«Και ας ξανάβρισκες /όπως τους τόπους/ τους ανθρώπους»
Γράφει η Πέρσα Κουμούτση //
«Θα καπνίζω» της Αγγελικής Ελευθερίου, εκδ. Γαβριηλίδης, 2004.
Τυχαία έπεσε το βιβλίο της στα χέρια μου, όπως τυχαία άκουσα για την ποίηση της από κάποιον φίλο από τα παλιά. Συγκινητικά τα λόγια του για την ποιήτρια: ταλαιπωρημένο πλάσμα, ξεχωριστή ποιήτρια, Αυτές οι δυο φράσεις έμειναν μέσα μου ως εγχάραγμα μνήμης, αλλά και ως διαπίστωση: τα ταλαιπωρημένα πλάσματα συνήθως αποτελούν σπουδαίους εκφραστές του πόνου, συχνά άξιους ποιητές, ιδίως όταν δεν γράφουν για να εντυπωσιάσουν, αλλά για να εξωτερικεύσουν συναισθήματα αυθεντικά κι ανθρώπινα, όπως είναι ο πόνος της εγκατάλειψης, το ανεκπλήρωτο της αγάπης, η διάψευση κλπ, συναισθήματα που λίγο ως πολύ όλοι έχουμε βιώσει. Λιτή, βιωματική και ανθρώπινη λοιπόν θα χαρακτήριζε κανείς την ποίηση της Αγγελικής Ελευθερίου και για μια τέτοια ποίηση, δεν χρειάζεται να πει κανείς πολλά, καθώς, όσο πιο αληθινός, και άμεσος είναι ο τρόπος που αποτυπώνεται ο εσωτερικός κόσμος του δημιουργού, τόσο τα πολλά λόγια και οι ανούσιες αναλύσεις αλλοιώνουν το βάθος, την ουσία, τον σκοπό και κυρίως την αξία των γραφόμενων του. Και η συλλογή της Α.Ε με τον ιδιότυπο τίτλο « Θα καπνίζω» είναι μια τέτοια ποίηση. Οι στίχοι διαπνέονται από μια ανεπανάληπτη αυθεντικότητα, μια αμεσότητα θαυμαστή, άλλωστε και η ποιήτρια είναι μια γυναίκα σαν άλλες πολλές, διψασμένη για το ‘φωτεινό’ πρόσωπο της ζωής, χορτασμένη από τον ‘καπνό’ : την προδοσία, τη διάψευση, την απελπισία, την ψυχική μοναξιά. «Θα καπνίζω» λοιπόν σαν μια παιδιάστικη απειλή, αλλά και μια ξεκάθαρη δήλωση που απευθύνει στην ίδια τη ζωή, που δεντης χάρισε πολλά, ίσως μόνο μια εύθραυστη ψυχή, κι υπέρμετρη ευαισθησία. «Από την εγκατάλειψη/αρρωσταίνει η καρδιά» λέει η ποιήτρια και στα αλήθεια αρκούν μόλις δυο σύντομοι στίχοι για να περικλείσουν μέσα τους την κορυφαία έκφραση του πόνου, να καθρεφτίσουν ή να αφηγηθούν μια ολόκληρη ιστορία. Η ποίηση της ΑΕ είναι ποίηση που στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά, χωρίς καμία έγνοια εντυπωσιασμού. Στη πραγματικότητα δεν την ενδιαφέρει να συγκινήσει, ούτε ακόμα να καταστήσει τον αποδέκτη της κοινωνό της δικής της ιστορίας. Κανένας άλλος σκοπός δεν υπάρχει σε αυτή την ποίηση πέρα από την ίδια την έκφραση. για την ΑΕ η ποίηση είναι φανερό οτι είναι μια εντελώς προσωπική υπόθεση. Κι ούτε χρειάζεται να είναι κανείς έμπειρος στην ποίηση για να διαπιστώσει από την αρχή, ότι οι στίχοι στο σύνολο τους αποτελούν μια ελεγεία, ένα λυγμό, μια άηχη κραυγή, αθόρυβη, διακριτική, κι απαλλαγμένη από την ένταση, την υπερβολή και τους θορύβους της επιτεδευμένης ποίησης των ημερών μας. Έτσι λοιπόν αρκούμαι να παραθέσω κάποιους από τους στίχους της , μικρά ποιήματα της που προσωπικά μου θυμίζουν ταφικές επιγραφές, που όμως εμπεριέχουν, όλη την ουσία μιας καλά αφηγημένης ιστορίας, «Τώρα που γύρω μου σωπαίνει η ζωή/ακούω τους λυγμούς/που κράτησα μπροστά σου.»
Αγγελική Ελευθερίου (1940-2015)
« Εμείς δεν ήμασταν ποτέ μαζί/πώς βρέθηκαν τα ρούχα σου/ με τα δικά μου εδώ και εκεί/στις φωτογραφίες μαζί/και στις αφιερώσεις.
« φοβάμαι / μη με χτυπήσει/κάποια απ΄ τις λέξεις /που θα πεις.» «Δεν έσβησα το φως /Μήπως και δεν χτυπήσει/ Το τηλέφωνο’
« Τι ωραίος τάφος/ ένα το χώμα το μάρμαρο/ κανένα λουλούδι/ τι ήρεμος-ν’ αναπαυθείς και να αναπνεύσεις/κανένα καντήλι, ούτε κερί/ φωτογραφία καμιά/σαν τελευταίο σπίτι της ακρογιαλιάς ή της πόλης/ σαν μόνο δέντρο σε εκτάσεις/ θα ζωγραφίζω πάνω του καράβι»
Κοίταζα τη θάλασσα /και με ηρεμούσαν/ τα βουνά
«Τόσος αέρας/και εσύ χωρίς ανάσα»
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ο σωστός χειρισμός του ελάχιστου
09/04/2024, 9:44 μμ -
Παρακείμενα: «Η ήδιστη έκσταση εν τη γενέσει της»
09/04/2024, 9:43 μμ -
Ανάσες γραφής
09/04/2024, 9:42 μμ -
Το μικρό νησί της Έφης Λαδά… στα Παραμύθια του Σαββάτου!
09/04/2024, 9:41 μμ -
Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε: Σκοτεινός έρωτας
09/04/2024, 9:40 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίηση: “Αιματοβαμμένη ανατολή”
Του Δημητρίου Καρπέτη // “Αιματοβαμμένη ανατολή” Η ζωή περιφέρεται λερωμένη στην απεραντοσύνη της αδράνειας, σκυθρωπή και σκονισμένη ικετεύει, στέκεται στα ματωμένα γόνατα. Μέσα σε καινούριο περιτύλιγμα προσφέρεται θυσία στην εύνοια των “επιφανών”. Αιχμάλωτη λαμπυρίζει τις νύχτες στο
Περισσότερα -
“πού σάς καθήλωνα”. Ανέκδοτο ποίημα του Κώστα Θ. Ριζάκη
Tου Κώστα Θ. Ριζάκη // πού σάς καθήλωνα «καίγομαι!» ενώ γελούν μα νυν όλοι μαζί παράλογα γελούνε αφού και παρά το προειδοποιητικά εύ- γλωττον λες ή στο ανατριχιαστικά φρικώδες τής εδώ σημάνσεως εάν οι πέριξ αυτού
Περισσότερα -
Η Συλλογή του Κωστή Σχιζάκη
Γράφει ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης // «Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου. Έργα της Συλλογής Κ. Σχιζάκη», επιμέλεια Ίρις Κρητικού, Ηράκλειο 2022 Το Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου (ΜΕΤΗ) ήταν ένα όνειρο ζωής για τον αρχιτέκτονα, συγγραφέα και συλλέκτη
Περισσότερα -
Συνομιλία με το φάσμα του Θανάτου
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // * Walter Puchner, “Συνομιλίες στη χλόη. Εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως…”, εκδόσεις ΟΤΑΝ, Αθήνα 2021, σελ. 219 Από ποιητική συλλογή σε νέα ποιητική συλλογή, ο Καθηγητής και Ακαδημαϊκός Βάλτερ
Περισσότερα -
☆ «Ένα σπίτι φωτεινό σαν μέρα» τού Τόνυ Κούσνερ για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Κτίριο Τσίλλερ Σκηνή “Νικος Κούρκουλος”
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // ☆ «Ένα σπίτι φωτεινό σαν μέρα» τού Τόνυ Κούσνερ για πρώτη φορά στην Ελλάδα από 31.03.2023 στο Κτίριο Τσίλλερ Σκηνή “Νικος Κούρκουλος” Το θέμα τού φασισμού είναι καθημερινό. Παρενέργεια των εφησυχασμένων
Περισσότερα -
Πολυφασματική θέαση της σύγχρονης τουρκικής κοινωνίας
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Σινέ Εργκιούν, «Τσικαντί». Μετάφραση: Αλεξάνδρα Παπαμανώλη, Εκδόσεις Βακχικόν. Αθήνα, 2021 Είκοσι τρία εν συνόλω διηγήματα περιλαμβάνονται σε τούτη τη συλλογή της Σινέ Εργκιούν, που είδε το φως της δημοσιότητας πρόσφατα από
Περισσότερα -
Στα βήματα των ιπποτικών μυθιστορημάτων
Γράφει ο Μάνος Κοντολέων // Γιώργος Χατζόπουλος: «Μάζεψε το θάρρος σου Ανδώ», Εκδόσεις Πατάκη Πριν από δύο χρόνια ο Γιώργος Χατζόπουλος μας είχε δώσει το μυθιστόρημα «Νι Πι, ο τελευταίος πειρατής του Αιγαίου και το Νερό της Ζωής».
Περισσότερα
