Fractal
Home / ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ / Συνεντεύξεις συγγραφέων / Θανάσης Σκρουμπέλος: Η γοητεία της εξέδρας
03/09/2014, 4:37 μμ

Θανάσης Σκρουμπέλος: Η γοητεία της εξέδρας

Συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη //

 

skroympelosΟ Θανάσης Σκρουμπέλος έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά, ενώ έχει γράψει για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Έχει γράψει μυθιστορήματα αλλά και δυο βιβλία για την ομάδα του Ολυμπιακού. Αυτή η ιδιαίτερη προτίμηση αποτέλεσε και το κίνητρο να τον προσεγγίσουμε και να συνομιλήσουμε μαζί του.

 

-Από πού ξεκίνησε το ενδιαφέρον να γράψετε βιβλία για την ιστορία της ομάδας του Ολυμπιακού;

Φίλε Ελπιδοφόρε, η ερώτηση έχει και την απάντηση μέσα της. Εγώ γαύρος είμαι κι αυτό από μόνο του δίνει και το μέτρο του ενδιαφέροντος για κάθε τι που αφορά στον Θρύλο. Είναι όμως και η γοητεία της εξέδρας. Όπου καταργούνται τα ταξικά χαρακώματα κι όλοι γίνονται ένα κάτω από την ίδια κόκκινη σημαία, από την ίδια ιαχή. Αυτό είναι που ήθελα να αποτυπώσω και στα δύο βιβλία μου για τον Θρύλο. Αυτό είναι που εξακολουθεί να με γοητεύει στην εξέδρα.

-Πρέπει να είναι κάποιος Ολυμπιακός για να γράψει βιβλίο για την ομάδα του Ολυμπιακού;

Εξαρτάται από τι βιβλίο θα γράψεις. Λίβελο ή πραγματεία ή ένα ρομάντζο με φόντο την όποια ομάδα μπορεί να γράψει ο καθένας. Έχουν άλλωστε γραφεί βιβλία με θέμα το ποδόσφαιρο και από συγγραφείς που δεν είχαν μυρωδιά της εξέδρας ή των αποδυτηρίων με άγνοια ακόμη και του ίδιου του ποδοσφαίρου. Όμως για να γράψεις με ψυχή-αυτό είναι για μένα πάντα το ζητούμενο- χρειάζεται βίωμα, δόσιμο, αγάπη για το θέμα σου. Για το όποιο θέμα. Πολύ περισσότερο για το ποδόσφαιρο και την ομάδα σου που ενέχει πολλαπλά μυστικά επίπεδα και χυμούς που αγνοείς κι εσύ ο ίδιος. Ως βιώματα όμως θα βγουν στο χαρτί και τότε , ναι, θα αξίζει το γραφτό σου. Το ποδόσφαιρο είναι συνυφασμένο με το πάθος, δεν μπορείς να το δεις απέξω «ιατρικά», θα σε τιμωρήσει.

-Πολλοί λένε ότι ο Μάρτον Μπούκοβι ήταν ο σημαντικότερος προπονητής που πέρασε από την χώρα μας. Εσείς συμφωνείτε με αυτή την γνώμη;

Την εποχή που ήρθε ο Μπούκοβι το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν ποδόσφαιρο παραγόντων, μισοερασιτεχνικό και οι παίκτες ανασφάλιστοι και εξαρτώμενοι από την «απλοχεριά»του παράγοντα. Μια σχέση δηλαδή πολύ κοντά σε πρότυπα προαστικοδημοκρατικά και αντιδραστικά. Ο Μάρτον Μπούκοβι ήρθε από μια χώρα με προηγμένη ποδοσφαιρική παιδεία, που η εθνική της με τον Μπούκοβι σχεδιαστή είχε ταπεινώσει την μεγάλη εθνική Αγγλίας με 8-1.Ο Μπούκοβι απομόνωσε τα αποδυτήρια από κάθε εξωαγωνιστικό παράγοντα. Επέβαλε επαγγελματικά τον θεσμό του γιατρού , του φυσιοθεραπευτή και του γυμναστή και δίδαξε τότε συστήματα που ακόμη και σήμερα χρησιμοποιούν οι προπονητές [πχ το 4-3-3 , την ανάπτυξη από τα άκρα, τον φουλ μπακ κ.α]Ήταν ο θεωρητικός της ουγγρικής σχολής ποδοσφαίρου και είχε συγγράψει και βιβλίο προπονητικής με τον Τσάκναντυ[που αργότερα κοουτσάρισε την ΑΕΚ]που διδάσκονταν σε όλες τις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες της Ευρώπης. Στο βιβλίο μου έχω αποσπάσματα από το βιβλίο του Μπούκοβι στα Σουηδικά. Ακόμη ο Μπούκοβι εφάρμοσε και τις «λαϊκές προπονήσεις»όπου καλούνταν νέοι από τις γειτονιές να προπονηθούν, με σκοπό να βγάλει ταλέντα από κει. Γεγονός που το πολέμήσαν οι παράγοντες που προτιμούσαν τις μεταγραφές έτοιμων ονομάτων ή τις μεταγραφές σκοπιμοτήτων.

-Τι πέτυχε ο Μπούκοβι στα δυόμισι χρόνια που έμεινε στην ομάδα;

Πέρα από τα πρωταθλήματα και τους τίτλους που έδωσε στον Ολυμπιακό, άλλαξε τελικά-παρά τις αντιστάσεις των παραγόντων-την ίδια την ομάδα, την ποιότητά της και της έδωσε ώθηση προς τα εμπρός. Έγινε και παράδειγμα και για τις άλλες ομάδες που ακολούθησαν το βηματισμό του προς το μέλλον.

Scroubelos-Τι αντιπροσωπεύει για τον Πειραιά η ομάδα του Ολυμπιακού;

Ο Ολυμπιακός πλέον δεν μπορεί να ειδωθεί ως ομάδα του Πειραιά. Ο ύμνος του τραγουδιέται από Αλάσκα μέχρι κάτω στο Πούντα Αρένας. Θυμάμαι σε ταξίδι μου εκεί στην άκρη της γης στο Νότο, στο στενό του Μαγγελάνου που σεργιανούσα στο Λιμάνι μέχρι να φορτώσει το καράβι, άκουσα το «Ολυμπιακέ Μεγάλε» με τον Στράτο. Ξαφνιάστηκα. Ο ύμνος ακουγόταν από ένα μπακάλικο. Μπήκα κι ήταν Σέρβος ο μπακάλης-στο Πούντα Αρένας έχει μεγάλη σέρβική παροικία-με γυναίκα πειραιώτισσα που του είχε κληρονομήσει την τρέλα για τον Ολυμπιακό. Ήταν δύο χρόνια μετά που είχαμε νικήσει την Σάντος του Πελέ κι αυτός ο μετανάστης ο τσαλαπατημένος ένιωθε ότι έπαιρνε τη ρεβάνς από τους ντόπιους

-Πέρα από τον Μπούκοβι γράψατε άλλο ένα ωραίο βιβλίο με τον τίτλο «Οι κόκκινοι βαρκάρηδες», εκδόσεις ΤΟΠΟΣ. Σε αυτό το βιβλίο πηγαίνετε πιο πίσω στην δεκαετία του 1930. Για ποιο λόγο το κάνετε αυτό; Πώς ήταν τότε η ομάδα του Ολυμπιακού;

Για δυο βασικούς λόγους. Πρώτο για να δείξω ότι όπως τα βασικά συναισθήματα των ανθρώπων και οι χαρακτηριστικές συμπεριφορές δεν αλλάζουν[μίσος, φόβος, η αγάπη, μισαλλοδοξία, αλαζονεία, θυσιαστικό δόσιμο, βλακεία, χαφιεδισμός, λεβεντιά κ.α]έτσι δεν αλλάζει και το παιχνίδι και η γεύση της νίκης ή της ήττας και δεύτερο ότι το μόνο που μπορεί να γεφυρώσει τα αγεφύρωτα είναι η αγάπη, ο έρωτας, γιατί εκεί μπορεί μόνο να νικηθεί η ιδιοτέλεια και η μισαλλοδοξία.

-Τι θα απευθύνατε στους αναγνώστες που θα διαβάσουν την συνέντευξή σας;

Να βλέπουν μπάλα και να διαβάζουν. Η μπάλα ασκεί τα συναισθήματα και το διάβασμα την διάνοια.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top