Fractal
Home / FRACT-ALL / Διηγήματα: “Η μοναξιά δεν Υπάρχει” & “Συμπολεμιστές”
07/10/2017, 11:01 μμ

Διηγήματα: “Η μοναξιά δεν Υπάρχει” & “Συμπολεμιστές”

Του Φώτη Παπαγεωργίου // *

 

 

 

 

Η μοναξιά δεν Υπάρχει

Υπέροχο το παιχνίδι των παιδιών! Αθώο και αληθινό… Μέσα απ’ αυτό σίγουρα αντιλαμβάνεσαι πόσο έχουμε μικρύνει την σκέψη μας , στην ενηλικίωση μας…

Αύγουστος. Απαλό κύμα στην θάλασσα , ο ήλιος ψηλά και τα παιδία ζωγράφιζαν με τις φωνές τους το τοπίο. Ήταν έξι παιδιά. Αγόρια και κορίτσια. Κυνηγούσαν την μπάλα, φώναζαν… ζούσαν. Δύναμη και θέληση για ζωή. Απόλαυση. Αισθανόμουν κι εγώ κομμάτι από την ελευθερία τους. Μακάρι να με φώναζαν να παίξω ,σκέφτηκα. Αλλά και πάλι το ζούσα ως παρατηρητής. Μεγαλείο. Να μαθαίνεις την ζωή από τα παιδιά. Οι αληθινοί δάσκαλοι σε ένα σχολείο μεγάλων μετεξεταστέων…

Ύστερα από πολύ κυνηγητό ήρθε η ώρα το παιχνίδι να φύγει από την μπάλα και να περάσει στην ολιγόλεπτη ξεκούραση. Τα παιδιά έκατσαν ανακατεμένα αλλά με προσοχή ώστε το ένα να βλέπει το άλλο. Μιλούσαν δυνατά και καθαρά , καμία φορά και όλα μαζί αλλά δυνατά γέλια ήταν το τέλος των λόγων τους…

Μου άρεσε που μιλούσαν για την μαμά, τον μπαμπά , τον αδερφό ,την αδερφή. Τα τόσα μικρά αλλά και υπέροχα κατορθώματά τους . Πέρασαν μέσα από δώρα ,παιχνίδια , καταστάσεις και υπερβολές αλλά πάντα μ’ ένα μέτρο που μ’ έκανε να χάνομαι μέσα στην συζήτηση τους. Κι ενώ όλα ήταν διασκεδαστικά ρώτησε ένα παιδί «Αισθάνεστε καθόλου μόνοι;»… Ησυχία… Ακόμα κι εγώ πάγωσα. Πως μπορείς να απαντήσεις;

Τότε σηκώθηκε το μικρότερο παιδί και είπε « Η μοναξιά δεν υπάρχει. Υπάρχουν στην ζωή μας δυο καταστάσεις .Στην πρώτη είμαστε ο Ήλιος! Είμαστε ψηλά στον ουρανό και δίνουμε φως και ζεστασιά στους ανθρώπους. Δεν νιώθουμε μόνοι γιατί βιώνουμε την ευτυχία των άλλων. Πόσο όμορφο είναι να χαιρόμαστε με την χαρά των άλλων! Η χαρά σου και χαρά μου… Ακόμα και να μην γνωρίζουμε άμεσα κάποιον άνθρωπο μπορούμε να νιώσουμε την χαρά του!» Όλα γύρω ακινητοποιήθηκαν. Η ευφυΐα στην αντίληψη ενός παιδιού. «Στην δεύτερη περίπτωση είμαστε η Σελήνη!

Δεχόμαστε το φως και το αντανακλούμε δίνοντας του ακόμα ομορφότερα χρώματα! Η αποδοχή και η ανύψωση του σηματοδότη πάλι καταργεί την μοναξιά διότι ταυτόχρονα πάλι δίνουμε και παίρνουμε…»

Έτρεξα και το πήρα μια μεγάλη αγκαλιά. Ύψωσα το βλέμμα του για να μας καθαγιάσω…

 

 

 

Συμπολεμιστές

Στο πεδίο της μάχης η δύναμη διαιρείται με το δυο. Στο δόρυ μου συμπολεμιστή αντιστοιχεί η ασπίδα σου και το αντίστροφο.To ΔΥΟ ανίκητο εκθετικά.

Ηλιόλουστη , δροσερή μέρα. Νιώθεις την ευλογία του τόπου… Σιγοψιθύριζα καθώς ανέβαινα τα στενά για να φτάσω στον ιερό βράχο του Παρθενώνα. Κάτι μας λείπει συνάνθρωπε. Πως φτάσαμε στο σημείο μόνοι να περιφερόμαστε; Να μην μπορούμε ν’ ανταμώσουμε τα βλέμματα μας; Να υψώσουμε το ανάστημα μας και να αγαπηθούμε; Επιτάχυνε το βήμα μου η έλξη του ΝΑΟΥ. Η όψη των μαρμάρων ξεκινάει από την απλότητα και καταλήγει στην μοναδικότητα. Όσες φορές τον αντίκρισα πάντα το ίδιο δέος αισθάνθηκα.

Δεν φοράμε πανοπλία ,ούτε κράνος. Ακονισμένες οι κορυφές των δοράτων μας , με δύναμη στην ψυχή. Ο ιδρώτας κυλάει πάνω μας αλλά όχι από αγωνία , από λαχτάρα. Λαχτάρα για την κοινή μας μάχη. Η υπεράσπιση σου ,η ζωή μου. Είμαι δίπλα σου στην πρώτη γραμμή. Ξέρω πως με κοιτάς. Νιώθω την καθαρότητα σου. Το βλέμμα μου δυνάμωσε. Η δύναμη μου ξεκινάει από την ψυχή μας συμπολεμιστή και όχι από τους μυς. Με αυτό το ρητό μεγαλώσαμε ανυπομονώντας να βρεθούμε πλάι πλάι στην μάχη. Θα εξοντώσω ή θα εξοντωθώ αλλά εσένα θα σε προστατέψω ακόμα και στην πτώση μου. Βήμα σταθερό. Ασπίδα ψηλά. Οι λεπίδες μας λάμπουν.

Κόσμος περιφέρετε στο ιερό. Ο ουρανός καταγάλανος , τα περιστέρια τον ζωντανεύουν ακόμα περισσότερο με τις τέλεια κυκλικά κινήσεις τους. Ζευγάρια μόνα. Κινητά ψηλά. Φλας… Κοντάρια selfie! Το μεγαλείο της φωτογραφίας. Καταφέραμε συνάνθρωπε να αποθανατίσουμε την μοναξιά. Την μοιραστήκαμε στο διαδίκτυο. Τώρα πια δεν είμαστε μόνοι ,ξέρεις γιατί…; Γιατί θα πάρουμε like! Τι και αν η χαρά μας ξεκινάει από την προβολή και όχι από την έγνοια για εσένα που έχω δίπλα μου συνάνθρωπε; Τι και αν δεν ξέρω γιατί γελάς αλλά το πλάνο μου φαίνεται ιδεατά ψεύτικο… Τι και αν; Τι και αν; Υπάρχει σημασία;

Χτυπούν τα μέταλλα δυνατά. Κραυγές θανάτου κι αίμα. Ο εχθρός υπερτερεί. Όμως εμείς δεν κουραζόμαστε. Συνεχίζουμε με την ίδια ορμή όπως και πριν… Ο χρόνος έχει εξαντληθεί , δεν μας έχει εξαντλήσει. Έρχονται πολλοί και άλλοι… πιο πολλοί. Σε συλλαμβάνουν συμπολεμιστή… Νιώθω μόνος. Σφίγγω τις γροθιές μου και σε αναζητώ. Σε βρίσκω στο στρατόπεδο του εχθρού. Σου φορούν αλυσίδες .Σε φρουρούν. Αδιαφορώ και τρέχω. Η ελευθερία μας στην θυσία του νόμου τους. Μεταμορφώνομαι πνευματικά ,η μάχη σκληρή. Ανισορροπία… ΟΧΙ. Με την ασπίδα μου χτυπώ τον τελευταίο και ελευθερωνόμαστε… Ποτέ ξανά υπόσχομαι δεν θα σε δω με αλυσίδες…. Ποτέ ξανά μην κάνεις την θυσία.

 

 

 

* Ο Φώτης Παπαγεωργίου είναι απόφοιτος Ανωτάτης Σχολής Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης του τμήματος Ηλεκτρονικής. Γεννήθηκe στην Αθήνα οπού ζει και εργάζεται. (email επικοινωνίας:  ftspap@gmail.com)

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top