Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η επανάληψη της σκηνής
12/04/2017, 11:49 πμ

Η επανάληψη της σκηνής

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Tony Parsons «Τιμωρός», Μετάφραση: Αύγουστος Κορτώ, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 351

 

Το μυθιστόρημα ξεκινά με τη βασική σκηνή που επαναλαμβάνεται: Τριάντα χρόνια πριν μια οικογένεια δολοφονείται στο σπίτι της. Ο πατέρας και οι δυο γιοί. Ο δολοφόνος καίει το σπίτι. Μητέρα και κόρη ξεφεύγουν.

Τριάντα χρόνια μετά σε ένα πολυτελές συγκρότημα κατοικιών επαναλαμβάνεται η σκηνή: Μητέρα, πατέρας και τα δυο μεγάλα παιδιά δολοφονούνται. Το σπίτι καίγεται και όσον αφορά το μικρό αγόρι της οικογένειας, όλοι μιλούν για απαγωγή.

Η θεία του επιμένει ότι είναι ακόμα ζωντανό και τον αναζητεί.

Ο επιθεωρητής Μαξ Γουλφ, ανάμεσα στο μεγάλωμα της μικρής κόρης του και των καθηκόντων του αναζητώντας τον δράστη οδηγείται σε εκείνον της αρχαίας σκηνής. Το όπλο του φόνου, που χρησιμοποιείται στο να αναισθητοποιούν τα ζώα σε κάθε αγροτική περιοχή, τους οδηγεί στον Χασάπη, μεσήλικα κι άρρωστο πλέον ο οποίος θα τραπεί σε φυγή.

Ένα μυθιστόρημα γρήγορο, γεμάτο ανατροπές, οικογενειακά μυστικά και ενδοοικογενειακή βία. Εξάλλου τα μεγαλύτερα εγκλήματα μέσα στο μικρόκοσμο της οικογένειας γίνονται: δυο αδέλφια που μισούνται, αδελφός που κακοποιεί αδελφές και ένας «τιμωρός» που φροντίζει  ώστε τα δυο περιστατικά να μοιάζουν. Ταξικές διαφορές, κοινωνικά στρώματα τα οποία φαινομενικά δεν θα ‘πρεπε καν να συναντιούνται, αντιφατικοί ήρωες, κι ένας ανθρώπινος επιθεωρητής που προσπαθεί να τα προλάβει όλα, τη μικρή κόρη του και το καθήκον του, αποτελούν τον βασικό καμβά σε μια ιστορία που συνεχίζει να μας εκπλήττει ως την τελευταία σελίδα. Το μαύρο μουσείο με τα όπλα των εγκλημάτων και τους πεσόντες στο καθήκον αστυνομικούς αποτελεί τον βασικό πυρήνα. Για τα παράπλευρα θύματα που δεν αναφέρονται πουθενά: εκείνους που καταδικάζονται αδίκως αλλά και τους άλλους που δεν πεθαίνουν στο καθήκον τελικά αλλά τραυματίζονται και καθηλώνονται για μια ζωή, γίνονται άλλοι.

Τα μεγάλα ατού του βιβλίου: οι βασικοί χαρακτήρες που εντυπωσιάζουν μέχρι την τελευταία σκηνή- στιγμή, κανένας δεν είναι εκείνος που φαίνεται στην αρχή, ο πυρήνας της οικογένειας που ευνοεί τα μεγάλα μίση και πάθη, που μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο όσο παραμένουν κρυφά και κακοφορμίζουν, η ζωή στην αστυνομία και το ρίσκο της απόφασης κάθε μα κάθε στιγμή. Το ανθρώπινο πρόσωπο του επιθεωρητή και η υπέροχη σχέση με την μικρή του κόρη.

 

Tony Parsons

 

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι περιγραφές των δυο εντελώς διαφορετικών κόσμων: οι πλούσιες συνοικίες με τα μυστικά τους και τα προβλήματα τους και ο κόσμος των ρομά, με την ψευδαίσθηση πως όλοι γνωρίζουν τα πάντα για όλους. Αλλά αυτό είναι μάλλον αδύνατον όταν πρόκειται για την ανθρώπινη φύση και καρδιά. Το εντυπωσιακό φινάλε ενός στυγερού δολοφόνου. Κυρίαρχα συναισθήματα: ο φόβος, η λαγνεία, η εκδίκηση, τα ψυχικά τραύματα που δεν επουλώνονται με τον χρόνο και με τη λησμονιά. Αχίλλειος πτέρνα η οικογενειακή συνέχεια, εκείνο που φαίνεται, το προσωπείο, και η τυφλή βία. Η τιμωρία που έπεται κάθε εγκλήματος, στη ζωή δεν παραγράφεται κανένα.

Ο επιθεωρητής Μαξ Γούλφ που γνωρίσαμε με τον «Σάκο του μποξ», στον «Τιμωρό» μας γίνεται ακόμα πιο συμπαθής και οικείος. Τρυφερός κι ευφυής, γενναίος και ριψοκίνδυνος και αφελής, ένας καλός άνθρωπος στην υπηρεσία του νόμου.

Το μεταφραστικό χνάρι του Αυγούστου Κορτώ στο κρυστάλλινο απολαυστικό κείμενο που κυλάει. Ένα μυθιστόρημα που αξίζει να το διαβάσει κανείς για την περιπέτεια, την εξαπάτηση, την εξαιρετικά σύνθετη ζωή μέσα σε κάθε φαινομενικά ήρεμη οικογένεια. Την ηρεμία είναι να τρέμει εντέλει κανείς.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top