Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Σε πρώτο πρόσωπο
07/02/2018, 12:49 μμ

Σε πρώτο πρόσωπο

Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη //

 

Βίκυ Τελίδου Μητρούλια «Τη νύχτα που μίλησε η σιωπή», εκδ. Βακχικόν

 

H Bίκυ Τελίδου Μητρούλια κάνει απολογισμό ζωής και συναισθημάτων στην πρώτη της συλλογή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Κρυφοκοιτάει τη ζωή της, ψιθυρίζει, εξομολογείται, συνομιλεί με τις σκιές, ψαχουλεύει τα τραύματα της αγάπης. Ζητά απαντήσεις για το άχρωμο παρόν. Προσκυνά τη φυγή του άντρα που αγαπά και ο πόνος ίσως είναι που της γεννά τους στίχους. Ο λόγος της είναι ασυγκράτητος, χείμαρρος, που παρασέρνει στη ροή του κάθε σκέψη και συναίσθημα. Είναι πιο πολύ γυναικείος λόγος, τολμώ να πω, με συναισθηματικές προεκτάσεις και εξάρσεις στα σημεία που απλώνεται και κυλά και πάει.

Και επαναλαμβάνω γυναικείος με την έννοια ότι αντανακλούν την γυναικεία ψυχολογία τα γραφόμενα πιο πολύ, δηλαδή δεν ξέρω κατά πόσο ένας άντρας θα γινόταν κοινωνός όλων αυτών των πραγμάτων.

Ακόμα, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ποιήματα ακριβώς, όπως κλασικά ορίζεται ένα ποίημα, είναι περισσότερο μια κατάθεση ψυχής, μια ρέουσα διάθεση, ένας ψίθυρος ηχηρό από τα βάθη της καρδιάς που πολλάκις μετατρέπεται σε κραυγή. Η γράφουσα ξεχειλίζει στην κυριολεξία από εικόνες και λέξεις. Μιλάει συνήθως σε πρώτο πρόσωπο, συνήθως μονολογεί και άλλοτε συνδιαλέγεται  επικίνδυνα με τον χρόνο, τη στιγμή, τη μνήμη, τις εικόνες που μέσα της κουβαλά και που κάπου παραπέμπουν.

Εσωτερικός παλμός, ένταση, συγκίνηση που κατέχει το υποκείμενο της γραφής. Εύστοχο το κείμενο «Ήρθαν ξανά οι αφεντάδες» που δεν έχει διόλου ερωτική υφή, σε αντίθεση με όλα σχεδόν τα κείμενα του βιβλίου.

Πεζολογικός χαρακτήρας, αφηγήσεις παθιασμένα φαντάσματα, σιωπή που μιλάει, στίχοι φλεγόμενοι, που παραπαίουν στα πλαίσια μιας περιπλανώμενης απελπισίας. Ο τόνος ο ίδιος, σε μια ακατάπαυστη επανάληψη, προσδιορίζει το ύφος τελικά. Μάχη του δημιουργού με τα συναισθήματα και τα αναπάντητα ερωτήματα. Αρκετοί στίχοι ελπιδοφόροι, για κάτι καλύτερο που θα ‘ρθει. Κάτι καλύτερο αναφορικά πάντα με την Οικονομία που η δημιουργός θα υιοθετήσει στην ποίησή της, με την έννοια ότι υπάρχει έντονη  η ανάγκη στον επαρκή αναγνώστη για περισσότερη πύκνωση και αφαίρεση του διαθέσιμου υλικού ώστε να μην παραφορτώνεται ο στίχος.

Κλείνω το σύντομο τούτο σημείωμα με το τέλος του κειμένου που φέρει τον τίτλο «Μέλι κερνούσαν οι μαινάδες»: «Στο πέρασμα της λογικής, όσοι χαθήκαν αγρίμια έγιναν. Ψάχνουν τους πόνους  να μερέψουν για να ζουν».

 

Βίκυ Τελίδου Μητρούλια

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top