Ο Θανάσης Χειμωνάς στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα //
Οι εμμονές, το ύφος, η ατμόσφαιρα, οι ήρωες που με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά επανέρχονται είναι απ’ εκείνα τα στοιχεία που με συγκινούν και με μαγεύουν μπορώ να πω στα βιβλία του Θανάση Χειμωνά. Υπήρξε μεγάλη η χαρά μου όταν ανακάλυψα στον ωκεανό του διαδικτύου αυτήν εδώ την ανέκδοτη συνέντευξη. Για τα μυστικά της γραφής του. Ας τα μάθουμε, λοιπόν. Και για τις αγάπες του.
Προφανώς. Και σε κάθε συγγραφέα είναι διαφορετική. Εγώ πάντως, δεν αρχίζω να γράφω αν δεν έχω ολόκληρη την ιστορία στο μυαλό μου. Επίσης, τα βιβλία μου τα γράφω στο χέρι και μετά τα αντιγράφω στον υπολογιστή. Είμαι μια συνήθεια που μου έχει μείνει από τότε που έγραψα το πρώτο μου βιβλίο, το “Ραμόν”. Βλέπετε, εκείνη στην εποχή δεν ήμουν εξοικειωμένος με τους Η.Υ. Πρέπει να ομολογήσω δε, πως μου αρέσει να γράφω στο κρεβάτι!
-Συγγραφικές εμμονές
Τις δικές μου τις έχουν εντοπίσει οι άλλοι, όχι εγώ. Ας πούμε, οι ήρωές μου έχουν συχνά πρόβλημα με τον ύπνο. Δυσκολεύονται να κοιμηθούν και παίρνουν χάπια. Κι όταν όμως το καταφέρνουν βλέπουν δυσάρεστα, φριχτά όνειρα. Επίσης, ερωτεύονται παράφορα, όταν όμως φτάνουν κοντά στον “στόχο” τους αυτό, πανικοβάλλονται και δεν ξέρουν πως να το χειριστούν. Η ιδέα της Γαλλίας επανέρχεται συνεχώς. Προφανώς όλα αυτά τα χρόνια που σπούδασα στο Στρασβούργο άφησαν ίχνη… Τέλος, είναι συνήθως οικονομικά ευκατάστατοι και κινούνται συνεχώς με ταξί. Για αυτά τα δύο τελευταία, έχω κατά καιρούς κατηγορηθεί ως ελιτιστής… 3) Ποιο βιβλίο σας γράφτηκε με τον πιο αλλόκοτο τρόπο -Όλα τα βιβλία μου γράφτηκαν πάνω κάτω με τον ίδιο τρόπο. Αν πρέπει να δώσω οπωσδήποτε μια απάντηση θα έλεγα ξανά το πρώτο μου, τον “Ραμόν”. Ο Ραμόν ξεκίνησε σαν διήγημα- το τρίτο μέχρι εκείνη την εποχή, μετά το “Άλλοθι” και την “Επιστροφή”. Ήταν Άνοιξη του ’98 και δεν είχα μεγάλη συγγραφική πείρα. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως μου παραέβγαινε μεγάλο και αποφάσισα να πάω για μυθιστόρημα. Ο “Ραμόν” κυκλοφόρησε στις 24 Νοεμβρίου 1998. Ήμουν τότε φοιτητής στο Λονδίνο και μου έστειλαν ένα αντίτυπο με κούριερ. Θυμάμαι πως ένιωσα πολύ όμορφα αλλά και τόσο παράξενα…
-Πώς είναι όταν έρχεται η ιστορία;
Όσο παράξενο και αν ακούγεται δεν είμαι σε θέση να συνειδητοποιήσω πότε ακριβώς συμβαίνει αυτό. Συνεχώς δουλεύω ιστορίες στο μυαλό μου. Συχνά τις εγκαταλείπω -είτε επειδή δεν μου “βγαίνουν” είτε επειδή βαριέμαι. Σπανίως, γίνονται διηγήματα και -μια φορά περίπου κάθε δύο-τρία χρόνια, μεταμορφώνονται σε μυθιστορήματα. Όπως είπα και παραπάνω, αρχίζω να γράφω αφού έχω ολοκληρώσει την ιστορία στο μυαλό μου. Το τελικό αποτέλεσμα φυσικά έχει κάποιες διαφορές αλλά -μέχρι τώρα τουλάχιστον- μάλλον μικρές και ασήμαντες.
-Τελευταίο βιβλία (ή βιβλία) συνθήκες γραφής.
Έχω ξεκινήσει ένα βιβλίο από τα Χριστούγεννα. Βάσει του ρυθμού που γράφω συνήθως, τώρα θα πλησίαζα στο τέλος. Η περιπέτειά μου όμως με την Πολιτική με άφησε πίσω και με ανάγκασε να διακόψω για λίγους μήνες. Τώρα, έχω ξαναπάρει μπρος και ελπίζω να τελειώσω πριν το τέλος του 2012. Πρόκειται για την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας που ερωτεύεται έναν άγνωστο. Κάποια στιγμή, γνωρίζεται μαζί του, αλλά η ιστορία δεν καταλήγει πουθενά. Απογοητευμένη, αλλά και προβληματισμένη από την οικονομική κρίση και τα συνεχή επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, αποφασίζει να φύγει στο Παρίσι (η εμμονή για την οποία μιλούσαμε παραπάνω!) με έναν πρώην φίλο της. Η συνέχεια επί της οθόνης…
-Αγαπημένοι συγγραφείς;
Δεν ακολουθώ συγγραφείς, επιλέγω περισσότερο βιβλία. Θα έλεγα πάντως πως είμαι μάλλον κλασικός. Νοστογέφσκι, Τολστόι, Φλομπέρ… Μου αρέσει πολύ και ο Στίβεν Κινγκ. Τεράστιος συγγραφέας- απλώς το είδος που υπηρετεί είναι αδικημένο στην χώρα μας. Διαβάζω πολύ και σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς. Οι πιο πολλοί είναι και φίλοι μου στην ζωή. Πρέπει επιτέλους να περάσουμε στον κόσμο, στους Έλληνες αναγνώστες πως έχουμε και εδώ, σήμερα, εξαιρετικούς λογοτέχνες οι οποίοι μπορούν άνετα να συναγωνιστούν τους ξένους.
-Αγαπημένα βιβλία;
Η “Αισθηματική Αγωγή” του Γκυστάβ Φλομπέρ είναι ίσως το αγαπημένο μου βιβλίο όλων των εποχών. Το διάβασα στο Στρασβούργο, πριν από καμία εικοσαριά χρόνια, απλώς επειδή ήταν στο πρόγραμμα των σπουδών μου. Κατά κάποιο τρόπο με έκανε να δω την λογοτεχνία με διαφορετικό μάτι. Ίσως και να ξεκλείδωσε μια πόρτα η οποία, τρία-τέσσερα χρόνια αργότερα, με οδήγησε στην συγγραφή… Το “Έγκλημα και τιμωρία” του Ντοστογέφσκι. Το απόλυτο μυθιστόρημα, πιθανότατα το κορυφαίο όλων των εποχών. Ά! Και ένα του Στίβεν Κινγκ, οι “Νυχτερίτες”. Δεν είναι από τα γνωστά του, το διάβασα όμως σε μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής μου και έχει συναισθηματική αξία.