H Τέσυ Μπάιλα στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Έχω την αίσθηση ότι κάθε συγγραφέας γράφει μόνο και μόνο για να ξεπεράσει τις προσωπικές του εμμονές. Βρίσκει έτσι έναν τρόπο να ανοίξει ένα διάλογο μαζί τους. Νομίζω πως στα δικά μου βιβλία ο διάλογος αυτός γίνεται με την φυγή και την αυτογνωσία. Οι ήρωές μου επιλέγουν τη φυγή όχι για να οδηγηθούν σε μια προσωπική λύτρωση, αλλά ως το όχημα που θα τους οδηγήσει στην αυτογνωσία. Που θα τους επιτρέψει να βρουν ένα ιδιωτικό μονοπάτι ζωής για να το ακολουθήσουν και μέσα σ’ αυτό να βρουν τον εαυτό τους και να συναντηθούν με το προσωπικό τους πεπρωμένο. Αν κάποιος διαβάσει τα βιβλία μου θα δει ότι η φυγή είναι κινητήριος μοχλός στην πλοκή τους. Στο Πορτρέτο της σιωπής η φυγή συντελέστηκε. Στο Παραμύθι της βροχής η φυγή γίνεται αλλά η ηρωίδα θα επιστρέψει στη βάση της έχοντας συναίσθηση ότι η εμπειρία της αυτή έγινε αφετηρία μιας αλλαγής στη ζωή της. Το τρίτο βιβλίο Το μυστικό ήταν η ζάχαρη, είναι το βιβλίο που ουσιαστικά μιλά για τη φυγή που δεν έγινε ποτέ. Και στο Ουίσκι Μπλε, που μόλις κυκλοφόρησε, ο πρωταγωνιστής αγωνίζεται σε όλη του τη ζωή να φύγει για να βρει ένα καλύτερο μέλλον. Και βιώνει την περιπέτεια της μετανάστευσης, του ξεριζωμού, της μοναξιάς που νιώθουν όλοι όσοι αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον μακριά από ό,τι οικείο.
Το Ουίσκι μπλε που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός είναι ένα βιβλίο για την ναυτοσύνη του Έλληνα, για τη σχέση του με την εργατιά της θάλασσας τη μετανάστευση, την ανάγκη του να προσδιορίσει ένα καλύτερο μέλλον μέσα από την ιστορία μιας οικογένειας που διατρέχει την ιστορία του τόπου τον εικοστό αιώνα. Μια μυθιστορηματική ματιά επάνω στην ελληνική ψυχή και τα πάθη της που είναι απόλυτα συνυφασμένα με τη θάλασσα και τον πολιτισμό της.
Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο Μιχάλης, από την Αίγυπτο και τη Σαντορίνη της δεκαετίας του ’50, ξεκινά το δικό του ταξίδι για την επιβίωση. Στο δρόμο του προς την προσωπική του Ιθάκη συνοδοιπορεί με παράξενους συντρόφους, χάνεται στα βάθη των ορυχείων του Βελγίου, ζει κοντά στους ανθρακωρύχους, πονάει μαζί τους, βιώνει το ρατσισμό και τη μοναξιά του οικονομικού μετανάστη, φεύγει λαθραία για τη Νέα Υόρκη του αμερικανικού ονείρου, προσπαθεί να βρει την τύχη του σε έναν μεταπολεμικό Πειραιά που συνεχώς αλλάζει και τελικά αφήνεται να αναζητά το μέλλον στα λιμάνια όλου του κόσμου. Το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο για τη θαλασσινή μοίρα του λαού μας που σε συνδυασμό με τη μεταναστευτική του ιδιότητα έγιναν τα στοιχεία εκείνα που καθόρισαν, σε μεγάλο βαθμό, το ελληνικό πεπρωμένο μέσα στον εικοστό αιώνα.
Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερα αλλόκοτος τρόπος με τον οποίο γράφτηκαν τα βιβλία μου. Τα βιβλία γράφονται πάντα εξελικτικά με πολλές ώρες δουλειάς και αφοσίωση. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί κανείς να φτάσει σε ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Υπάρχουν μόνο αλλόκοτες συμπτώσεις στη ζωή που καμιά φορά είναι και τραγικές. Όπως στο Παραμύθι της Βροχής όπου η σοκαριστική σύμπτωση με τα πραγματικά γεγονότα που ακολούθησαν του βιβλίου στη Φουκοσίμα τον Μάρτη του 2011 με άφησε κυριολεκτικά άναυδη.
Η έμπνευση έρχεται όπως ο έρωτας. Κεραυνοβολεί και σε αρπάζει και τότε δεν υπάρχουν περιθώρια να κάνεις διαφορετικά. Έτσι λοιπόν μ’ ένα στιγμιαίο ξάφνιασμα, ένα μικρό, αρχικό ερέθισμα, κατακλύζεται ο νους από μια ιδέα, τον χρονικό και τοπικό προσδιορισμό μιας ιστορίας, γεννάει τους ήρωες και τους αφήνει ελεύθερους να του δείξουν, να γράψουν εκείνοι τελικά την ιστορία τους, αφουγκράζεται τη ζωή τους. Τόσο οι ήρωες όσο και η ίδια η ιστορία ενός μυθιστορήματος πρέπει να εντάσσονται μέσα σε ένα πλαίσιο αναφοράς, ένα συγκεκριμένο χωροχρόνο, που θα λειτουργεί ως αφετηρία και προορισμό, αίτιο ίσως και αιτιατό των γεγονότων στα οποία αναφέρεται. Παράλληλα ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο ένας συγγραφέας προσεγγίζει την ιστορία του, η προσωπική του οπτική, γίνεται η ειδοποιός διαφορά που θα επιτρέψει στον αναγνώστη να εκτιμήσει τελικά το ίδιο το έργο.
Γράφω βιώνοντας μια σιωπηλή αίσθηση μοναχικότητας που είναι για μένα σημαντική. Είτε υπάρχει στην πραγματικότητα είτε την επινοώ και τη νιώθω ακόμη και όταν τελικά δεν υπάρχει, ακριβώς για να μπορέσω να απομονωθώ. Αυτό μου επιτρέπει να γράψω οπουδήποτε βρεθώ και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες αφού τελικά για μένα είναι η γραφή ο μόνος τρόπος της προσωπική μου διαφυγής.
Έχω την πεποίθηση ότι ένας καλός συγγραφέας είναι αυτός που σου δείχνει πράγματα και μεταβάλλει τον τρόπο που η δική σου ματιά στέκεται επάνω σ’ αυτά, αλλάζοντας την οπτική σου γωνία, τόσο τη συνειδητή όσο και την υποσυνείδητη. Γιατί η λογοτεχνία έχει τη δύναμη να μας διαποτίζει. Κι αυτή είναι η πιο μεγάλη της δύναμη. Δύσκολο λοιπόν να διαλέξεις ανάμεσα στους ανθρώπους που προσδιόρισαν αναπόφευκτα την προσωπική σου σκέψη. Έχοντας μια προτίμηση στη κλασική λογοτεχνία μπορώ μόνο ενδεικτικά να αναφέρω κάποια από τα αγαπημένα ονόματα όπως τον Καραγάτση, τον Βενέζη, τον Ροίδη, τον Σαμαράκη για την ουμανιστική λογοτεχνία, την λογοτεχνία της κοινωνικής αποστολής όπως έλεγε, αλλά και τους Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Ντίκενς, Φώκνερ Καμύ, Σαρτρ. Μαγεύτηκα με τον Μπόρχες, την Σύλβια Πλαθ, τη Γουλφ και τον Κάφκα, αλλά κυρίως με την ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη και τον υποδόριο ερωτισμό που εκπέμπει το έργο του. Κι έτσι έκανα ένα αναγνωστικό ταξίδι μαζί του σε προορισμούς την ύπαρξη των οποίων θα αγνοούσα χωρίς αυτόν.
Πολλά είναι τα αγαπημένα βιβλία, πάντα θα ξεχωρίζω όμως τα Ανοιχτά Χαρτιά του Οδυσσέα Ελύτη. Είναι το βιβλίο που άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα και στάθηκε ορόσημο στη ζωή μου. Η συνάντηση μου με το μέγεθος της σκέψης αυτού του ανθρώπου αλλά και με τον τρόπο που χρησιμοποιεί την ελληνική γλώσσα στον πεζό του πια λόγο έγινε μια προσωπική μαθητεία σ’ ένα πολύτιμο σχολείο.
* Η Τέσυ Μπάιλα κατάγεται από τις Κυκλάδες αλλά γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε ιστορία ελληνικού πολιτισμού και μετάφραση λογοτεχνίας. Ασχολείται με τη φωτογραφία και ατομικές της εκθέσεις έχουν φιλοξενηθεί στο πανεπιστήμιο Gakugei της Ιαπωνίας και στην Αθήνα. Είναι συντάκτρια του λογοτεχνικού περιοδικού “Κλεψύδρα”. Παράλληλα δημοσιεύει δοκίμια σε εφημερίδες και περιοδικά. Μπορείτε να επικοινωνήσετε με τη συγγραφέα στο ιστολόγιο: http://tbailavaila.blogspot.com Έγραψε: «Το πορτρέτο της σιωπής», «Το παραμύθι της βροχής», «Το μυστικό ήταν η ζάχαρη», «Ουίσκι μπλε».
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
H Λίνα Βαλετοπούλου στο εργαστήρι του συγγραφέα
23/04/2024, 9:53 μμ -
✩ Ο Βασίλης Κωστάκης στο Εργαστήρι του συγγραφέα
02/04/2024, 10:31 μμ -
O Μανώλης Σημαντήρας στο εργαστήρι του συγγραφέα
26/03/2024, 10:19 μμ -
Ο Δημήτρης Πέττας στο εργαστήρι του συγγραφέα
19/03/2024, 10:16 μμ -
H Αντωνία Βελισσαράτου στο εργαστήρι του συγγραφέα
13/02/2024, 9:57 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Όταν η ιστορία μετουσιώνεται σε ποίηση
Γράφει η Άννα Γρίβα // Εύα Μοδινού, «Μικρά Ασία, Ο κύκλος των ωρών», Εκδόσεις Γκοβόστη, 2022 Στην έβδομη ποιητική της συλλογή η Έυα Μοδινού επιχειρεί να καταγράψει τη διαδρομή της μεγαλύτερης εθνικής τραγωδίας που βίωσε ο νεότερος ελληνισμός.
Περισσότερα -
Ένα αστέρι πέφτει πέφτει…
Του Σίμου Ιωσηφίδη // “Αν κάποιος πιστεύει, τότε ο Θεός υπάρχει. Αν όχι, δεν υπάρχει” Αντρέι Ταρκόφσκι Ο άνθρωπος, έτσι όπως στιγματίστηκε από τα ιστορικά κείμενα και κοινωνικά πεπραγμένα, το ον του «κοινωνείν», δημιουργώντας ανεπιστρεπτί
Περισσότερα -
Για τα «πέτρινα δάση» – Άκουσε, κατανόησε, ισορρόπησε
Γράφει ο Απόστολος Θηβαίος // Σημείωμα για την ποιητική συλλογή «Τα Νησιά – Ραψωδίες Κλιματικής Αλλαγής» του Βασίλη Ν. Πη από τις εκδόσεις Βακχικόν Πριν από λίγες ώρες ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δημοσιοποίησε την τελευταία του ανακοίνωση για
Περισσότερα -
Τα χρώματα της Μαρίας Σκουρολιάκου
Γράφει η Σοφία Παπαχριστοφίλου // * Μαρία Σκουρολιάκου «Χρώμα Αύριο», Λαμιακός Τύπος 2015 Ένα βιβλίο που αποπνέει αισιοδοξία μέσα από την μαγεία των χρωμάτων. Στο πρώτο ποίημα της συλλογής, το «Αγρύπνα ποιητή», η Μαρία Σκουρολιάκου καλεί σε προσκλητήριο
Περισσότερα -
Διήγημα fractal: “O σωτήρας”
Γράφει ο Θανάσης Πάνου // * Ο ΣΩΤΗΡΑΣ Ένας φώναξε πως έβλεπε φως πάνω από το κεφάλι μου κι εγώ συγκατατέθηκα γιατί ήμουν πολύ ευγενικός για να διαφωνήσω. Για ποιο λόγο άλλωστε, φως ακίνδυνο ήτανε. Μια
Περισσότερα -
Οικογενειακό τραύμα, ενηλικίωση και εθνικισμός, οι κεντρικοί άξονες στη νουβέλα «η τελευταία αρκούδα του δάσους»
Γράφει η Αγγελική Σπηλιοπούλου // Άκης Παπαντώνης «Η τελευταία αρκούδα του δάσους», εκδ. Κίχλη Πέρασε ήδη μία δεκαετία από την έκδοση του πρώτου έργου του Άκη Παπαντώνη “Καρυότυπος”. Για το πρωτόλειό του βραβεύτηκε το 2014 από
Περισσότερα -
«Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο». Πράξη Δέκατη Τέταρτη. Μαμά, μπαμπά είχατε πάει στο Rock In Athens;
Από τον Γιάννη Παναγόπουλο // Το μανιφέστο της ταινίας (ντοκιμαντέρ με γερές δόσεις μυθοπλασίας) «Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο», όπως το «κατέθεσε» γραπτώς ο παραγωγός της, Θανάσης Γιαννόπουλος, στο blog του (sportingsucks.blogspot.gr), είναι ξεκάθαρο. Λέει πως το διήμερο
Περισσότερα
