Fractal

Αφήγημα: “Χωρίς ανάσα”

Της Θεοδώρας Ατζεμιάν // *

 

 

fa

 

Κάθε που δύει ο ήλιος, αρχίζει και το σούσουρο… λέξεις μαζεμένες κάνουν έφοδο στο μυαλό μου, ανάκατες, η μια πάνω στην άλλη, σαν κορμάκια πλεγμένα στο πάτο της τσουλήθρας. Περιμένουν να τις βάλω σε τάξη…θαρρούν.

Υπάρχουν φορές που νιώθω ανακατωσούρα απ’ τις έννοια που κρύβουν ορισμένες. Τόσο μικρές λέξεις, μα συνάμα τόσο βαριές. Λάθη, Ζωή, Όνειρα, Καθημερινότητα, Έρωτας, Χαμένα. Αυτή η τελευταία είναι η χειρότερη, λες και μιλά για θάνατο. Εκεί ανατριχιάζω και την σπρώχνω στο βάθος, να μη την βλέπω, να την σκέφτομαι. Τι πάει να πει χαμένα κυρά μου….της λέω με θυμό καθώς την αποδιώχνω βίαια. Αφού είμαι ζωντανή ακόμα…γιατί μου έρχεσαι σημαιοστολισμένη και βαρύγδουπη. Αν θέλω μπορώ να βρω τα χαμένα μου, της ξαναλέω….και την ακούω να γελά. Δεν μπορείς δεν μπορείς….και η λέξη βγάζει νότες, που αρχίζω και σιγοτραγουδώ άθελα μου. Και τότε κρύβεται ο ήλιος….και εκείνη σπρώχνοντας τις υπόλοιπες, αρχίζει την ανάβαση ξανά, αγέρωχα να σταθεί εκεί…στη βάση του λαιμού, να συναντήσει τον χτύπο της καρδιάς, χρησιμοποιώντας τον σαν μουσικό όργανο, θέλοντας να με κάνει να λικνιστώ στους ρυθμούς της. Μαζί της παρασέρνει και άλλες λέξεις, και τώρα πια, καθώς η νύχτα προχωρά, γίνεται δικός της σύμμαχος, και ο αντίπαλος είμαι εγώ. Λέξεις σκιές, εναποθέτουν τη μουσική τους, καθορίζοντας την μεγαλύτερη.. Ενοχή, την ονομάζουν και εκεί παραλύω. Καταλαβαίνω πως έχασα…μαέστρος αυτή την νύχτα, θα είναι τα Χαμένα μου, θα χορεύουν τα Λάθη μου, και η Ενοχή θα τραγουδήσει αυτά που τα χείλη μου αρνούνται να σιγοψιθυρίσουν. Θα βγάλουν μέχρι και λόγο οι Αναμνήσεις μου, και εγώ μοναχικός θεατής της Ζωής μου…. θα ξεκλέβω χρόνο στα διαλείμματα, κάνοντας Όνειρα, πως τάχα μου μπορώ να τα σώσω. Περιμένοντας να περάσουν οι ώρες, να φανεί ο Ήλιος, θα είμαι εκτεθειμένη σε ένα παρελθόν, που ζωντανεύει. Μακάριοι όσοι λένε πως κάθε τι που κυλά το ξεχνάς.. εγώ ξέρω πως κάθε τι που κυλά μέσα σου, χρωματίζει ανεξίτηλα τη ψυχή. Και μετά ζωντανεύει… χρησιμοποιώντας την ανάσα, την δική μου τη δική σου… όλων.

 

 

 

* Η Θεοδώρα Ατζεμιάν  γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Γράφει πολύ περισσότερο απ’ όσο διαβάζει.. μικρά κείμενα, βιβλία άρθρα ποιήματα. Η γραφή είναι για εκείνη οξυγόνο, ώρες ατελείωτες, παρέα με τις λέξεις και τον ήχο της φωνής  της , καθώς τις επαναλαμβάνει γράφοντας. Αδυναμία της, τα παιδιά, η σχέση μαζί τους, απόλυτα ανταποδοτική.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top