Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η Μοναξιά & ο Πόνος ενός Δυστοπικού Κόσμου
07/11/2018, 10:57 πμ

Η Μοναξιά & ο Πόνος ενός Δυστοπικού Κόσμου

Γράφει η Αλεξία Αθανασίου // *

 

Αλέξανδρος Αηδώνης “Τα ποιήματα της Πριγκίπισσας Ειρήνης”, Εκδόσεις Οδός Πανός, 2018.

 

                        “Εμείς κληθήκαμε όχι από κάποια μεταφυσική δύναμη

                          αλλά εκ πεποιθήσεως

                          ν’ αλλάξουμε με την ποίηση τον κόσμο αυτό.”

                                       Αλέξανδρος Αηδώνης

 

“Μην σταθείς, σε παρακαλώ, στο παράθυρο με τα σπασμένα

τζάμια,

με θέα τον έξω κόσμο,

η ασκήμια του θα σε κάνει να δακρύσεις”[…]

προειδοποιεί, σε σπαρακτικό τόνο, τη Μούσα του Πριγκίπισσα Ειρήνη, με την τραγική έκκληση ν’ απηχεί όλη την απόγνωση, την οδύνη, την απέχθεια (αλλά και τον οίκτο του, ίσως, για τον Κόσμο μας.

“Πίσω από την λάμψη της σπασμένης βιτρίνας κρυβόταν τόση

αντέχεις, θλίψη

και πόνος που τρόμαξες στην άμεση θέαση των ανθρώπων,

κυρίως για τους μύθους που έτρεφαν τις αυταπάτες τους,

ίσως και την αυταρέσκειά τους.”

Ένα λεπτό τζάμι, λοιπόν, μια εύθραυστη βιτρίνα ο Κόσμος, που πίσω από την επιφανειακή – επίπλαστη, ίσως, αρμονία – αρτιότητα αποκαλύπτει (καθώς ραγίζει, σπάζει, θρυμματίζεται) μιαν αβυσσαλέα ασκήμια – πληγή που προκαλεί αβάστακτο πόνο στην όραση και την ψυχή.

Ένας Κόσμος μαρτυρίου, φόβου, φυγής…

“Σαν τ’ αποδημητικά χελιδόνια,τα στίφη των προσφύγων

συντεταγμένα κατέφευγαν σε πιο ασφαλή σημεία

ειρηνικής συνύπαρξης, απόμακρα από τις εμπόλεμες περιοχές

κτυπώντας επίμονα ένα τενεκεδένιο βαρέλι σε πείσμα

των πολεμοκάπηλων αρπακτικών.”

Με την ανάγκη της διαφυγής να φαντάζει επιτακτική…

“Όχι, δεν μπορούσαμε να συνταχθούμε με την ψυχολογία

του πλήθους,

με τα παράλογα αιτήματά τους, τους ανίκανους κι άθλιους

ηγήτορές τους,

είχε βρωμίσει η γειτονιά από την παρουσία των τελευταίων.”

Επιτακτική αλλ’ ανεφάρμοστη…

“Κι έστρεψε κατόπιν το λαμπυρίζον βλέμμα της προς τ’ αριστερά,

κάθετη κι εγκάρσια γραμμή,

στα μέρη όπου ακόμη μύριζε μπαρούτι

και μοίραζαν αξόδευτα, δίχως ηθικούς φραγμούς,

θειάφι και θάνατο,

οι άθλιοι αυτού του Κόσμου.”

…Καθώς η Ειρήνη ( μορφή αιθέρια, ονειρική, υπερκόσμια και συγχρόνως τρωτή απέναντι στον πόνο, τη μοναξιά, το χρόνο) επιλέγει να συνδράμει τους κατατρεγμένους.

“Κι εκείνη, άλλοτε σαν θριαμβεύουσα Ιουδήθ του Βιβάλντι

κι άλλοτε σαν αέρινη μούσα του Σοπέν,

           […]

έτεινε χείρα φιλίας προς τους απανταχού πλάνητες

και τους απάτριδες

του γυάλινου αυτού κόσμου”[…]

Όμως, οι συνέπειες σ’ έναν Κόσμο φθοράς – αταξίας, που καταποντίζεται στο μίσος, την ερεβομανία, το θάνατο ( με τις προδοσίες ακόμη και των φίλων να φαντάζουν βέβαιες) θα είναι εφιαλτικές.

“Θα ‘ρθουν καιροί που στα χέρσα χωράφια δεν θα φυτρώνουν

πια στάχυα

και στ’ αμπέλια δεν θα κρεμιώνται τσαμπιά από σταφύλια”

προφητεύει ο ποιητής, κι αλλού προσπαθεί να ξορκίσει την απειλή του Χρόνου – το φάσμα του Θανάτου με εικόνες άγριας μυστηριακής ομορφιάς:

“Εκεί, που γυμνόστηθες γυναίκες ράντιζαν με χούφτες

από ιδρώτα και σπέρματα χέρσα χωράφια”[…]

Δίχως να δίνει (συνειδητή του επιλογή) ο Α.Α. αμιγώς κοινωνικοπολιτικά ποιήματα , κι αποφεύγοντας να ρητορεύσει- πολιτικολογήσει, προσφέρει στίχους τρομακτικής έντασης που καταδεικνύουν την αναλγησία των ισχυρών, την ευκολία με την οποία χειραγωγούνται οι μάζες, την αέναη αβεβαιότητα των αδυνάμων, την απέραντη, εντέλει, μοναξιά του ευαίσθητου – σκεπτόμενου όντος, και βεβαίως του ποιητή, που εξαναγκάζεται να διάγει έναν οδυνηρό βίο σε μιαν άκρως Α- ποιητική Δυστοπία.

 

Αλέξανδρος Αηδώνης

 

Συμπληρωματικό, αλληλένδετο και συνυφασμένο στα παραπάνω της τρίτης του ποιητικής συλλογής ( έχουν προηγηθεί “Η αποκαθήλωση του πορτραίτου”, Εκδ. Οδός Πανός, 2012, και “54 ποιήματα για την Μαρία Κάλλας”, Εκδ. Οδός Πανός, 2015) έν’ ακόμη βασικό μοτίβο της ποιητικής του είναι η ερωτική μοναξιά σε μιαν α-κοινωνία ρηχή, κενόδοξη, ανελέητη.

[…] ο πάντα ρακένδυτος από έρωτα ποιητής”[…]

προχωρεί σε μιαν αποτίμηση και αλλού συμπεραίνει:

“Ω, Ειρήνη! τι ανοησία να υπομένουμε στωικά

κι αδίκως των ερχομό του έρωτα.”

Ενώ σπαρακτικός γίνεται στη φράση:

[…]”σώματα που στερήθηκαν

ένα απλό άγγιγμα χεριού”[…]

Συνοπτικά, ο Αλέξανδρος Αηδώνης (σε όλα τα μήκη και πλάτη της ποίησής του) ζητεί με αφοπλιστική – παιδική εμπιστοσύνη από τη φίλη, συνοδοιπόρο, συμπάσχουσα Μούσα του Πριγκίπισσα Ειρήνη (στο νου μας έρχεται η Βεατρίκη του Δάντη) να μετριάσει με την ευεργετική της αύρα, να γλυκάνει την ένταση απ’ τον πόνο, την εγκατάλειψη, τη μοναξιά μέσα στην αβάστακτη Δυστοπία της Ζωής.

” Κι έγειρα ανυποψίαστα τις σκέψεις μου επάνω στους

μουσκεμένους ώμους σου,

παρηγοριά στις ώρες της απέραντης μοναξιάς μου.

Απέναντι, εσύ μου χαμογελούσες, άνθη και μυρτιές

ανοιξιάτικης μελαγχολίας.”

 

 

Σημείωση: στο βιβλίο του Αλέξανδρου Αηδώνη “Τα ποιήματα της Πριγκίπισσας Ειρήνης” υπάρχει πολυτονικό σύστημα.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top