Fractal

Η μουσική γκουρμεδιά του κύριου Tasman.

Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //

 

307

 

Αν, ή όταν, η ευγένεια κερδίσει τη βαρβαρότητα, ο Tasman θα καλέσει τους φίλους σπίτι του για πάρτυ. Και αν από το στερεοφωνικό ακούγεται η δική του μουσική, δεν θα είναι γιατί ο ίδιος το θέλησε, αλλά γιατί οι καλεσμένοι το απαίτησαν. Ο Tasman, στο τελευταίο του άλμπουμ “Ambivert”,  παρουσιάζει την υπερπαραγωγή των μουσικών του ονείρων. Έχει ήχο που ξαπλώνει με άνεση στη μουσική αιώρα αυτού που θα ονομάζαμε μουσική δωματίου με στοιχεία electro. Tasman είναι ο Τάσος Παπαστάμου. Μουσικός που έχει βρεθεί αρκετές φορές στη σκηνή, είτε ως μέλος της Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ, είτε ως βιολιστής των Closer, είτε δανείζοντας το ταλέντο του στα έγχορδα σε καλλιτέχνες με εμπορικό status–quo.

 

– Θα ήθελα να επιστρέψουμε στην εποχή που μπήκες σε ωδείο να σπουδάσεις μουσική. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή; Ήταν οι γονείς σου που σε ώθησαν να περάσεις την πόρτα ωδείου;

Θυμάμαι την ανυπομονησία μου να μάθω βιολί αλλά και την ανασφάλειά μου μήπως δεν το πετύχω. Θυμάμαι να ξενυχτάω ακούγοντας μουσική και να ονειρεύομαι ότι κάποια στιγμή θα καταφέρω να εκφραστώ γράφοντας και παίζοντας τη δική μου.

Οι γονείς μου όπως και ο αδελφός μου (μουσικοί οι ίδιοι), με ενθάρρυναν να μπω στο μαγικό κόσμο της τέχνης και στήριξαν κάθε μου προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.

 

– Πολλοί μουσικοί που έχουν δεχτεί κλασικού τύπου μουσική παιδεία βρίσκουν δύσκολο να ξεφύγουν από τα ηχητικά στερεότυπα που έχουν διδαχτεί. Εσένα αυτό πώς σου ακούγεται; Με εσένα τι συνέβη;

Η κλασική μουσική δημιουργήθηκε από προοδευτικούς ανθρώπους και αν δεν είσαι τέτοιος δύσκολα ξεφεύγεις από οποιοδήποτε ηχητικό στερεότυπο. Τα δικά μου ακούσματα ήταν ποικίλα, ποτέ δεν ταυτίστηκα απόλυτα με ένα είδος μουσικής και πάντα με ενδιέφερε ο «νέος» ήχος.

 

– Ποιο ήταν το άλμπουμ που, ακούγοντάς το, ένας νέος ηχητικός κόσμος ανοίχτηκε μπροστά σου; Θυμάσαι πού το άκουσες για πρώτη φορά;

Πολλά άλμπουμ με ενθουσίασαν και αγάπησα αλλά λέω να σταθώ σε μια τηλεοπτική εκπομπή κι ένα μόνο κομμάτι επιστρέφοντας αρκετά χρόνια πίσω.

Ήταν Νοέμβρης του 1993 όταν κάποια στιγμή, ανοίγοντας την τηλεόραση πέτυχα την πρώτη εκπομπή του Chill Out Zone (παλιό καλό MTV).

Αυτό που με ταξίδεψε στο μέλλον ήταν το τρακ «On» του Aphex Twin (Warp Records), ένα ηλεκτρονικό κομμάτι έξω από τα «dance» κλισέ της εποχής, minimal αλλά όχι βαρετά μονότονο, δίχως ηλεκτρικές κιθάρες αλλά εξίσου δυναμικό. Θα έλεγα, αλλόκοτα γοητευτικό! Ακούγοντάς το αισθάνθηκα πως ζούσα τη στιγμή που γεννήθηκε η αγάπη μου για τον ηλεκτρονικό και πιο πειραματικό ήχο.

 

– Θυμάσαι πότε κέρδισες τα πρώτα σου χρήματα από τη μουσική; Τι τα έκανες;

Τα κέρδισα στα 17 μου όταν έπαιξα στο Μέγαρο Μουσικής με μια μικρή ορχήστρα του Πανεπιστημίου Αθηνών και τα επένδυσα όλα στην αγορά ενός εξαιρετικού BMX!

 

– Έχεις συνεργαστεί με ορχήστρες, καλλιτέχνες που έχουν εμπορική επιτυχία, rock συγκροτήματα, καλλιτέχνες που ο ήχος τους έχει άποψη αλλά μάλλον δεν έχει τα συστατικά του εμπορικά αποδεκτού ήχου. Η δική σου καλλιτεχνική ταυτότητα πού “βρίσκεται”;

Δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Υπάρχουν τόσο διαφορετικά ηχητικά τοπία στο μυαλό μου που ο συνδυασμός τους καταλήγει συνήθως σε ένα συνονθύλευμα μουσικών τάσεων. Αν και πάντα γνωρίζω τον ήχο που θέλω να πετύχω, δεν μπορώ να κατατάξω σε κάποιο συγκεκριμένο μουσικό είδος το τελικό αποτέλεσμα. Δεν ξέρω καν σε ποιους ακριβώς απευθύνεται.

 

– Τι είναι αυτό που θα ήθελες οπωσδήποτε να σου συμβεί μουσικά εντός του 2015;

Στο μυαλό μου έχω μια συνεργασία που δεν θα αποκαλύψω αλλά πραγματικά ελπίζω να ευοδωθεί. Γενικότερα, θα ήθελα να παρουσιάσω ζωντανά τη μουσική μου σε χώρους που σέβονται τον καλλιτέχνη αλλά και τον ακροατή/θεατή.

 

– Ποιο είναι το σημείο της Αθήνας που, αν και δεν ακούγεται μουσική, θεωρείς πως “εντός” του ζει η αρμονία της;

Το 24 της οδού Μάρνη, εκεί που ήταν το Ρόδον club. Όποτε περνάω από το συγκεκριμένο σημείο, ακούω ήχους και βλέπω εικόνες που για κάποιον περίεργο λόγο δεν ξεθωριάζουν ποτέ.

 

– Τι είναι το τελευταίο άλμπουμ σου – Ambivert – για σένα;

Βιώματα και συναισθήματα των τελευταίων έξι χρόνων της ζωής μου.

 

– Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ηλεκτρονική μουσική δωματίου;

Θα έλεγα πως, αν και ηχογραφήθηκε σε ένα δωμάτιο, είναι ηλεκτρονική μουσική πόλης.

 

Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το άλμπουμ “Ambivert” του Tasman  εδώ:

 

 

– Ποιος είναι ο άνθρωπος που στη θέα του χαμογελάς αυθόρμητα;

Οι δύο μου κόρες.

 

– Ποιο είναι το λάιβ που δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Πού και πότε έγινε; Τι συνέβη;

The Walkabouts. Τεχνόπολις 24-6-1997. Τι θυμάμαι από τότε; To άλμπουμ τους «Devil’s Road» ήταν ήδη ένα από τα αγαπημένα μου όταν ένας καλός συνάδελφος μού τηλεφώνησε λίγο πριν οι Walkabouts έρθουν στην Ελλάδα. Είπε: «Τάσο, φτιάχνουμε ένα μικρό σύνολο για να συνοδεύσει επί σκηνής τους Walkabouts, θα βοηθήσεις;» Αυτό μού ακούστηκε σαν δώρο και πράγματι η εμπειρία που ακολούθησε ήταν πολύ όμορφη. Η γνωριμία με το συγκρότημα, η πρώτη επαφή με τα κομμάτια του, η συζήτηση με τον Chris Eckman για την εναλλακτική σκηνή του Seattle και της Νέας Υόρκης, η συγκίνηση πάνω στη σκηνή είναι στιγμές που λάτρεψα. Εκείνη τη βραδιά γεύτηκα λίγο τον τρόπο ζωής που με γοήτευε και θα ακολουθούσα.

 

Οι παρτιτούρες που έπρεπε να διαβάσει ο Tasman για να εμφανιστεί στην συναυλία των Walkabouts στην Αθήνα.

Οι παρτιτούρες που έπρεπε να διαβάσει ο Tasman για να εμφανιστεί στην συναυλία των Walkabouts στην Αθήνα.

 

– Ποιοι είναι οι Tuxedo Moon της Ελλάδας;

Σίγουρα όχι όλοι αυτοί που νομίζουν ότι είναι.

 

– Έχεις ανοίξει συναυλία των Pet Shop Boys. Πώς είναι να παίζεις μουσική μπροστά σε κοινό που περιμένει να τους ακούσει;

Υπέροχα! Γιατί παίζεις μπροστά σε ακομπλεξάριστο κοινό.
– Τι είναι εκείνο που έμαθες δουλεύοντας με τους Closer;

Έμαθα ότι η επιβίωση μιας μπάντας είναι δύσκολη ιστορία ακόμα κι αν το ταλέντο ρέει άφθονο. Αξίζει όμως η προσπάθεια γιατί αυτό που βιώνεις και μοιράζεσαι είναι μοναδικό και δεν μπορεί να το νιώσει και να το καταλάβει κανένας άλλος.

 

– Τι θα κάνεις αμέσως μετά από αυτή την συνέντευξη;

Θα πάω για τένις.

 

– Έχεις οργανώσει συναυλίες για τους επόμενους μήνες;

Κάτι ετοιμάζω…

 

– Ποιο είναι το κομμάτι που ακούς ξανά και ξανά και ξανά χωρίς να βαριέσαι το τελευταίο διάστημα;

Bibio – Dye The Water Green

 

302

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top