βουνά του μίσους, βόρεια με τις πεδιάδες του ονείρου και νότια με τον ωκεανό της θλίψης. Μόνιμοι κάτοικοί της ένας, τώρα τελευταία δύο, αργότερα ίσως κι άλλοι, αν δεν πνιγούν στη θάλασσα ή η απόγνωση δεν τους οδηγήσει μετανάστες σ’ άλλους τόπους ευδαιμονίας. Η οικονομία της είναι ελλειμματική: εξάγει μόνο λέξεις, αν και συχνά αναγκάζεται να τις καταναλώνει η ίδια. Εισάγει κάθε είδους εικόνες, ήχους και αισθήματα. Η άμυνά της έχει προ πολλού πάψει να υπάρχει και είναι ευάλωτη σε κάθε είδους εισβολή από τους γείτονές της. Πολίτευμα της η ολιγαρχία των επιθυμιών. Επίσημη θρησκεία της αυτή του Διαμαρτυρόμενου Εγώ». [Ο Περσέας κοιτάζοντας τη Μέδουσα] [το σβησμένο]

Παιγνιώδες, ειρωνικό, παραβολικό, σαρκαστικό και αυτοσαρκαστικό, ώρες – ώρες σπαρακτικό, εύστροφο που υπηρετεί τον σκοπό του με χίλιους δυο τρόπους: πρόζα, θεατρικό, περιγραφές, άρθρα, συνεντεύξεις, εξομολογήσεις, όνειρα, εφιάλτες, επιστολές, διαθέτει φυσικά δυο προλόγους και δυο επιλόγους. Εκτός εκείνων των αυθεντικών. Εξάλλου οι ετερώνυμοι του βιβλίου, τελικά, ήτο τρεις: εκτός του Άλκη Χατζηκωστή και της Αλίκης Ντουφεξή- Πόουπ και ο Leon o Sofos τον οποίο σχεδόν ουδείς πήρε είδηση.

Το αποτέλεσμα «Ρομαντισμός, ρεαλισμός, μοντερνισμός- ρομαντισμός για τους αφελείς, ρεαλισμός για τους ιδιοτελείς, μοντερνισμός για τους ασθενείς» (εστετισμός, λεγεώνα), μεγάλη η απόλαυση, ακόμα γελάω. Ε ναι μπαίνεις σίγουρα στο πειρασμό να σκεφτείς «ποιος»; Κάτι έχω στο νου (δηλαδή δυο) μπορεί και να σφάλλω.

 

* Η Αλίκη Ντουφεξή-Pope (λογοτεχνικό ψευδώνυμο) γεννήθηκε το 1968 στη Νέα Σμύρνη. Στα δεκαοκτώ της μετανάστευσε στο Κέιπ Τάουν, όπου παντρεύτηκε με Έλληνα επιχειρηματία της Νότιας Αφρικής και σπούδασε αγγλική φιλολογία. Σήμερα ζει στο Στέλενμπος με τον δεύτερο σύζυγό της, τον Άντριου Πόουπ, αγγλικής καταγωγής Νοτιοαφρικανό γαιοκτήμονα και απόγονο του Άγγλου ποιητή Αλεξάντερ Πόουπ. Εργάζεται ως καθηγήτρια στο σχολείο που ίδρυσε ο σύζυγός της. Έχει δύο κόρες, την Γκρέις, είκοσι χρονών, και την Τζόυς, δεκαοκτώ. Από τις εκδόσεις “Μεταξά” κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της “Ερωτική καταιγίδα” (2012) και “Ψιχάλες αγάπης στο πρόσωπό μου” (2013).

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top