Fractal
Home / Ποιήματα / Ποίηση fractal: 4 ποιήματα
29/08/2018, 11:27 πμ

Ποίηση fractal: 4 ποιήματα

Γράφει ο Θοδωρής Βοριάς // *

 

 

 

 

 

ΦΥΛΛΟΒΟΛΟ ΔΕΝΤΡΟ

 

Στο φυλλοβόλο δέντρο μοιάσε,

τίναξε στον άνεμο τα κιτρινισμένα φύλλα

στο χώμα να σαπίσουν.

 

Κοίταξε το κυπαρίσσι και το πεύκο,

γερνάνε με τη σκόνη όλων των καημών τους.

 

Τα λόγια φτιάχνουν φωλιά,

σου τσιμπολογούν τα φύλλα,

κρύβονται βαθιά σου.

Τίναξε τα φύλλα, άκουσε τον άνεμο

κι ύστερα τα λόγια θα κρυώσουν, θα πετάξουν

κι άλλα λόγια θα φωλιάσουν μέσα σου

άλλες χαρές και λύπες θα ‘ρθουνε με την άνοιξη.

 

Εσύ θα στέκεις δέντρο περήφανο,

μη λησμονήσεις όμως, δέντρο φυλλοβόλο.

 

 

Ποιητική συλλογή «Το τρύπιο ταβάνι», εκδόσεις ΕΡΩΔΙΟΣ 2005

 

#

 

ΓΥΡΩ ΜΥΡΙΖΕΙ ΠΕΘΑΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

 

Βρήκα την αλυσίδα που έβλεπα στα όνειρά μου,

με τη βαριά της άγκυρα

περασμένη στην καγκελόπορτα

της πλαζ στην Αρετσού.

 

Μονάχος παρηγοράω

τα έρημα ερωτικά αποδυτήρια,

την αμμουδιά που ψάχνει για ιδρωμένα κορμιά,

για βρεγμένα ίχνη βημάτων που άλλαξαν πορεία.

 

Θα φωνάξω δυνατά,

να σπάσει ένα κομμάτι από την εγκατάλειψη

και μια γωνίτσα από κοφτερό φεγγάρι,

να τα κάνω μαχαίρι

ολόιδιο με τις κραυγές των γλάρων,

να κόψω σε λουρίδες τα παιδικά μου χρόνια,

να τα ξαπλώσω εδώ κι εκεί πάνω σε ψάθες.

 

Γύρω μυρίζει πεθαμένη θάλασσα

σαν παλιά φωτογραφία.

 

Ποιητική συλλογή “Νυχτερινές επιπλοκές”

εκδόσεις Ερωδιός – 2008

 

#

 

 

[Πυγολαμπίδες]

 

Δράκοι της νύχτας

καταπίνουν αστέρια

και σκόρπιους στίχους

 

₪

 

Όταν νυχτώνει

τα μολύβια δε γράφουν,

γίνονται σφαίρες.

 

Από την ποιητική συλλογή «Πυγολαμπίδες» [33 Χαϊκού], σειρά Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου τχ. 67 Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2011, των εκδόσεων Μπιλιέτο. 

 

 

#

 

 

ΟΡΦΑΝΕΜΕΝΕΣ ΡΙΖΕΣ

 

Θέρισες ανεμώνες και τις έστησες στο βάζο

-αντίδοτο για την αγιάτρευτη κακογουστιά της πόλης.

 

Στο πανάκριβό σου βάζο, οι τελευταίες εκπνοές

καταντήσανε φυσαλίδες οξυγόνου

στα γυάλινα τοιχώματα.

 

Τα πόδια μου, ακρωτηριασμένα, κρέμονται ακίνητα

μες στο νερό.

Στηρίζομαι απ’ τις μασχάλες στο χείλωμα του βάζου.

Τα χέρια μου άρχισαν να ξεραίνονται.

Το κεφάλι μου, αναίσθητο, ακουμπά στους ώμους μου.

 

Πλησιάζεις και μυρίζεις κάθε τόσο τα μαλλιά μου.

 

Κάθε δυο μέρες αλλάζεις το νερό, να μη βρωμήσει

το πεθαμένο αίμα.

 

Θα ’ρθει κι η ώρα που θα με πετάξεις στα σκουπίδια.

 

Η γη της πατρίδας

είναι πια ξερές ορφανεμένες ρίζες,

είναι τα παραχωμένα παπούτσια

κι οι αστράγαλοί μου.

Από την ποιητική συλλογή “Χαμένες ψηφίδες”

Ιδιωτική έκδοση – Μάρτιος 2012.

 

 

* Ο Θοδωρής Βοριάς γεννήθηκε το 1970 στη Θεσσαλονίκη. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: «Το τρύπιο ταβάνι», «Νυχτερινές Επιπλοκές», «Πυγολαμπίδες», «Χαμένες ψηφίδες». Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα ιταλικά, στα ισπανικά, στα πολωνικά και στα ρουμανικά. Ιστοσελίδες του: «Λογοτεχνικά Επίκαιρα» (http://logotexnika-epikaira.blogspot.com) και  «Το Εργαστήρι» (http://vorias.blogspot.com). 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top