Διαβάζοντας το μαύρο κουτί
Γράφει η Αρχοντούλα Διαβάτη // *
Μια ανάγνωση του μυθιστορήματος “Τα ρούχα”, της Ευσταθίας Ματζαρίδου, εκδ. Σμίλη 2017
Είναι μια καλογραμμένη ιστορία αγάπης, πρωτότυπη και αστεία κάποτε, με εκτεθειμένη μπρος μας την υψηλή στρατηγική της κατάκτησης , έναν πόλεμο με θύτες και θύματα ένθεν και ένθεν που όμως έληξε άδοξα, με πολλά δάκρυα και μεγάλη λύπη. Ένα «επιστολικό μυθιστόρημα» σε εννέα κεφάλαια και ένα επίμετρο. Τα ρούχα εκείνου διαλέγονται σε παράλληλους μονολόγους, μεταξύ τους, εκπροσωπημένα από τη φωνή της αφηγήτριας, που διεκτραγωδεί τα πεπραγμένα. Κάθε κεφάλαιο και ένα κομμάτι από την γκαρνταρόμπα εκείνου, τόξα στη φαρέτρα του που τώρα που ο πόλεμος της συμβίωσης έλαβε τέλος, προσμετράται με εφευρετικότητα το δηλητήριο ενός εκάστου: τα ρολόγια και η καμπαρντίνα , τα φανελάκια και οι ζώνες, η γραβάτα και το χακί του πουλόβερ, τα λακόστ, το μπουρνούζι και τα παπούτσια του. Ακολουθεί το δεύτερο μέρος με πολύ λιγότερη έμπνευση-με τη φωνή εκείνου, όλο και λιγότερο πειστική, καθώς περνάει στην αντεπίθεση, ενώ η γλώσσα και ύφος δεν αλλάζει. Δεν ξεχωρίζει η διαφορά του φύλου, από το τι λέει και πώς το λέει ο καθένας. Η γραφή είναι το ίδιο καλή καθώς βγάζει κι εκείνος ένα ένα τα δικά της ρούχα από τη ντουλάπα, ένας ευρηματικός μάγος κι αυτός που βγάζει από το καπέλο του ισάριθμους λαγούς, όσα ρούχα της έχει κρατήσει – εκείνα κυρίως που πρωταγωνίστησαν στη σχέση: Το κίτρινο μαγιό και το μοβ φόρεμά της, τα σκουλαρίκια και την κόκκινη φούστα της, το παλτό και το μαύρο λινό της φόρεμα, το τζην και το μπατίκ φουλάρι της με το αγκορά ζακάρ πουλόβερ, όλα αυτά που έχει σκοπό να τα καταθέσει τελικά στο Μουσείο των χωρισμένων- δεν ξέραμε καν ότι υπάρχει.
Βίοι παράλληλοι οι δυο τους, με τις εξιστορήσεις τους μπροστά μας, μιλώντας την ίδια γλώσσα, με εκδικητικότητα, χωρίς ειρωνεία, ή με ειρωνεία, στα χαρακώματα πολεμιστές, διπλοί καθρέφτες, για να μη μείνει αθέατη καμιά πλευρά τους , αλληλοκαταγγέλλουν τις αδυναμίες τις ενοχές, και την ανασφάλεια. Κι εμείς, οι προσεκτικοί αναγνώστες, έχουμε όλο το χρόνο ως άλλοι αυτοαναλυόμενοι, να επαναφέρουμε μέσα μας διαβάζοντας χαμένα κομμάτια του εαυτού μας, επικοινωνώντας με μνήμες που κοντέψαμε να ξεχάσουμε, πετυχαίνοντας ένα είδος συναισθηματικής ανασύστασης, γιατί όχι;;;
Ευσταθία Ματζαρίδου
Με εργαλεία τους ελεύθερους συνειρμούς και τους παραραμορφωτικούς καθρέφτες του μονολόγου, η αφηγήτρια υφαίνει τον ιστό της μυθοπλασίας και της σεξουαλικότητας αυτών των δύο ανθρώπων, αρκετά διαφορετικών, χωρίς ίσως αρκετή αγάπη αναμεταξύ τους, ικανή να τους μεταμορφώσει, με μνησικακία άλλοτε, επιφανειακούς, ή απαρηγόρητους, να περνούν και δια της γραφής από ένα, καθαρτήριο απομάγευσης και αποδραματοποίησης της ζωής τους, με ίσως ορατή στην έξοδο την αναγέννηση της αυτογνωσίας.
* Η Αρχοντούλα Διαβάτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε νομικά και νεοελληνική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε ως καθηγήτρια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Κείμενά της έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά «Αντί», «Εντευκτήριο», «Μανδραγόρας», «Ακτή», «Παρέμβαση», «Ένεκεν» και στις ιστοσελίδες για το βιβλίο bookpress.gr και diapolitismos.gr.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Ένα νέο λογοτεχνικό «τοπίο»;
16/04/2024, 9:09 μμ -
Παρακείμενα: «Το παρήγορο συναίσθημα της εσωτερικής έκλαμψης»
16/04/2024, 9:08 μμ -
Η δύναμη του πεπρωμένου
16/04/2024, 9:06 μμ -
Παραμύθια από ζάχαρη, μέλι και ποίηση
16/04/2024, 9:05 μμ -
Ψυχολογικά περάσματα προς τη βιολογική ολοκλήρωση
16/04/2024, 9:00 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Γραφή εν προόδω
Γράφει ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης // «Μια θλίψη Απρίλης», Ελένη Κοφτερού, εκδ. Κουκίδα Με αποσπασματικό τρόπο οι σκέψεις μου για λόγους φυσικότητας – ανυπόκριτης θέλω να πιστεύω, όπως δηλαδή κρατώ τις σημειώσεις διαβάζοντας ξανά και ξανά ό,τι διαβάζω. – Κουβαλά
Περισσότερα -
«Ο Φώσκολος συνάρμοσε το βαθύ αίσθημα του πόνου για την πατρίδα με τον πόνο της Ανθρωπότητας»
Γράφει η Ανθούλα Δανιήλ // Ούγου Φώσκολου: «Οι Τάφοι» σε Ιταλική και Ελληνική γλώσσα, Μετάφραση: Γ. Καλοσγούρου, Βιογραφικό σημείωμα: Μαρίνου Σιγούρου, Η Ελληνική ψυχή του Φώσκολου Σ. Μινώτου, Εκδόσεις 24 Γράμματα 2021 Κάποιος Ούγος Φώσκολος, ποιητής, καθηγητής, θερμοκέφαλος,
Περισσότερα -
Διήγημα: “Ενοχή”
Του Χάρη Γαντζούδη // * Δεν την είχε συναντήσει ποτέ από κοντά. Ποτέ δεν είχε ακούσει τη φωνή της. Δεν γνώριζε καν το όνομά της, τι δουλειά έκανε, αν ήταν παντρεμένη ή αν είχε φίλο. Τι της άρεσε
Περισσότερα -
Βίβιαν Στεργίου: «Το διάβασμα και το γράψιμο σου χαρίζουν μια ταπεινότητα, οι αγωνίες σου, οι φόβοι σου, οι επιθυμίες σου μοιάζουν τόσο πολύ μ’ αυτές των άλλων ανθρώπων που δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι δεν είσαι το κέντρο του κόσμου»
Συνέντευξη στη Μαρία Λιάκου // «Χωρίς εσένα θα με καταπιεί το μπλε υγρό. Όχι, λάθος. Εσύ, εσύ είσαι το μπλε υγρό. Όχι, λάθος. Αν δεν ήσουν εσύ, θα ήταν κάτι άλλο. Όχι, λάθος. Εγώ είμαι το μπλε υγρό. Όχι,
Περισσότερα -
Διήγημα: “Η Σύσκεψη”
Του Χρήστου Δούκα // Η Σύσκεψη Το μήνυμα έφτασε πολύ αργά με μέιλ.. Κοίταξε την ώρα: 11.30 μμ. «Δεν υπάρχει ωράριο» συλλογίστηκε φωναχτά, «εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο πρέπει να είσαι διαρκώς σε επαγρύπνηση». Διάβασε το μήνυμα: «Καλείστε αύριο σε
Περισσότερα -
Δοκίμιο: “Αγώνας κατά της βαρβαρότητας του καπιταλισμού”
Του Νίκου Τσούλια // * Odiya, Niigata Ζούμε σε εποχές ακραίας βαρβαρότητας. Ποτέ άλλοτε στη μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο περίοδο δεν είχαμε τόσο ακραία αντικοινωνικά φαινόμενα, τόσο σκοταδισμό στο πολιτιστικό στερέωμα και την πλήρη απαξίωση του «προσώπου
Περισσότερα -
Διήγημα: “Φωνή από σκούρο βελούδο”
Της Αρτέμιδος Δεβελιάδη // * Φωνή από σκούρο βελούδο *Το παρόν διήγημα είναι εμπνευσμένο από έναν αγαπημένο μου καλλιτέχνη, ο οποίος διαθέτει μια αισθαντική φωνή, που με συντροφεύει καθημερινά* Ήταν το 2007 κάπου
Περισσότερα
