Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Κάτι πολύ αληθινό και εντελώς βιωμένο
11/07/2018, 2:49 μμ

Κάτι πολύ αληθινό και εντελώς βιωμένο

Γράφει ο Γιώργος Μανιώτης //

 

 

«Η γυναίκα στο ασανσέρ», Τασούλα Επτακοίλη, Εκδόσεις Καστανιώτη

 

Πάντα ήμουν της γνώμης ότι σε ένα ποιητικό έργο το περιεχόμενο πρέπει να δημιουργεί τη μορφή και τη φόρμα και ότι, αν πραγματικά επιθυμείς να το ξεκλειδώσεις και να το ερμηνεύσεις, πρέπει πρώτα απ’ όλα να οριοθετήσεις το περιεχόμενό του κι ύστερα να προχωρήσεις στα επιμέρους υλικά της «κατασκευής» του. Υπάρχουν όμως και ποιητικά έργα στα οποία περιεχόμενο και μορφή ταυτίζονται απολύτως. Έργα που δεν επιτρέπουν από ελάχιστα δείγματα της μορφής τους να φτάσεις στον πυρήνα του περιεχομένου τους. Ένα τέτοιο έργο είναι η ποιητική συλλογή της Τασούλας Επτακοίλη «Η γυναίκα στο ασανσέρ».

Όταν πρωτοάκουσα και πρωτοδιάβασα τα ποιήματά της, οσμίστηκα αμέσως ότι κάτι πολύ αληθινό και εντελώς βιωμένο συμβαίνει εδώ. Πρώτα απ’ όλα, η συνηχία των λέξεων, η βαρύτητα των φράσεων, οι παρομοιώσεις, οι εικόνες, οι δομές των ποιημάτων -όλα αυτά που αποτελούν την εσωτερική μορφή ενός ποιήματος, εμποτισμένα με μια αδιόρατη, επίμονη και δυνατή μουσική βιωμένου πόνου και γνώσης- δημιουργούν στον αναγνώστη την πεποίθηση ότι το πόνημά της είναι ζωντανός οργανισμός. Ένα μικρό ζωάκι με νύχια και ιδιαίτερη θέρμη στο κορμί του, που επιδιώκει να τρυπώσει στην καρδιά του, να την γρατζουνίσει και ύστερα να την θερμάνει γλυκά. Τίποτα περιττό, τίποτα που να υπηρετεί ματαιοδοξίες και υπεροψίες ενός υπερφίαλου ποιητικού νου. Όλα στην υπηρεσία του περιεχομένου, όλα στην υπηρεσία της ιερότητάς του.

Η Τασούλα Επτακοίλη έχει ένα δικό της ορυχείο με εμπειρίες και γνώσεις, δοκιμασμένο μέσα στους χρόνους από σεισμούς και πλημμύρες. Ένα ορυχείο με φλέβες συμπερασμάτων και ένα θηρίο, φυλακισμένο εντός του, άγριο σαν τον πόθο για ζωή που διαθέτουμε. Ένα θηρίο που την κυνηγά καθημερινά και την υποχρεώνει να βρει την έξοδο προς την ευτυχία και τον καθαρό ουρανό. Έτσι πρέπει να πράττει ο ζωντανός άνθρωπος, αυτό είναι το καθήκον του, ακόμα κι όταν δεν βλέπει φως μέσα στο σκοτάδι.

Αυτά τα γενικά ως προς την μορφή, με πρωτοτυπία που δεν την επιδιώκει, με αρμονία που γρατζουνά, με δομή απρόσμενη. Ευθεία βολή στον στόχο με σκοπό να συγκινήσει και ύστερα, όλη αυτή η συγκίνηση να γίνει γνώση, κάτι σαν φυλαχτό, δηλαδή, για την περαιτέρω ζωή. Και τώρα, μερικά λόγια για το περιεχόμενο.

Καμιά ωραιοποίηση, καμιά ψευδαίσθηση, καμιά μετάθεση του νου γι’ αυτό που συμβαίνει άθελά μας και γύρω μας εσαεί. Τέλεια ανάγνωση της εποχής μέχρι και στην τελευταία λεπτομέρεια. Κι αυτό το προσωπικό της ημερολόγιο η Τασούλα Επτακοίλη το κλειδώνει στο πιο βαθύ της συρτάρι και μόνο με το κλειδί της ποίησης το ξεκλειδώνει και το βγάζει στο φως. Στα ποιήματά της κυριαρχεί το σκηνικό της ζωής μας: ανυπόφορο, ανελέητο, παράλογο, με τεράστιες εκτάσεις ερημιάς και απόγνωσης. Και πώς μπορεί μια ζωντανή ύπαρξη να το διαβεί χωρίς να διαλυθεί στη μέση του δρόμου; Ποια είναι τα όπλα της; Τι θα της δώσει δύναμη; Πού θα κρυφτεί για να σωθεί από την πύρινη βροχή;

Άσκηση ισορροπίας.

Να περπατήσω στην άκρη του τώρα

πάνω από τον γκρεμό του τότε.

Άσκηση δύναμης.

Να ακουμπήσω την τελευταία σου λέξη

και να μην κοπώ.

Άσκηση θάρρους.

Εγώ. Εδώ. Μόνη.

 

H συγγραφέας Τασούλα Επτακοίλη

 

Η Τασούλα απαντά ότι η καλύτερη και πιο αποτελεσματική ασπίδα απέναντι σ’ αυτόν τον καθημερινό χαλασμό είναι η ανθρώπινη συμπαράσταση, είναι η συνύπαρξη, ο προσωπικός παράδεισος των σχέσεων. Ένας χώρος οριοθετημένος αλλά αφύλαχτος. Ένα σπιτικό που δεν κλείνει τις πόρτες του στα βάσανα και τους καημούς. Οι άνθρωποι που βρίσκονται κάτω από τη στέγη του στηρίζουν ο ένας τον άλλο, χωρίς όμως να έχουν κόψει τον ομφάλιο λώρο τους με την γύρω πραγματικότητα. Η τύχη όμως, σκάει από τους ουρανούς μπροστά σου και σου τραβάει το χαλί της σταθερότητας, που τόσο πολύ φρόντισες να υφάνεις μια ολόκληρη ζωή. Έτσι μένεις πεντάρφανος μέσα στον κόσμο, να ψάχνεις ένα καινούργιο νόημα για να συνεχίσεις. Ψάχνεις καινούργια μάτια να χαθείς μέσα τους, καινούργια χέρια να αισθανθείς, καινούργιους ώμους να ακουμπήσεις, καινούργια χείλη να φιλήσεις. Θέλεις να είστε δυο καρδιές, για να παλέψεις. Θέλεις κάποιον που θα πιστοποιεί με τα φιλιά του ότι ζεις.

Θέλω η αφή σου

να είναι δική μου.

Με τα δάχτυλά σου

να ψηλαφίζω λαίμαργα

τον κόσμο.

 

«Η γυναίκα στο ασανσέρ» είναι τυπικά η πρώτη ποιητική συλλογή της Τασούλας Επτακοίλη. Και λέω «τυπικά» γιατί αυτό το βιβλίο νομίζω ότι το έχει γράψει νοερά πολλές φορές μέσα της, έτσι που τα ποιήματά της ηχούν σαν ξόρκια και καθημερινές προσευχές. Πιστεύω ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα βιβλία, εξίσου σημαντικά, γιατί η ίδια έχει συνειδητοποιήσει το ανθρώπινο μαρτύριο αλλά διψά για ζωή.

Εγώ είμαι ένα κορίτσι

με μακριά μαλλιά και φακίδες

που σκαρφαλώνει στα βράχια της Αγίας Μαρκέλλας

και ρίχνει πετονιά

στις ομορφιές του κόσμου.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top