Fractal
Home / Το εργαστήρι του συγγραφέα / Ο Τάσος Αγγελίδης – Γκέντζος στο Εργαστήρι του συγγραφέα
27/04/2016, 1:14 μμ

Ο Τάσος Αγγελίδης – Γκέντζος στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

tasosagg

 

Στο εργαστήρι του συγγραφέα για πρώτη φορά… για να μιλήσω για τρία βιβλία και την “περιπέτεια” της γραφής τους. Τρία βιβλία – ένα θεατρικό έργο, ένα διήγημα και ένα μυθιστόρημα – που κυκλοφόρησαν τον τελευταίο ενάμισυ χρόνο από διαφορετικούς εκδοτικούς οίκους.

agg1Τον Αύγουστο του 2015 βρίσκομαι στην Αθήνα. Ζέστη. Κάθομαι στο μπαλκόνι μπροστά από έναν φορητό υπολογιστή και βάζω την τελευταία τελεία στο πρώτο μου θεατρικό έργο. Άγχος! Συνειδητοποιώ πως δε μου αρέσουν καθόλου οι τελείες. Προτιμώ τα θαυμαστικά! Χωρίς να το πολυσκεφτώ… – ένα βήμα πριν από εκείνη την ιδιότυπη μελαγχολία του “τέλους” – το στέλνω για αξιολόγηση στις εκδόσεις “Δωδώνη”. Μετά από δύο μέρες χτυπά το κινητό μου τηλέφωνο. Με καλούν… Θέλουν να με δουν και να συζητήσουμε για το κείμενο που τους έστειλα! Εγώ πετάω στον ουρανό! Όσα βιβλία σου και να δεις στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων… αυτή η χαρά θα είναι πάντα η ίδια. Σε μία ώρα βρίσκομαι στο κέντρο της Αθήνας. Εξάρχεια… και απέναντί μου με ένα τσιγάρο στο χέρι η Μαρία Λάζου Πορτολομαίου. Η επιμελήτρια του “Ροζ…”. Την ρωτώ αν της άρεσε και μου απαντά κοφτά: “Πρωτότυπο το θέμα σας, πολύ ωραία η γλώσσα σας. Αλλά αυτό που γράψατε… δεν είναι θεατρικό.” Την κοιτώ… Σκέπτομαι τη δομή ενός θεατρικού έργου. Έχω δει θέατρο! Πλοκή, διάλογοι… Έχω διαβάσει αρκετά… Και συνεχίζει: “Έχετε τη διάθεση να δουλέψουμε και να το κάνουμε θεατρικό;” Μπροστά από το μικρό γραφείο της την άκουγα να μιλά με πάθος για το θέατρο. Οι συναντήσεις μας στην οδό Σουλτάνη αρκετές… διδακτικές και απολαυστικές. Το έγραψα άλλες τρεις φορές το “Ροζ…”. Όταν η Μαρία διάβασε την τελευταία διόρθωση του κειμένου μου χάρισε τα βιβλία της και μου είπε πως κατάφερα να το κάνω θεατρικό και πως… θα πάρει το δρόμο της έκδοσης. Χαρά! Το αποτέλεσμα ήταν για εκείνη καλύτερο από το αναμενόμενο και για να μου δείξει αυτή της την ικανοποίηση δήλωσε στον γιο της τον Μάρκο και σε μένα πως θα μου έγραφε και τον πρόλογο. Τον βάλαμε στο βιβλίο αυτόν τον πρόλογο… μισό. Δεν τα κατάφερε να νικήσει την αρρώστια της και να τον ολοκληρώσει. Μου έλεγε να κάνω γρήγορα για να προλάβει να το δει… Έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, Μαρία! Ποιο είναι το θέμα του “Ροζ…”; Δύο παρεξηγημένοι από τους κριτικούς… συγγραφείς οι οποίοι δεν έγραφαν ροζ λογοτεχνία προσπαθούν στα γεράματά τους μέσα από τις ατελείωτες συζητήσεις τους να δουν τι έφταιξε. Όλοι – ακόμα και η ίδια τους η εκδότρια – τους θεωρούσαν… ροζ!

agg2Θεσσαλονίκη μερικούς μήνες αργότερα… κι ένα ευγενικό μήνυμα από έναν νεαρό εκδότη εμφανίζεται στο inbox του facebook. Κωνσταντίνος Φυλάτος. Γνωστός κάποιου παλιού μαθητή μου! Και ξαφνικά… μετά από μια μακρά συζήτηση για τη λογοτεχνία… μαζί με την αμοιβαία εκτίμηση έρχεται και η πρόταση του. “Θα μας ενδιέφερε μια συνεργασία με σας” μου γράφει. Γελώ! Αυτό που είχα στο μυαλό μου… είχα αποφασίσει πως δε θα έβρισκε εύκολα εκδότη. Ποιος θα ήταν ο τρελός που θα… Του το λέω… Γελάει κι εκείνος! Είναι νέος, χαρισματικός, εργατικός και βλέπει μπροστά! Σας μεταφέρω τα λόγια μου: “Ένα διήγημα είναι, ένα μεγάλο διήγημα… γραμμένο πάνω σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Παναγιώτη Κουντουρά που δείχνουν τη φθορά. Οι φωτογραφίες είναι από αγαπημένο μου χωριό, τον Άγιο Λαυρέντιο του Πηλίου. Θέμα του ο θάνατος. Θέλω να αποδομήσω τη λογοτεχνική γραφή με το “Οι δυο ώρες ύπνου και το memento mori ενός συγγραφέα”! Δε ξέρω το γιατί… Στο πρώτο μέρος υπάρχει ένας συγκινητικός διάλογος ανάμεσα σε ένα πεθαμένο και στον αγαπημένο φίλο του που δεν μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός του θανάτου. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα όνειρο… Στο δεύτερο διδακτισμός… – το ξέρω πως ο διδακτισμός και η λογοτεχνία δε συμβαδίζουν – και στο τρίτο μια “ροζ” ιστορία κάτω από την οποία κρύβονται όλες οι μύχιες σκέψεις του αφηγητή. Σε παρένθεση μπαίνουν οι σκέψεις του αφηγητή… Άλλα σκέπτεται… και με αφορμή αυτές τις σκέψεις… για να αισθανθεί κάπως καλύτερα ο ίδιος και να ξεπεράσει την απώλεια του αγαπημένου του φίλου, γράφει άλλα!” Θυμάμαι την υπέροχη παρουσίαση του “memento mori” στο Μουσείο Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης και συγκινούμαι! Το βιβλίο αυτό το αφιέρωσα σε ένα πρόσωπο που απουσιάζει από τη ζωή μου, σε έναν αγαπημένο μου φίλο… γιατί το έγραψα μόνο για αυτόν.

agg3Και φτάσαμε στον Απρίλη του 2016 και στο τρίτο βιβλίο αυτής της “αιρετικής τριλογίας”, ένα μυθιστόρημα των 500 σελίδων με ροζ εξώφυλλο. “Έλα σε μένα”, Εκδόσεις “Ωκεανός” και Ελένη Κεκροπούλου. Από τις εκδόσεις “Ωκεανός” κυκλοφόρησε το 2009 το πρώτο μου μυθιστόρημα. Αν δεν ήταν αυτή η γυναίκα… να πιστέψει στη φωνή μου ίσως και να είχα εγκαταλείψει τις προσπάθειες έκδοσης των έργων μου. Η φίλη Ελένη που στηρίζει δογματικά τη γραφή μου… με πίστεψε για ακόμα μια φορά! Μου αρέσει αφάνταστα που το εξώφυλλο του βιβλίου είναι ροζ. Αναρωτιέμαι μήπως τελικά συμφιλιώθηκα με το συγκεκριμένο χρώμα; Μήπως μεγάλωσα; Δε το ξέρω… Οι συγγραφείς του θεατρικού “Ροζ…” και το καλαίσθητο εξώφυλλο που σχεδίασε για τις εκδόσεις “Δωδώνη” και ειδικά για το βιβλίο μου ο Φαίδωνας Πατρικαλάκης μου κλείνουν πονηρά το μάτι. Μου αρέσει που το εγκεφαλικό… αλλά και ηδονικό “Έλα σε μένα” του “Ωκεανού” δεν παραπέμπει στην ατμόσφαιρα του “memento mori” των Εκδόσεων “Φυλάτος”. Μήπως ο χρόνος λειτούργησε θεραπευτικά κι εγώ ξέχασα το θάνατο; Θυμάμαι πάντα το άτομο στο οποίο αφιέρωσα το “memento mori” κι αυτό αρκεί. Η ζωή κάνει βήματα μπροστά, η ηρωίδα – Ζωή και αυτή – του “Έλα σε μένα” σκαρφαλώνει στα ράφια των βιβλιοπωλείων κι εγώ είμαι πάλι χαρούμενος. Να πω πως το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα μυθιστόρημα που έγραψα μαζί με τον σκηνοθέτη Παναγιώτη Κουντουρά. Αγαστή η συνεργασία μας! Αισθάνομαι πραγματικά τυχερός που ο ταλαντούχος Κουντουράς σκηνοθέτησε τη μυθιστορηματική γραφή μας. Κι επειδή είναι και ηθοποιός έπαιξε με τη γραφή μας… αναγκάζοντάς με κι εμένα να αφήσω λίγο πίσω τα κατακτημένα… τα φιλοσοφικά, τα ψυχολογικά και τα ιδεολογικά μου.. και να παίξω! Μου άνοιξε δρόμους… Ξέρει καλά από φωτισμούς προσώπων και χώρων, από τηλεόραση και ραδιόφωνο… και από πολλά άλλα! Είναι κι αυτός νέος! Κι οι ήρωες μας – που δεν είναι όλοι νέοι ηλικιακά – ζουν όπως οι νέοι ή όπως θα όφειλαν να ζουν οι νέοι! Κι αυτό το τόσο αισιόδοξο μήνυμα φαίνεται ξεκάθαρα στο μυθιστόρημα του νεαρού Αλέξανδρου και της όχι και τόσο νέας… Ζωής!

Ποιο θα είναι το επόμενο μου βήμα; Δε βιάζομαι… Τα συρτάρια μου φιλοξενούν τρία ανέκδοτα μυθιστορήματα… αλλά έχουν κι άλλο χώρο! Λαχταρούν να φιλοξενήσουν το διαφορετικό και τις ακατέργαστες αλήθειες του. Αυτό το διάστημα ολοκληρώνουμε ένα μυθιστόρημα που γράφουμε ένδεκα άτομα στο τμήμα δημιουργικής γραφής της ΧΑΝΘ. Τεράστια η πρόκληση για μένα! Μακάρι να είμαστε καλά… να ζούμε και να γράφουμε. Πρώτα να ζούμε… και μετά να γράφουμε. Η ζωή είναι το πιο όμορφο εργαστήρι του κόσμου!

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top