Fractal

Τέσσερα ποιήματα

Της Μαίρης Πέστροβα //

 

 

 

Πρόβα βροχής

 

Πρόβα βροχής.

Εσύ θα κάνεις το σύννεφο

και εγώ τον παγωμένο άνεμο.

Τρίτο πρόσωπο δεν χρειάζεται

στην ιστορία μας.

Οι σταγόνες θα ‘ρθουν από μόνες τους.

 

 

άτιτλο

 

Επαναλαμβανόμενη σκηνή

μιας παράστασης δίχως τέλος.

Ας πούμε…

φεύγεις έρχεσαι

φεύγεις έρχεσαι

φεύγεις έρχεσαι

τόσα χρόνια τώρα

χωρίς να σκεφτείς τις κουρασμένες ταξιθέτριες

ούτε εμένα που επαναλαμβάνω τα λόγια του ρόλου μου.

Δες με! Σαν την Πηνελόπη πάντα σε περίμενα

σε λάθος νησί

ύφαινα αυτό το κομμάτι ύφασμα

σε ξένον αργαλειό

υπέμενα τους μνηστήρες άλλης γυναικός.

Ω, θάλασσά μου εσύ!

Αφού ότι είναι να ξεβράσεις έχει υπάρξει

βαθιά μέσα μου

πώς μπορώ να ελπίζω σε μια σταλιά λευκό πανί;

 

 

Στον ύπνο μου έπεφταν δέντρα

 

Στον ύπνο μου

έπεφταν δέντρα.

Ευκάλυπτοι, πεύκα

πορτοκαλιές, αμυγδαλιές.

Στητή απόμεινα να κοιτώ

από την άκρη της πόλης

ως στήλη άλατος.

Αλήθεια,

πώς φύεται η απόγνωση;

Πώς ξεριζώνεται η αγάπη;

 

 

Κύκλος

 

Κύκλος.

Μαστός γυναίκας

αψεγάδιαστου έρωτος.

Αρχή και τέλος

ατέρμονης ηδονής.

Φτερούγισμα απαλό

πέρδικας.

Ανάλαφρος βηματισμός

ελαφιού.

Κύκλος.

Κλείνοντας

σ’ εγκλώβισε

σ’ αυτό το παραμύθι

με τις νεράιδες

και τα ξωτικά.

Κύκλος.

Πες

πως τελικά

είναι η στροφή

γύρω από τον εαυτό σου

τόσες φορές

όσες κι οι ελιές

καταμεσής του κάμπου.

Κύκλος.

Άρτιος

οφθαλμός

φιλήδονης

τέρψης._

 

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top