Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Ο ανακτημένος χρόνος του Κώστα Μαυρουδή
13/02/2019, 10:17 πμ

Ο ανακτημένος χρόνος του Κώστα Μαυρουδή

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Κώστας Μαυρουδής «Τέσσερις εποχές» με τέσσερις πίνακες του Χρόνη Μπότσογλου, εκδ. ΑΩ, σελ. 40

 

«”Είσαι εφήμερο μέχρι ανυπαρξίας”,/ δήλωσε αιχμηρά εν έτει χίλιαενιακόσιαπενήνταεννιά/ το Δαιμόνιο του Μέλλοντος/ (Εποπτεία του Προσεχούς)/ στο άσημο εργαστήριο του τσαγκάρη μας». Μ’ αυτό τον τρόπο ξεκινά την Άνοιξή του ο Κώστας Μαυρουδής γνωρίζοντας ήδη, έχοντας πλήρη συνείδηση του εφήμερου. Γενναίος, ωστόσο, κι αυτός κι ο αναγνώστης και ο εκλεκτά συγγενικός ζωγράφος, τόσο, ώστε «να αφοσιωθούν αμέριμνοι / σαν τον αμνό στα φίλια λιβάδια».

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι «Τέσσερις εποχές» του Κώστα Μαυρουδή με τέσσερις πίνακες του Χρόνη Μπότσογλου στα τέσσερα μεγάλα αφηγηματικά ποιήματά τους, είναι ο Ανακτημένος Χρόνος του. Ακολουθώντας τον μουσικό κύκλο του Βιβάλντι και εκείνο τον χρονικό κύκλο της φύσης, με μότο έναν στίχο του Ουάλας Στίβενς «Η αρχική ιδέα γίνεται ο ερημίτης μέσα στις μεταφορές του ποιήματος», ο ποιητής συνθέτει μια μελέτη νοσταλγίας, διασώζοντας ένα Καλοκαίρι στο Λουτράκι, μια φθινοπωρινή ξενάγηση σε ποιητή με πλήρη επίγνωση της ανατροπής των δυο, πρώτου και εσχάτου. Την Άνοιξη «Νέοι βλαστοί επαναλαμβάνονται/ διαβάζει από το ίδιο κείμενο η φύση» και τον Χειμώνα «η ιστορία μιας ιατρικής επισκέψεως» σ’ ένα «μικρό παιδί κρυολογημένο» εμπεριέχουν τον εαυτό τους αλλά και το ακριβώς αντίθετο: την αιώνια επανάληψη που ωστόσο είναι θάνατος και την θνητότητα σε ένα μικρό παιδί απλώς κρυολογημένο.

Χρησιμοποιώντας βιωματικές εικόνες μιας διαδρομής που εικονογραφεί πιστός σε πνεύμα ο Μπότσογλου, συμπυκνώνει ποιητικά τον Χαμένο Χρόνο. Κάθε εποχή, αναλαμβάνει και την αφηγείται η Ιστορία της: ρεαλιστικά, ποιητικά, φιλοσοφικά, υπαρξιακά, με την πικρή επίγνωση που διαθέτουν τα ανθρώπινα, συνθέτοντας μια ολόκληρη χρονιά- ζωή του και ζωή μας.

Η αμεριμνησία, τα καλοκαίρια καρτ-ποστάλ, εντελώς χρονική παρένθεση, η φθινοπωρινή συνειδητοποίηση η «απειλή που έχει κάθε τέλος» και η χειμωνιάτικη παράταση του κρυολογημένου παιδιού που ωστόσο παραπλάνησαν, ο χρόνος που πέφτει «αβαρής σκόνη σαν κιμωλία στα παπούτσια» σε στίχους φθίνοντες…

 

Κώστας Μαυρουδής

 

Ο Κώστας Μαυρουδής ενορχηστρώνει αριστουργηματικά το αίνιγμα της ύπαρξης. Μιλώντας τάχα καθαρά, μονάχα με ιστορίες και εικόνες. Ωστόσο το πικρό, ειρωνικό, λοξό του κοίταγμα αποδεικνύει χωρίς μεγάλα λόγια την μάταιη εκδρομή, τον μάταιο αγώνα.

«ένα μικρό παιδί λοιπόν, κρυολογημένο, ζώντας στα/ αιθέρια αρώματα του οινοπνεύματος, της καμφο/ ράς και του ευκαλύπτου, ήθελε να αποφύγει την ια/ τρική επίσκεψη, φοβόταν όπως φοβούνται οι ενήλι/ κες που ακούνε πάντα στην εξέταση απειλητικούς/ ψιθύρους (του αναλογούσε ας πούμε ένα παιδικό/ μερίδιο απ’ το ταμείο του κοινού μας φόβου).»

Μια αριστουργηματική υπαρξιακή αφήγηση από τον κατ’ εξοχήν, όπως έχει χαρακτηριστεί, «Ποιητή Μνήμης», εφόσον κατά την ποιητική του «ό,τι απομακρύνεται είναι ποίηση», που ευτύχησε εικαστικά και εκδοτικά της συμπόρευσης. Έτσι ώστε ο Κύκλος να είναι κομψός, κρυστάλλινος, γενναίος. Μια εκδρομή σε «φίλια λιβάδια» όπως εξ αρχής υπόσχεται. Εξάλλου είμαστε καταδικασμένοι να χτίζουμε στην άμμο σαν σε πέτρα.

 

 

 

Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top