Ο Θάνατος σαν μορφή Τέχνης
Γράφει η Ελένη Γκίκα //
James Patterson – Liza Marklund «Τελευταία ευχή», Μετάφραση: Νίκη Προδρομίδου, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 384
Όταν συμπράττουν «ο συγγραφέας των 300.000.000 αντιτύπων James Patterson με την εμπορικότερη συγγραφέα της Σουηδίας» ρίχνοντας γέφυρα στο αμερικανικό και σκανδιναβικό αστυνομικό, γεννιέται η «Τελευταία ευχή».
Μια ιστορία που ενώνει ζωή και τέχνη, ταξιδεύει στις πόλεις και σκοτώνει υπογράφοντας ζωντανούς καμβάδες με αίμα, με νηφαλιότητα, ευστροφία, στυλ, ατμόσφαιρα, πρόκληση, διαστροφή.
Η πρώτη σκηνή είναι και η κομβική: ένα γοητευτικό ζευγάρι συναντά ένα νιόπαντρο στη Ρώμη, κάνουν παρέα, φλερτάρουν, αγοράζουν σαμπάνια και ακριβά δώρα, πίνουν στην υγειά τους και αμέσως στα άλλα κεφάλαια μαθαίνουμε το τι ακριβώς έχει γίνει εκεί.
Ο αστυνομικός ερευνητής Τζέικομπ Κάνον περιοδεύει στις Ευρωπαϊκές πόλεις, Ρώμη, Παρίσι, Φραγκφούρτη, Στοκχόλμη, αναζητώντας τον δολοφόνο με την καρτ- ποστάλ. Πριν από κάθε φόνο, ένα αλλόκοτο αξιοθέατο της πόλης που συνδέεται με θάνατο, στέλνεται σε κάποιον συντάκτη σε εφημερίδα της περιοχής. Στο μεταξύ, θρηνεί. Την κόρη του που υπήρξε το θύμα της Ρώμης.
Στην Στοκχόλμη θα ενώσει δυνάμεις με την Ντέσι Λάρσον, τη σουηδή ρεπόρτερ που έλαβε την τελευταία καρτ- ποστάλ. Ο αναγνώστης στο μεταξύ ήδη ξέρει αυτό που εκείνοι γυρεύουν και για την ώρα αγνοούν: τους δολοφόνους.
Με μικρά κεφάλαια, κινηματογραφική γραφή, θεατρικούς διαλόγους και σασπένς που κλιμακώνεται μέχρι την τελευταία στιγμή, θα παρακολουθήσουμε το θράσος του δολοφονικού ζεύγους, αλλ’ η ταυτότητά τους είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου: εκείνο που έχουν αφήσει πίσω τους, αυτό που τους ενώνει και η Τέχνη που έχει πάρει μέσα τους διάσταση διαστροφική θα μας αποκαλύπτεται σταδιακά μαζί με τα έργα τέχνης που απεικονίζουν τα δολοφονημένα ζευγάρια. Οι δολοφόνοι «Κάνουν επίδειξη. Είναι υπερόπτες. Μας δείχνουν ότι εξουσιάζουν τη ζωή και τον θάνατο. Ίσως ότι ο θάνατος είναι μια μορφή τέχνης που μπορούν να χρησιμοποιούν». Θα μας δοθεί και θα δούμε την δεξιοτεχνία τους να ξεφεύγουν μέχρι την τελευταία στιγμή.
James Patterson – Liza Marklund
Χρησιμοποιώντας ανθρώπους σαν ζωντανούς καμβάδες, το μυθιστόρημα συνεχίζει αυτό που ξεκίνησε ο Σομόθα με την «Κλάρα στο μισοσκόταδο», ο άνθρωπος εξάλλου στις μέρες μας είναι αναλώσιμο είδος, μπορεί και ως αντικείμενο, τραπεζάκι, καρέκλα, ζωντανό άγαλμα να χρησιμοποιηθεί.
Στην «Τελευταία ευχή» χρησιμοποιείται και ως σπουδή θανάτου. Με ειρωνεία, κυνισμό, αναλγησία και γοητεία, όλα επιτρέπονται για το νεαρό ζεύγος της ιστορίας και τους ανήκουν οι πάντες, χρησιμοποιούν για την Τέχνη τους την ίδια την Ζωή.
Έξυπνο, γρήγορο, σαφές, ατμοσφαιρικό, σκληρό και αξιοθαύμαστο από την άποψη της κοινής γλώσσας σε ένα υπέροχο αποτέλεσμα, άντε να διαπιστώσεις ποιο είναι Patterson και ποιο Marklund, είναι αυτό που έχει πει ο Γιουνγκ: όταν συναντούνται δυο προσωπικότητες μεταβάλλονται κι οι δυο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση αναδεικνύεται μια καινούργια γλώσσα που δεν είναι εύκολο να επαναληφθεί.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ο θάνατος ποτέ δεν βάζει τέλος
23/04/2024, 9:51 μμ -
Παρακείμενα: «Ωδή στην ηρωική παράδοση και ταυτόχρονα καταδίκη»
23/04/2024, 9:50 μμ -
Ο ‘δράκος’ κοιτούσε τη λίμνη
23/04/2024, 9:48 μμ -
Η αλχημιστική φαντασία της Μπουραζοπούλου
23/04/2024, 9:47 μμ -
Ο Δημήτρης Νόλλας συνεχίζει
23/04/2024, 9:45 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ένα ποίημα της Κάρολ Ανν Ντάφυ
Μετάφραση κι επιμέλεια: Ασημίνα Ξηρογιάννη // Δήμητρα Όπου έζησα -χειμώνας και άγρια γη Kάθισα στο κρύο πέτρινο δωμάτιό μου και διάλεξα δυνατές λέξεις, γρανίτη, πυρόλιθο, για να σπάσω τον πάγο. H ραγισμένη μου καρδιά- -προσπάθησα να το
Περισσότερα -
Διήγημα: “Δυο Γυναικείες κραυγές”
Της Γεωργίας Τσιασιώτη // * Δυο Γυναικείες κραυγές Μονόλογος Ι «Στα ξένα είμαι Έλληνας και στην Ελλάδαν ξένος»1 Δούλα καλλιτέχνης. Αυτό είμαι. Ντιέντ2 είναι καλός άνθρωπος, μου δίνει και έξτρα χαρτζιλίκι.
Περισσότερα -
Σπάνιο αμάλγαμα
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // * Ηλίας Παπακωνσταντίνου / Τέτη Κασιώνη, «Από Κάστανο και Έρωτα / De Marron et d’ Amour», Μουσική & Ποίηση, εκδόσεις Αττικός, Αθήνα 2023 (βιβλίο + cd), σελ. 61. Ο φίλος μου Ποιητής ΗΛΙΑΣ
Περισσότερα -
Διήγημα: “Ο Στρατηγός”
Του Γιώργου Ψύλλα // “Ο Στρατηγός” Πώς του ’ρθε τώρα, να θυμηθεί το άσπρο κουρτινάκι στο παράθυρο του δωματίου του, στο πατρικό του, τότε… που ήταν εκκολαπτόμενο παλικαράκι στην πόλη του; Θα ήταν, που
Περισσότερα -
H Νεοσλοβάκικη ποίηση
Γράφει η Λίλια Τσούβα // «Ανθολογία νέων Σλοβάκων Ποιητών», ανθολόγηση: Μαρία Φερεντσουχόβα, Μετάφραση: Σύλβια Οκαλιόβα, εκδ. Βακχικόν, σελ. 180 Με όχημα την ανθολογία των Νέων Σλοβάκων Ποιητών, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Βακχικόν», ταξιδεύουμε στις όχθες του Δούναβη και
Περισσότερα -
Μια μετα-αποκαλυπτική ιστορία για το παρ’ ολίγον τέλος της ανθρωπότητας λόγω ενός ιού
Της Χρυσάνθης Ιακώβου // «Το άβατο. Η ματωμένη γη» του Αλέξανδρου Καψοκόλη, Εκδόσεις Βακχικόν 2020 Έχοντας πετύχει το τέλειο timing με την πανδημία, το μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Καψοκόλη διαβάζεται με ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς πρόκειται για μια μετα-αποκαλυπτική
Περισσότερα -
Διήγημα: “Μέσα”
της Αδαμαντινής Καβαλλιεράτου // * Η πόρτα της εισόδου ήταν φθαρμένη από τη μέσα μεριά· δεν ξέρω από την έξω μεριά. Είχε κι ένα ματάκι. Ήταν χαλασμένο. Σαν μουτζουρωμένο με μαύρο μαρκαδόρο. Ακριβώς δίπλα υπήρχε ένα μικρό παράθυρο. Το
Περισσότερα
