Fractal

Δοκίμιο: “The smoke is not going down…”

Της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη // *

 

 

«Να είσαι προσεχτικός και δύσπιστος. Αυτό είναι το θεμέλιο της ορθής σκέψης.»
Επίχαρμος
Ποιητής του 5ου αιώνα π.Κ.Ε.

 

Έπαινοι και χαϊδολογήματα…

Κάποιοι συμμετέχουν ex officio στην εδραιωμένη ιστορία των εθνών, ένεκα του τίτλου «μέγας ανήρ», ο οποίος τους αποδόθηκε παράτυπα. Στο παλκοσένικο της ιστορίας μεγαλούργησαν προσωπικότητες άξιες στιγματισμού λόγω της στυγερότητας, που επέδειξαν και ο «σωτήρας» παρουσιάζεται πάντα σαν ενσάρκωση του Αληθινού-Θεϊκού-Αιώνιου. Η λατρεία των «Μεγάλων» συνιστά νόσο ενδημική κατά τον Κο Κυριάκο Σιμόπουλο. Ίσως να γινόμασταν πιο ακριβείς αν την νόσο συνοδεύαμε με το επίθετο πανδημική, αφού η καθαγιαστική εποποία δεν αφορά μόνο σε ελληνικής καταγωγής δυνάστες και αποδεδειγμένα οι λαοί ανά τον κόσμο υπόκεινται σε επονείδιστα τεχνάσματα γαλούχησης-κατήχησης, τα οποία δεν συνιστούν παρά όπλα εξουσίας. «Ο πόλεμος των Υιών του Φωτός εναντίον των Υιών του Σκότους», ένα εκ των χειρογράφων της Νεκράς Θάλασσας, που ανιχνεύτηκαν το 1947 κοντά στο Κιρμπέτ Κουμράν στην περιοχή της ερήμου της Ιουδαίας, προέβλεπε εκτεταμένες εχθροπραξίες μεταξύ των λαών. Οι προβλέψεις ωστόσο αναφύονται απ’ την εκ των έσω γνώση, κάτι που μάλλον επικυρώνεται με την χιλιετιών υστερότοκη ρήση του Αλμπέρτ Καμύ: «Η πρόθεση είναι να παραδεχτώ την πραγματικότητα της στιγμής σαν λογικό έγκλημα, και αυτό είναι μια προσπάθεια για να κατανοήσω την εποχή μου». Η απονομή λοιπόν του τίτλου «Μέγας» δεν απορρέει από αντικειμενικές σταθμίσεις αλλά συνιστά προϊόν συστηματικής προπαγάνδας. Η ανάρρηση στην εξουσία πολιτικών-δυναστών ερείδεται πάντα στην συναλλαγή και όλα τα παρεπόμενα της διαφθοράς. Η αλήθεια βέβαια ενοχλεί και η αποκάλυψη των φενακισμών αντιμετωπίζεται εχθρικά. Όσο όμως οι εκπαιδευτικοί, ιστορικοί, καλλιτέχνες, αναγνώστες, δημοσιογράφοι, συγγραφείς ενστερνίζονται την κατάφωρη μυθολόγηση των γεγονότων, τόσο οι λαοί θα παραμένουν θύματα-οι ελεύθεροι θεσμοί θα καταλύονται-η ευημερία κι ο πολιτισμός δεν θα προάγονται…

 

Οι Μεγάλοι της Ιστορίας…

Αν για κάτι οφείλουμε να τους ξεχωρίσουμε, αυτό είναι η τάση τους για κατακτητικούς πολέμους και ανελέητους σφαγιασμούς λαών.

Μέγας Αλέξανδρος: Φίλιππος κι Αλέξανδρος εισάγουν τον άκρατο ιμπεριαλισμό. Ο χειρότερος εχθρός των ελληνικών πόλεων τον 4ο αιώνα π.Κ.Ε. δεν ήταν οι Πέρσες αλλά η στρατοκρατική δυναστεία των Μακεδόνων, η οποία υψηλοφρονώντας αφ’ ενός έναντι των αυτόνομων πόλεων-κρατών της αρχαιότητας κι αφ’ ετέρου της περσικής αυτοκρατορίας, προβαίνει σε προσάρτηση και υποταγή τους με απώτερο στόχο την ίδρυση της νέας «σατραπείας». Ο Δημοσθένης είχε προτείνει σύμπηξη ευρύτερης συμμαχίας υπό το πλαίσιο της κοινοπραξίας, κάτι που θα επέτρεπε την αναχαίτιση πιθανής εκ βορρά εισβολής αλλά ταυτοχρόνως το ανέγγιχτον των θεσμών. Ο Ισοκράτης ωστόσο, πράκτορας της μακεδονικής μοναρχίας υποστήριζε τη συνάσπιση υπό τον ισχυρό μονάρχη. Παρεπόμενη συνέπεια η παρακμή τους και η κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, το οποίο είχε πολλά ακόμη να υποσχεθεί, αν δεν επενέβαινε ο εκθεμελιωτικός επεκτατισμός της μακεδονικής απολυταρχίας, παντελώς ξένος προς τις πολιτιστικές πραγματώσεις των ανεξάρτητων πόλεων. Δόκιμο να γίνει μνεία στο ολοκαύτωμα της Θήβας, πόλη-κράτος, το οποίο δήλωσε θαρραλέα ανταρσία. Ο ανδρικός πληθυσμός σφαγιάστηκε και 30.000 άτομα-γυναικόπαιδα πουλήθηκαν σε δουλαγορές, όπως ο Πλούταρχος αναφέρει. Ο Paul Cloché, όπως και άλλοι ιστορικοί διατείνονται πως η συνένωση του ελληνικού κόσμου σε ενιαίο κράτος δηλώνει ανοδική πορεία, την ίδια στιγμή που ο Δημοσθένης εξονειδίζει και μέμφεται τις φονικές δηλώσεις του μακεδονικού δεσποτισμού, αφού εξανδραποδίζει τους πολιτικούς και τους ρήτορες των ελεύθερων πόλεων επιβάλλοντας ολιγαρχικά καθεστώτα. Ο «εκπολιτιστής της Ανατολής» ή «οραματιστής της παγκόσμιας συμφιλίωσης», τίτλοι που εξωνημένοι υμνωδοί κι αυλοκόλακες απέδωσαν στον Αλέξανδρο, δεν είναι στην ουσία παρά ο σφαγέας όλων των υποψηφίων για τον θρόνο του Φιλίππου και ο «σκαπανέας» του χριστιανισμού. Κατ’ επέκταση άνοιγε τον δρόμο για τη ρωμαιοκρατία και την βυζαντινή φεουδαρχία.

Μέγας Κωνσταντίνος: Και Μέγας απ’ τους ιστορικούς και Άγιος απ’ την Εκκλησία. Απ’ τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, της αμάθειας πάντως σίγουρα, ο λαός. Βυζάντιο αποκαλούμε την πολιτειακή κοιτίδα, η οποία δομείται υπό εικονοκλαστική προοπτική στην επικράτεια της Κωνσταντινούπολης, πόλη η οποία ιδρύεται απ’ τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος κατακτά την εξουσία με πραξικόπημα των «πραιτοριανών» και αμέσως με βέλτιστη οξυδέρκεια αντιλαμβάνεται την επιταγή μεταφοράς του διοικητικού-πολιτικού κέντρου της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας απ’ τη Ρώμη, η οποία δηλώνει εμφανή σημάδια κόπωσης κι αδυναμίας να υποστηρίξει τις πολύπλευρες ανάγκες του κράτους. Στην ουσία κατά την ανάρρησή του η εξουσία είναι χωρισμένη σε τέσσερις ηγεμόνες: Κωνσταντίνος στη χώρα των Κελτών-Μαξέντιος στην Ιταλία-Λικίνιος και Μαξιμίνιος Ντάια στο ανατολικό κομμάτι. Η ανενδοίαστη φιλοδοξία του Κωνσταντίνου τον οδηγεί σε εξόντωση των συνεξουσιαστών επιστρατεύοντας τη δύναμη των όπλων-τη δολιότητα-την απάτη κι επιβάλλοντας τη damnatio memoriae, δηλαδή την υποχρεωτική απόσβεση μνήμης των ειδεχθών εγκλημάτων. Προκάλεσε πολύνεκρους εμφυλίους-ληστρική πολιτική για την κατάκτηση της μονοκρατορίας. Διέφθειρε το ιερατείο εκχωρώντας του προνόμια και πλούτη. Συνακόλουθα με την εκκοσμίκευση-συμμετοχή του κλήρου στην εξουσία αλλοιώθηκε-εφθάρη η αρχική διδασκαλία. Ο κύριος Σιμόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά: «τα αρχαία κείμενα,  που αναφέρονται στη δράση-βίο του, διαστρέφουν εμπροθέτως την ιστορική πραγματικότητα. Χρειάζεται εξονυχιστική διερεύνηση των πηγών-λεπτομερής ανάλυση και διασταύρωση του ιστορικού υλικού. Τα στοιχεία αποτελούν προϊόν παραχάραξης και περισσότερη αξία παρουσιάζουν εξωφιλολογικές πηγές, όπως επιγραφές-εγχαράξεις νομισμάτων-έργα τέχνης…»

Μέγας Θεοδόσιος: Αναγορεύεται Μέγας απ’ την Εκκλησία επειδή ανακήρυξε τον χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους. Γιος στρατηγού, μετά τον θάνατο του οποίου θα περιβληθεί την αυτοκρατορική πορφύρα χάρη στην εύνοια του Γρατιανού, πρώτου Αύγουστου. Ασπάζεται ως ένδειξη καιροσκοπισμού τον χριστιανισμό και μετά την ανάρρηση στον θρόνο προβαίνει άρδην σε κατάργηση του διατάγματος της ανεξιθρησκείας καταναγκάζοντας σε ομερτά την κάθε δογματική παρέκκλιση. Εναρμονίζεται με την τακτική του Κωνσταντίνου. Μέσω της παροχής προνομίων στο ιερατείο εξασφαλίζει την ένθερμη επικουρία των επισκόπων, οι οποίοι μετατρέπονται σε φερέφωνα της εξουσίας. Αν ο Κωνσταντίνος ενσαρκώνει τον Μωυσή, ο Θεοδόσιος υποστασιώνει τον Δαυίδ, ώστε ανενόχλητος να προχωρήσει σε μαζικές σφαγές και στην τρομαχτική καταστροφή των πολιτιστικών θησαυρών της ελληνικής αρχαιότητας με το περίφημο έδικτον της Θεσσαλονίκης το 380 μ.Κ.Ε. Η εκτίναξή του στην απόλυτη εξουσία, θρησκευτική και κοσμική, επιτρέπει την πρόταξη φονικού ξίφους ενάντια σε οιαδήποτε αίρεση. Ακόμη και κάποιοι αντιρρησίες, όπως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που τολμούν να εναντιωθούν σε ζητήματα βίας, ρέπουν εν τέλει σε εναγκαλισμό των ειδεχθών θεσμοθετήσεων-εγκλημάτων.

Μέγας Κάρολος ή Καρλομάγνος: Ρωμαίος πατρίκιος αναγορεύεται μονάρχης το 768 μετά τον θάνατο του πατέρα του στη μισή επικράτεια. Τρία χρόνια αργότερα αποβιώνει ο αδερφός του, ο οποίος κατείχε τη συμβασιλεία στο υπόλοιπο μισό της επικράτειας. Το βασίλειο σπεύδει να προσαρτήσει ο Καρλομάγνος εκβάλλοντας κι εν συνεχεία δολοφονώντας τους διαδόχους, με απώτερο στόχο την διεκδίκηση μονοκρατορίας σε Ανατολή και Δύση. Εδαφικός χώρος και πληθυσμοί αποτελούν προσωπική του ιδιοκτησία του Μονάρχη, στο πρόσωπο του οποίου καθρεφτίζεται ο απόλυτος Δεσπότης. Αν και παρουσιάζεται σαν κοινωνικός αναμορφωτής και κορυφαίος εκπολιτιστής, στην πραγματικότητα πρόκειται για άτεγκτο στρατηλάτη, ο οποίος προέβη σε  εκτεταμένες σφαγές-εθνοκτονίες-λεηλασίες-ξεριζωμούς στο πλαίσιο αιματοβαμμένων κινήσεων εκχριστιανισμού.

Μέγας Πέτρος: «Ο ήλιος λάμπει στον ουρανό κι ο τσάρος στη γη». Ανάλογα ευφυολογήματα γαλουχούσαν τους ρώσους από μικρή ηλικία, ώστε να επιδεικνύουν πλήρη υποταγή στην εξουσία. Ο Πέτρος προσονομάζεται «Μέγας» αν και επονείδιστος άρχων του τρόμου. Ο μπατιούσκα=πατερούλης ασκεί απεριόριστη εξουσία. Ωσαύτως πιθανότητα περιστολής της ή ελέγχου καθίστανται αδιανόητα και όποιος διακινδυνεύει κοινοποίηση των τεκταινομένων στο παλάτι η θανατική ελλοχεύει εμμονή. Προσωπικότητα υπερφίαλη-νευρωτική-δοξομανής και με ψυχικές διαταραχές ένεκα του αλκοολισμού επιδίδεται πολλάκις σε κατακτητικούς πολέμους και αιματοκύλισμα του ρωσικού εδάφους.

Μεγάλη Αικατερίνη: Ασκούσε την εξουσία υπό την καθοδήγηση των Γερμανών της Βαλτικής. Συναγωνίσθηκε τους άρρενες τσάρους σε δεσποτισμό-διαφθορά και διακρίθηκε για αγριότητα-τυραννία-αρπακτικότητα, αφού οι δημόσιοι πόροι διασπαθίζονταν για τις ασωτίες της Αυλής. Ο αριθμός των εξόριστων στη Σιβηρία ανέρχεται στις 30.000 και οι θανατικές καταδίκες, οι οποίες κατακυρώνονται επί την ηγεμονία της υπολογίζονται σε 7002. Αλκοολική και ερωτομανής πρόσταζε το μαστίγωμα των αντίζηλων και τον βασανισμό με αποκεφαλισμό ή διαμελισμό των ευνοούμενων των προκατόχων. Πριν το στέμμα κι όταν διετέλεσε αρχιδούκισσα αποτέλεσε μία εκ των βασικών μυστικών πρακτόρων της Αγγλίας έναντι πλουσιοπάροχης αμοιβής. Με έκδηλη αγαλλίαση η Αικατερίνη ενημερώθηκε για το τραγικό τέλος του συζύγου της, τσάρος ο οποίος έπεσε θύμα συνωμοσίας και δολοφονήθηκε υπό την εντολή στην ουσία της  ίδιας.

Μέγας Ναπολέων: Ένας απ’ τους βδελυρότερους δικτάτορες, ο οποίος αποδεκάτισε τον γαλλικό λαό σέρνοντάς τον σε σειρά επεκτατικών πολέμων και έστρωσε την Ευρώπη με εκατομμύρια πτώματα. «Άξεστος σπαθοφόρος επικεφαλής ενός εφιαλτικού καθεστώτος» σύμφωνα με τον Κο Σιμόπουλο, το οποίο επέβαλε άγριο δεσποτισμό χρησιμοποιώντας βία-δόλο-απάτη. Η δικτατορία του Βοναπάρτη θα σημάνει στην ουσία το τέλος όλων των επιτευγμάτων της Γαλλικής Επαναστάσεως. Ο ξεσηκωμός της Αστικής Τάξης, συμμαχικό πλαίσιο λαού κι αγροτιάς, δηλώνει εναντίωση στη Φεουδαρχία, για να μετασχηματιστεί ωστόσο σε ακρογωνιαίο λίθο μιας νέας μορφής μοναρχίας με συνταγματικούς όρους. Εν έτει 1796 υποστασίωσε ως άλλος Αττίλας την άπληστη βαρβαρότητα επιχειρώντας την επιδρομή λαφυραγωγίας στα ιταλικά εδάφη, διακηρύσσοντας ψευδεπίγραφη παρέμβαση προς απελευθέρωση των εδαφών απ’ τον αυστριακό ζυγό.

 

Απ’ τους Μεγάλους στις Μεγάλες Δυνάμεις…

Το τοπίο είναι κατάστικτο από ανταγωνισμούς και αγριότητες προς διεκδίκηση του «θρόνου». Αν παλαιότερα τα πάθη της εξουσίας κυρίευαν τις παπικές και στρατιωτικές φατρίες, που αξίωναν μοναρχικά-κοσμικά μεγαλεία, στις μέρες μας απλώς η πορφύρα άλλαξε χέρια, για να την ενδυθούν οι Πρωθυπουργοί-Πρόεδροι. Συχνότατο φαινόμενο αποτελεί η προσφορά αξιωμάτων-τιμών σε ευνοούμενους ανάξιους-τυχοδιώκτες-φαύλους. Το φαινόμενο είναι πάντα συμφυές της πολιτικής ζωής, αφού η υπουργοποίηση βουλευτών σπάνια γίνεται με κριτήρια την εμπειρία-την παιδεία-την ικανότητα αλλά συνιστά καρπό κομματικής συναλλαγής-ευνοιοκρατίας-οικογενειαρχίας-επ’ αμοιβής υπηρεσιών-εκβιασμών-εξόφλησης παλαιών λογαριασμών-ενδοκομματικών ισορροπιών.

Αν η Ιστορία είναι η conspiration contre la vérité=συνωμοσία κατά της αλήθειας κατά τον ιστορικό Joseph de Maistre και ο ιστορικός ο esclave de sa faction=σκλάβος-υπηρέτης της φατρίας του κατά τον Montesquieu, τότε ορθά αντιπαραβάλλει ευφυής αναλυτής της χώρας μας ισχυριζόμενος, πως η ανθρωπότητα είναι ένα παρασιτικό είδος, που καταστρέφει πλανήτες για να πλουτίσει και οι ανθρωπιστικοί πόλεμοι δεν είναι άλλο παρά τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας…

 

 

Βιβλιογραφία:

Σιμόπουλος Κυριάκος, «Ο μύθος των Μεγάλων της Ιστορίας», Εκδόσεις Πιρόγα, Δ’ έκδοση.

Διαδικτυακά άρθρα.

 

 

* Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top