TheCaveChildren. Αμαρτωλή ψυχεδέλεια.
Του Γιάννη Παναγόπουλου //
Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη //
Είναι σαν αυθαίρετο που δεν υπάρχει περίπτωση να νομιμοποιηθεί. Ακούγοντας τοολόφρεσκο άλμπουμ«Quasiland» τωνTheCaveChildrenκινητοποιήθηκαν μνήμες. Το ψυχεδελικό ποπ-ροκ τους με έστειλε στην εποχή που ο JulianCope και οι TeardropExplodes μου «έλεγαν» πως σέξυ είναι να φοράς πουκάμισα με λαχούρια, να συμπεριφέρεσαι, όλες τις ώρες της μέρας, σαν να σηκώθηκες από το κρεβάτι πέντε λεπτά πριν, να φοράς γυαλιά ηλίου ακόμα και τα μαύρα μεσάνυχτα. Τι άλλο; Θα την πω την αμαρτία μου. ΟιTheCaveChildren μού ακούστηκαν σαν συνέχεια του ελληνικού ψυχεδελικού αντεργκράουντ ήχου – Mushrooms, NoMan’sLand – της δεκαετίας του ‘80. Το «Quasiland» κυκλοφόρησε πριν μερικές εβδομάδες. Το ακούω ξανά και ξανά. Θα το ξανακούσω και σελίγο. Αμέσως αφού γράψω τη συνέντευξητης μπάντας που το ηχογράφησε. Φιλιά.
– Ok παίδες, αρχικά θα ήθελα να μας συστηθείτε;
– Για κάποια χρόνια οι τρεις από εμάς παίζαμε μαζί στους His Majesty the King of Spain. Προτείναμε στον Ορέστη (πλήκτρα) να παίξει μαζί μας για ένα live και έκτοτε οι TheCave Children έγιναν κουαρτέτο.Έκτοτε κάνουμε καλή παρέα.
– The Cave Children μπορούν να θεωρηθούν και οι hippies που στα 60’s ζούσαν στα Μάταλα;
– Δεν είχαμε κάνει ποτέ αυτόν το συνειρμό ως τώρα είναι η αλήθεια. Αλλά ναι, ίσως να εμπίπτουν στον ορισμό.
– Ποιο είναι το “White Rabbit” (σ.σ. τραγούδι των JeffersonAirplane που ύμνησε η ψυχεδελική σκηνή της Δυτικής Ακτής των Η.Π.Α. την δεκαετία του 1960) της Ελλάδας;
– Δύσκολη ερώτηση… Το “Σαν Ρεμπέτικο Παλιό” του Σαββόπουλου;
– Πόσο προσωπικά έχετε πάρει τον όρο ψυχεδελική μουσική;
– Όχι ιδιαίτερα να πω την αλήθεια. Είναι ένας από τους όρους που επιλέξαμε για να χαρακτηρίσουμε τον ήχο μας, όταν ακούσαμε τις πρώτες μίξεις. Θεωρώ ότι η ψυχεδελική ροκ των 60’s είναι μια επιρροή της μουσικής που γράφουμεχωρίς να προσπαθούμε να αναβιώσουμε πιστά αυτό το συγκεκριμένο είδος.
– Τι σημαίνει για εσάς η κυκλοφορία του πρώτου σας άλμπουμ;
– Είναι πολύ συγκινητικό να ακούς την έμπνευση των τελευταίων χρόνων να βγαίνει από έναν δίσκο που ακούς στον καναπέ σου.Χαιρόμαστε πολύ που ολοκληρώσαμε αυτό το κεφάλαιο.
– Ποια ήταν η χαρακτηριστικότερη στιγμή των ηχογραφήσεων του;
– Μάλλον η μέρα που αποφασίσαμε να μην ηχογραφήσουμε άλλο και να στείλουμε το υλικό για mastering. Η αλήθεια είναι ότι το τέλος των ηχογραφήσεων ήταν συνειδητή απόφαση. Αν δεν το πρότεινε ο μπασίστας μας, ο Βασίλης, ακόμα θα κάναμε διορθώσεις επί διορθώσεων…
– Θυμάστε τι κάνατε με τα χρήματα που πήρατε από το πρώτο σας λάιβ;
– Τα επενδύσαμε στο να στήσουμε ένα καλύτερο επόμενο live.
– Ποια είναι η πιο ψυχεδελική “γωνία” της Αθήνας;
– Η πλατεία Συντάγματος.
– Έχετε “κλείσει” λάιβ για το καλοκαίρι που τρέχει;
– Θα παίξουμε για πρώτη φορά στο Up Festival στο Άνω Κουφονήσι στις 16/7 και στο Φεστιβάλ “Φέγγαρος” στην Κύπρο την 1/8 και ανυπομονούμε!
– Ποιο είναι το κομμάτι που θα θέλατε να είχατε γράψει (αλλά σας πρόλαβε άλλος);
– Εάν το “ιδανικό κομμάτι” που σκεφτόμαστε το είχαμε γράψει εμείς, δεν θα μας είχε εμπνεύσει να κάνουμε αυτό το δίσκο. Αλλά για να πω ένα, θα πω το “Tomorrow Νever Κnows” των Beatles.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Εισπνοή – Εκπνοή: Εισπνέεις Παράδοξο, εκπνέεις Φόβο
Γράφει η Ελένη Γκίκα // «Φόβος κανένας» του Γιάννη Φαρσάρη, εκδόσεις OPENBOOK, σελ. 128 Ο Γιάννης Φαρσάρης που γεννήθηκε στην Ιεράπετρα και έζησε μια ζωή στον υπολογιστή ως Καθηγητής Πληροφορικής υπήρξε καινοτόμος σε πολλά πράγματα: δημιούργησε την ανοιχτή βιβλιοθήκη
Περισσότερα -
Κείμενα για το πέρασμα του χρόνου και τον εγκλεισμό
Του Στάθη Ι. Δημητριάδη // * Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης, – «Αποτιμώντας τον ικανό και ανίκανο χρόνο». Οδός Πανός – Σιγαρέτα. Αθήνα, 2021, και – «Τετράδια εγκλεισμού». Αρθρογραφία 2020. Οδός Πανός – Σιγαρέτα. Αθήνα, 2023 Και
Περισσότερα -
Ποια Ελλάδα;
Γράφει η Ιωάννα Μαρία Νικολακάκη // To νόημα τού να είναι κανείς Έλληνας έχει, εδώ και χρόνια, αλωθεί. Διαβρωθεί. Το βλέπει αυτό κανείς παντού σήμερα, δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να το διαπιστώσει. Ξεκινώντας, από την
Περισσότερα -
Διήγημα: “Αλυσίδα στο χρυσούν κέρας”
Γράφει ο Γεράσιμος Δενδρινός // 1. Εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ του 2007, παρευρέθηκα μαζί με τον Ζαφέρ, τον φίλο μου, στον γάμο της παλιάς μας γειτόνισσας, της Ραλλού, στον ναό της Αγίας Τριάδας του Σταυροδρομίου στο Τάξιμ του Πέραν.
Περισσότερα -
Ο ονειρικός κόσμος της Ζυράννας
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Ζυράννα Ζατέλη «Τετράδια ονείρων», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 240 Το τρίτο μέρος της τριλογίας της περιμέναμε που ξεκίνησε το 2001 να έρχεται «Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους: Ο θάνατος ήρθε πρώτος» κι έφτασε
Περισσότερα -
Ένα αιχμηρό ταξίδι στη μητρότητα και τη γυναικεία ταυτότητα»
Γράφει η Αναστασία Σ. Τσουκαλά // Guadalupe Nettel «Η Μοναχοκόρη», Μετάφραση: Νάννα Παπανικολάου, εκδ. Ίκαρος Μερικά βιβλία έχουν την ικανότητα να σε μαγεύουν από το εξώφυλλο πρώτα και έπειτα από το περιεχόμενό τους. Τέτοια περίπτωση είναι
Περισσότερα -
Όταν μια στιγμή σημαδεύει τη ζωή…
Του Νίκου Τσούλια // «Το πρώτο μου ταξίδι ήταν Αθήνα – Βουκουρέστι με πλοίο, πρέπει να ήμουν εννιά χρονών. Θυμάμαι όταν περνούσαμε από τα Δαρδανέλια, άνοιξα τα πόδια μου για να κρατήσω ισορροπία και να μπορώ να βλέπω και
Περισσότερα
