Fractal
Home / FRACT-ALL / Δοκίμιο: “Θέλω να δοκιμάσω μαζί σου”
23/08/2017, 10:53 πμ

Δοκίμιο: “Θέλω να δοκιμάσω μαζί σου”

Του Ηλία Μπαντούνα // *

 

 

Σε μένα έπεσε ο κλήρος να θυμάμαι, εικόνες, πόζες, καταστάσεις, όχι δεν ζω με το παρελθόν, δεν προσκολλώμαι σε αυτό. Λίγα τα ευχάριστα άλλωστε αν τα βάλεις στο ζύγι πάντοτε σε σχέση με συγκριμένα άτομα και στιγμές μαζί τους.

Ένα βλέμμα, ένα αμυδρό χαμόγελο, πέντε κουβέντες, σκόρπιες φράσεις, υποσχέσεις, μεγάλα λόγια, σχέδια που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν, όλα μαζί και χωριστά, συνθέτουν το παζλ των αναμνήσεων.

Οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες, καθορίζουν την πορεία του ανθρώπου, την προϊστορία του που επηρεάζει τις μελλοντικές κινήσεις και συμπεριφορές, που τον κάνει πιο επιφυλακτικό ή περισσότερο «χύμα».

Όσα χιλιόμετρα τρέξεις στο κοντέρ σου, άσχετα από την απόσταση που θα διανύσεις, σε πάνε πιο μπροστά, σε αλλάζουν, σε δοκιμάζουν, σε ωριμάζουν και ας μην το συνειδητοποιείς την στιγμή εκείνη που κάνεις το δρομολόγιο.

Ακόμη και από τον καναπέ, φτάσεις ως το κρεβάτι, αρκεί να μην είσαι μόνος, αυτή η παρέα κάτι σου προσδίδει, μετρά σαν experience point, φαίνεται στα μάτια, στις κινήσεις, στο «αέρα σου», αλλά δεν αρκεί ποτέ, δεν φτάνει….

Κάθε άνθρωπος, κάθε γυναίκα (πάντα ξεχωριστή κατηγορία), επιζητά διαφορετική μεταχείριση, αποτελεί ένα ολόκληρο καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή σου, δεν μετρά τι έζησες, πως φέρθηκες σε ανάλογη περίσταση στο πρόσφατο παρελθόν.

Θα ήταν το ιδανικό να ίσχυε κάτι τέτοιο, Άτομα που μαθαίνουν από τα λάθη, τις παραλείψεις, λάθος φράσεις που δεν πρέπει να «ξεθάψεις» ποτέ ξανά, λέξεις που θα πρέπει να διαγράψεις για πάντα από το σημειωματάριό σου, αντιδράσεις που θα πρέπει να αποφεύγεις σαν να ήταν ο χειρότερος εχθρός….

Και αυτά ακόμη αν τηρήσεις ευλαβικά, πάντα κανείς δεν εξασφαλίζει την επιτυχία σε μια νέα συναναστροφή. Ποτέ μην μένεις στα παλιά, δεν είναι απαραίτητα οδηγός για τα μελλούμενα.

Απλά μέσα από το πλήθος των συσσωρευμένων εμπειριών, προκύπτει ο εαυτός σου. Αυτόν παλεύεις να μάθεις και να συμφιλιωθείς μαζί του. Όχι τις συμπεριφορές των απέναντι.

Ουδείς ανοικτό βιβλίο, εσύ ακόμη περισσότερο. Ό,τι πιο ανεξερεύνητο και απάτητο είναι εσύ ο ίδιος. Κόμπλεξ, αντιδράσεις, συνήθειες, τρόπος γραφής και σκέψης, όλα αυτά μαζί, αναζητάς να τα μοιραστείς με κάποιον, να τα κάνει κτήμα του σαν να ήταν δικά του χαρακτηριστικά εκ φύσεως.

Το πιο απλό και το πιο δύσκολο πράγμα ταυτόχρονα…. Να ανοιχτείς να δώσεις, να γνωρίσεις, να δοκιμάσεις, αυτό το χρώμα στην καθημερινότητα που τόσο λείπει και όλοι σε παρακινούν να το προσθέσεις στο κάδρο και όλο διστάζεις και όλο το αναβάλεις και πάντοτε δεν βγαίνει η απόχρωση που είχες στο μυαλό σου σαν ιδανική.

Γιατί ούτε εσύ ο ίδιος γνωρίζεις κατά βάθος ποια είναι τα κύρια συστατικά της, ποια χρώματα πρέπει να ανακατέψεις για να βγει η κατάλληλη ή μήπως το επιθυμητό για τους πολλούς;

Και αν εσένα ταιριάζει στην ψυχοσύνθεση το γκρίζο και το μουντό γιατί να βάλεις μέσα ουράνιο τόξο και το ροζ από τα σύννεφα (;).

Απλά και μόνο για να έχεις συνεπιβάτη στην πτήση πάνω σε αυτά γνωρίζοντας απριόρι πως θα υπάρξει ανώμαλη προσγείωση γιατί την διαδρομή δεν την επέλεξες εσύ αλλά την άφησες στα χέρια κάποιας άλλης….

Το ταξίδι δικό σου, η πυξίδα επίσης, το τι θα πάρεις μαζί σου δική σου επιλογή, η παρέα προκύπτει στην πορεία, ίσως και ποτέ, αλλά η κάθε επιλογή πρέπει να εκπορεύεται από εσένα τον ίδιο, ώστε εσύ στον επίλογο να έχεις και την αποκλειστική ευθύνη.

Το που έφτασες ή που δεν οδηγήθηκες, τα λάθη, οι παραλείψεις, οι λοξοδρομήσεις, είναι ευθύνη εσένα του ίδιου, όσο εύκολο και αν είναι να τα αποδίδεις σε δύο πράσινα μάτια και ένα χαμόγελο φωτεινό που σου κάνει την νύχτα- μέρα.

Το ζητούμενο είναι με ποιο πρόσωπο θα δοκιμάσεις την διαδρομή, και πόσο σφικτά θα έχεις δέσει τη ζώνη αν και εφόσον υπάρξουν αναταράξεις στην «πτήση».

Το «δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το ταξίδι» είναι πολύ κλισέ, όσο και τα «σε αγαπώ» και τα «για πάντα» που προφέρονται αβίαστα και επιβεβαιώνονται σε ελάχιστες περιπτώσεις.

Το «θέλω να δοκιμάσω μαζί σου» όμως, είναι ειλικρινές και πάντοτε συνοδεύεται από την ελπίδα ή την πεποίθηση ότι αυτή τη φορά θα αξίζει να ειπωθεί και θα βρει την ανταπόκριση που επιθυμείς, με πράξεις, όχι με λόγια.

Τα λόγια έρχονται και φεύγουν το ίδιο συχνά με την επήρεια του οινοπνεύματος που συνήθως αποτελεί πηγή έμπνευσης, κίνητρο λέξεων και προτάσεων διακοσμημένων με συναίσθημα και ανάγκη ανταλλαγής σκέψεων.

Οι πράξεις οι αληθινές, δοκιμάζονται στον χρόνο, δεν ξεθωριάζουν από αυτόν, ούτε διαβρώνονται από το αλκοόλ που θα τις ποτίσει και αυτές είναι που μένουν και μετράνε στο τέλος.

 

 

* Ο Ηλίας Μπαντούνας γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα. Το 2008 αποφοίτησε από το τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς ενώ στην συνέχεια ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία με μικρά διαλλείματα. Από την παιδική ηλικία έβρισκε «καταφύγιο» στην συγγραφή κειμένων μικρής έκτασης κάτι που συνεχίζει να κάνει ακόμη και σήμερα, όταν υπάρχουν τα κατάλληλα ερεθίσματα για έμπνευση.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top