Fractal

Η Τατιάνα Τζινιώλη στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

dsdfs

 

Όλα ξεκίνησαν από μία ιδέα. Ένα βράδυ που ο χαρακτήρας του Τζέισον ήρθε απρόσκλητος στο μυαλό μου και μερικές ώρες μετά είχα γράψει ήδη τον πρόλογο. Γιατί αυτό συμβαίνει με τις ιδέες που είναι προορισμένες να γίνουν βιβλία. Δε σε αφήνουν να τις αφήσεις και σου “γαργαλάνε” τα δάχτυλα εωσότου τις γράψεις.

Ο Τζέισον λοιπόν ήταν ένας από τους πιο διασκεδαστικούς χαρακτήρες για μένα γιατί με έκανε να γελάσω πολύ -και συνήθως ειρωνικά- με τη συμπεριφορά του. Ανώριμος, σεξιστής, ένας αιώνιος έφηβος που νόμιζε πως όλα του ανήκουν απλά και μόνο επειδή είναι  αυτός που είναι. Στον αντίποδα, ήρθε η Κίρστεν. Δυναμική, εργατική, προσγειωμένη, με εγωισμό και περηφάνια. Και τον έκανε να την παρακαλάει για ένα βράδυ της.

Μία ιστορία που έχω να λέω πως γράφτηκε μόνη της .Μέσα σε ένα μήνα γεννήθηκε το Ένα Βράδυ και λίγο καιρό μετά πήρε το δρόμο του για έκδοση. Η Νέα Υόρκη με συντρόφευσε σε αυτό το ταξίδι με τις εικόνες και τις μυρωδιές της. Το βιβλίο έχει τρεις πρωταγωνιστές: τον Τζέισον, την Κίρστεν και τη Νέα Υόρκη. Πρόκειται για το πρώτο μέρος μίας ερωτικής τριλογίας με τρεις αυτοτελείς ιστορίες.

 

"Ένα βράδυ - Manhattan #1" Μυθιστόρημα  της Τατιάνας Τζινιώλη, Εκδόσεις Πηγή, σελ. 332

“Ένα βράδυ – Manhattan #1” Μυθιστόρημα της Τατιάνας Τζινιώλη, Εκδόσεις Πηγή, σελ. 332

 

Πάντα με ιντρίγκαρε ο ψυχισμός του ανθρώπου και γι αυτό η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη και εναλλάσσεται πότε στην πλευρά του και πότε στη δική της. Ώστε να μπω ακόμη πιο βαθιά σε δύο χαρακτήρες που δεν έχω κοινά αλλά με έλκυαν πάρα πολύ. Η δυναμική Κίρστεν και ο υπερόπτης Τζέισον. Τους ακολούθησα στη γνωριμία τους, τις βόλτες τους, τους τσακωμούς τους και τον επίλογο της ιστορίας τους. Κάποιοι συγγραφείς λένε πως ορίζουν εκείνοι την ιστορία και την εξέλιξη των χαρακτήρων. Για μένα, αυτό δεν ίσχυε ποτέ. Ο έλεγχός μου πάνω τους κρατά μόλις μία με δύο παραγράφους και μετά παίρνουν εκείνοι τα ηνία. Τους βλέπω να εξελίσσονται και τους καμαρώνω. Τους αφήνω ελεύθερους να εκφραστούν γιατί μόνο έτσι θα είναι αυθεντικοί, ακόμη και αν δεν συμφωνώ.

Κάποτε με ρώτησαν γιατί γράφω. Μα αν ρωτάς κάτι τέτοιο, υποδηλώνει πως έχεις ένα λόγο ή μία επιλογή πάνω σε αυτό, όμως η πραγματικότητα είναι πως οι συγγραφείς δεν είχαν ποτέ την επιλογή. Είναι κάτι που πηγάζει από μέσα σου και που όταν το διοχετεύσεις αδυνατείς να πιστέψεις πως ζούσες χωρίς αυτό πριν. Είναι μαγεία. Κυριολεκτικά. Δημιουργούμε ιστορίες και κόσμους από το πουθενά. Αν αυτό δεν είναι μαγεία, τότε τι είναι;

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top