Θανάσης Χειμωνάς: «Πάντα οι ήρωές μου είναι φευγάτοι. Είτε μετακινούνται στον χώρο είτε όχι. Νιώθουν διαρκώς άβολα».
Συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη //
Ο Θανάσης Χειμωνάς με τον ευρηματικό τίτλο «Ζούμε τις τελευταίες μας μέρες», μας μεταφέρει την καθημερινή εικόνα μιας κοινωνίας που καταρρέει. Οι νέοι φεύγουν στα ξένα και οι μεγαλύτεροι παλεύουν για να επιζήσουν. Και μια γυναίκα ερωτεύεται. Και όχι μόνο αγαπά αλλά δίνει μια συναισθηματική σταθερότητα που μας κάνει να ελπίζουμε ότι αύριο κάτι θα αλλάξει. Η Κατερίνα έχει τα στοιχεία του ανθρώπου που δεν θέλει να χαθεί μέσα στον κυκεώνα της ανέχειας. Και, όπως λέει και ο συγγραφέας, προσπαθεί συνεχώς να δραπετεύσει.
-Ποια ήταν η αφορμή για να γραφτεί το βιβλίο «Ζούμε τις τελευταίες μας μέρες»;
Δεν υπάρχει ποτέ κάποια συγκεκριμένη αφορμή για να γράψω ένα μυθιστόρημα. Απλώς, κάποια στιγμή αρχίζει να δημιουργείται η ιστορία στο μυαλό μου, την δουλεύω και όταν πλέον ολοκληρωθεί την περνάω στο χαρτί. Σίγουρα πάντως σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο, με επηρέασαν όλα αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια.
-Μέσα από το μυθιστόρημα διακρίνουμε πολλές εικόνες της κρίσης. Γιατί η κρίση είναι πιο έντονη στην Αθήνα;
Δυστυχώς, εδώ και δεκαετίες ολόκληρη η Ελλάδα «συσσωρευόταν» στην πρωτεύουσά της. Καμία αποκέντρωση δεν λειτούργησε και σήμερα, όταν ξέσπασε η κρίση, η Αθήνα πληρώνει τον λογαριασμό. Αποδεικνύεται ωστόσο πως η Περιφέρεια παραμένει πιο αυτάρκης από την Αθήνα. Όσο να, ναι εξακολουθεί να υπάρχει μια στοιχειώδης παραγωγή στα απολύτως απαραίτητα.
-Η οικονομική ανέχεια οδήγησε πολλούς νέους στο να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες αναζητώντας εργασία και καλύτερες συνθήκες διαμονής. Αυτή η φυγή δεν θα επηρεάσει αρνητικά την πατρίδα μας;
Προφανώς. Δεν είναι και ό,τι καλύτερο για μια χώρα να βλέπει τα νέα τις παιδιά να φεύγουν στο Εξωτερικό. Μακροπρόθεσμα όμως, αυτή η μετανάστευση (της οποία το μέγεθος δεν γνωρίζουμε ακόμα) ενδέχεται να δημιουργήσει νέες νοοτροπίες που λείπουν από την σημερινή Ελλάδα.
-Η Κατερίνα, αν και έχει την ευκαιρία να ζήσει στο Παρίσι και να αποφύγει την κρίση, γυρίζει πίσω στην Αθήνα. Τι είναι αυτό που την οδήγησε στην σκέψη της επιστροφής;
Η Κατερίνα προσπαθεί συνεχώς να «δραπετεύσει». Ακολουθώντας και το πνεύμα των ημερών, θεωρεί πως θα ξεφύγει και θα ξεκινήσει μια νέα ζωή πηγαίνοντας σε μια ξένη χώρα. Και εκεί όμως θα «ηττηθεί» και θα αναγκαστεί να επιστρέψει. Γιατί ο «εχθρός» βρίσκεται μέσα της.
-Στο μυθιστόρημα γράφετε και για τους αγανακτισμένους πολίτες και τις διαδηλώσεις τους. Αυτές οι αντιδράσεις ξύπνησαν το αίσθημα του μέσου Έλληνα για να διαμαρτυρηθεί για την κρίση;
Πολλοί λένε πως μιλάω για τους «Αγανακτισμένους», η αλήθεια είναι όμως πως η διαδήλωση που περιγράφω θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε από το 2010 και μετά, δεν το ξεκαθαρίζω. Ο μέσος Έλληνας θέλησε και θέλει να αντιδράσει, δυστυχώς όμως βλέπει πως όλες οι προσπάθειές του αυτές πέφτουν θύματα πολιτικής καπηλείας..
-Γιατί οι Έλληνες μοιάζουν σαν θολωμένοι και σαστισμένοι; Μήπως όπως γράφετε γιατί «Ζούμε τις τελευταίες μας μέρες»;
«Ζούμε τις τελευταίες μας μέρες» είναι μια σκέψη που έχει περάσει από το μυαλό όλων μας. Πράγματι, βλέπουμε έκπληκτοι τον κόσμο που γνωρίζαμε να καταρρέει και να ανατέλλει κάτι άγνωστο και τρομαχτικό. Στο βιβλίο μου ωστόσο, καταλαβαίνουμε πως η αίσθηση αυτή της Κατερίνας έχει περισσότερο να κάνει με την δική της ψυχοσύνθεση.
-Η Κατερίνα θέλει να έχει μια σχέση χωρίς να ξέρει βαθύτερα ποιος είναι ο σύντροφός της. Δεν μοιάζει σαν να ζει στον κόσμο της;
Η Κατερίνα είναι μια τυπική ηρωίδα των μυθιστορημάτων μου. Κυνηγά έναν δυνατό, αλλόκοτο έρωτα τον οποίον όμως –στην πραγματικότητα- φοβάται να τον ζήσει. Η απόμακρη και παντελώς άγνωστη σε αυτήν φιγούρα του Παύλου αποτελεί τον ιδανικό «στόχο» γι αυτήν. Η Κατερίνα δεν ζει απλώς στον κόσμο της. Είναι εγκλωβισμένη εκεί.
-Οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος είναι όλοι φευγάτοι. Ο Αλέξης μεταναστεύει στο Παρίσι, η Κατερίνα έχει δημιουργήσει τον δικό της κόσμο και ο Παύλος δεν αφήνει κανένα να τον πλησιάσει. Δεν μοιάζει σαν να δημιουργούν ζώνες αυτοάμυνας;
Πάντα οι ήρωές μου είναι φευγάτοι. Είτε μετακινούνται στον χώρο είτε όχι. Νιώθουν διαρκώς άβολα. Αισθάνονται χαμένοι μέσα σε μια πραγματικότητα που αλλάζει συνεχώς και στην οποία προσπαθούν απεγνωσμένα να προσαρμοστούν.
-Η Κατερίνα θα νόμιζε κανείς ότι θα έβαζε κάποιο τέλος μετά την απογοήτευση. Αλλά το ότι πάει να μείνει μόνιμα στην επαρχία δεν μας δίνει μια ελπίδα για μια ανάταση από την ασφυκτική ατμόσφαιρα της κρίσης;
Η Κατερίνα έχει υποστεί την τελική της ήττα. Κάθεται μονάχη της σε ένα παγκάκι σε έναν έρημο σιδηροδρομικό σταθμό στην Επαρχία. Ουσιαστικά, δεν υπάρχει μέλλον γι αυτήν. Την συγκεκριμένη στιγμή όμως, η Κατερίνα είναι απλώς ο εαυτός της. Δεν έχει καμία σχέση με την κρίση και την Ελλάδα.
-Πέρα από την συγγραφή ασχολείστε και με την πολιτική. Πρέπει οι συγγραφείς να ασχολούνται με την πολιτική;
Δεν βλέπω γιατί όχι. Πιστεύω πως σήμερα όλοι πρέπει (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) να ασχολούνται με την πολιτική. Ζούμε μια κρίσιμη εποχή για την χώρα, το πολιτικό σκηνικό πρέπει να αλλάξει και αυτό θα γίνει μόνο αν μπουν στον πολιτικό στίβο νέα πρόσωπα. Όταν αποφάσισα να κατέβω βουλευτής στις εκλογές ήθελα να περάσω και ένα μήνυμα: «Δεν σου αρέσει η πολιτική κατάσταση σήμερα; Άλλαξέ την από μέσα».
-Γιατί οι διανοούμενοι μερικές φορές σιωπούν;
Δε νομίζω πως ισχύει αυτό. Η αλήθεια είναι πως μέχρι πολύ πρόσφατα κανείς δεν ενδιαφερόταν για την γνώμη μας γιατί πολύ απλά ο κόσμος δεν μας γνώριζε. Τώρα βέβαια, με τα social media αλλά και το ίντερνετ γενικότερα έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο. Η αλήθεια πάντως είναι πως δεν μου αρέσει η λέξη «διανοούμενος». Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος πρέπει να ακούγεται.
-Τι θα απευθύνατε στους νέους που είναι απογοητευμένοι και βλέπουν ότι το μέλλον τους στην Ελλάδα είναι αβέβαιο;
Όσο και αν ακούγεται κοινότοπο, το μέλλον σου το φτιάχνεις μόνος σου. Σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον. Ναι, υπάρχει κρίση. Ναι, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Κανείς όμως δεν πρέπει να εγκαταλείπει την προσπάθεια. Το μέλλον μπορεί να βρίσκεται εδώ, μπορεί να βρίσκεται και «έξω». Η μετανάστευση δεν είναι εξορία ούτε έχει καμία σχέση σήμερα με τους γκασταρμπάιτερ της δεκαετίας του 50. Το βασικό είναι ο καθένας μας να συνεχίσει να παλεύει για το καλύτερο δυνατό.
Ο Θανάσης Χειμωνάς γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα.Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με δύο διηγήματα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ-το πρώτο κυκλοφορεί στη συλλογή διηγημάτων «Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο» (Κέδρος).
Είναι πτυχιούχος φιλολογίας του πανεπιστημίου του Στρασβούργου,σπούδασε κινηματογράφο στο ίδιο πανεπιστήμιο και δημοσιογραφία στο Λονδίνο.Το πρώτο του βιβλίο «Ραμόν» κυκλοφόρησε το 1998 από τις εκδόσεις Κέδρος,το δεύτερο,«Σπασμένα Ελληνικά», το 2000 από τις ίδιες εκδόσεις.Τον Μάρτιο του 2003 κυκλοφόρησε το τρίτο του μυθιστόρημα ,«Aνεξιχνίαστη ψυχή»,από τις εκδόσεις Πατάκη και ακολούθησαν,στις ίδιες εκδόσεις,η «Μπλε Ώρα» (Απρίλιος 2005), η «Ραγδαία Επιδείνωση» (Φεβρουάριος 2008), το “Δεν την αγαπάω πια (Νοέμβριος 2010) και το “Ζούμε τις τελευταίες μας μέρες (Μάρτιος 2013).Το Μάιο του 2002 ο «Ραμόν» εκδόθηκε και στην Γαλλία από τον εκδοτικό οίκο AlterEdit ενώ τον Μάρτιο του 2003 ακολούθησαν τα Σπασμένα Ελληνικά. Είναι αρθρογράφος στην εφημερίδα “Athens Voice”.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΘΕΜΑΤΑ
-
11 Δεκεμβρίου – Ρόμπερτ Κοχ
Επιμέλεια: Δήμητρα Ντζαδήμα // Ο Ρόμπερτ Κοχ γεννημένος σαν σήμερα το 1843, ήταν διάσημος ιατρός και ο θεμελιωτής της μικροβιολογίας και της βακτηριολογίας. Ήταν ο άνθρωπος που ανακάλυψε το 1882 τον βάκιλο της φυματίωσης του ανθρώπου, τον γνωστό από τότε «Βάκιλο του
Περισσότερα -
✓ Γιώργος Ιατρού: «Η λογοτεχνία είναι το ύψιστο φάρμακο»
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // «Ο τόπος που ζω είναι μια συγγραφική εμμονή. Πιστεύω ότι η ζωή, οι σχέσεις, τα γεγονότα γύρω μας έχουν τη δομή των fractals. Από το ειδικό μοτίβο του εαυτού σου, του γενέθλιου
Περισσότερα -
Τρία ποιήματα: “Έκσταση” | “Ταπείνωση” | “Το κλάμα ενός παιδιού”
Του Χρήστου Κεραμίδη // * ΕΚΣΤΑΣΗ Άγγιζε τις όχθες των ανάλαφρων βηματισμών. Εκεί που το φως, αντιμάχονταν τη νύχτα, με ατέλειωτες πομπές, από δαυλούς και μουσικές παράξενες. Εκεί που η δύναμη τ’ ανέμου, διασταύρωνε
Περισσότερα -
Ο Μάνος Χατζιδάκις στο Ηρώδειο. «Ελλάς η χώρα των ονείρων» και τραγούδια από το θέατρο. Ερμηνεύουν η Ελεωνόρα Ζουγανέλη και η Δήμητρα Σελεμίδου
Με μία μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο στις 30 Σεπτεμβρίου συνεχίζεται η συστηματική παρουσίαση του έργου του Μάνου Χατζιδάκι με την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιώργου Χατζιδάκι. Στο πρώτο μέρος της συναυλίας θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά το έργο «Ελλάς η χώρα των ονείρων». Η μουσική αυτή γράφτηκε
Περισσότερα -
Μυθολογία, Αρχαιολογία και η Ελλάδα της κρίσης
Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης // Χρυσόστομος Ν. Καλαντζής «Το δέντρο του Λαέρτη», εκδ. Α.Α.Λιβάνη, σελ 224 Ένα είναι το μεγάλο πρόβλημα αυτού του βιβλίου. Το ότι είναι γραμμένο στην ελληνική γλώσσα. Γιατί αν ήταν γραμμένο στην αγγλική είμαι
Περισσότερα -
Η επανάσταση της Μνήμης
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Μαρία Λαμπαδαρίδου- Πόθου «Τα μονοπάτια του Αγγέλου μου», εκδ. Πατάκη, σελ. 392 Η κάθε ζωή είναι σαν εξίσωση. Με πολλά αναπάντεχα ωστόσο απολύτως ερμηνεύσιμη αλλά εκ των υστέρων. Αυτό το δώρο μας δίδεται
Περισσότερα -
✩ «Τα τρελά βατράχια» για πρώτη φορά στην Ελλάδα από το Κ.Θ.Β.Ε. σε μια παράσταση για όλη την οικογένεια!
Γράφει ο Παύλος Λεμοντζής // Πρόλογος Ο μύθος λέει ότι κάθε χρόνο τα βατράχια μεταναστεύουν από βορρά προς νότο. Μόνο λίγοι πείσμονες φρύνοι αρνούνται να συνταχθούν στο κονβόι της μεγάλης φυγής και κινούνται αντίθετα. Τους λένε τρελούς
Περισσότερα
