Fractal

Έρωτας όπως έπος…

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος //

 

sxeseis_xar«Σχέσεις» του Διονύση Χαριτόπουλου, σελ. 112, Εκδ. Τόπος

 

Το Λαιστρυγόνειο πάθος. Οι Κυκλώπειες ηδονές. Ο εθισμός του σώματος ως άλλο Ραμαγιάνα. Η Μαχαμπαράτα της ερωτικής κλίνης. Τα ρουμπαγιάτ των αγγιγμάτων.  Ο ίμερος είναι το πραγματικό έπος των ανθρώπων. Η αείζωη πάλη των σωμάτων. Διότι πέραν της αναπαραγωγικής πτυχής, που είναι μέρος της σεξουαλικής πράξης, η πραγματική μέθεξη έρχεται όταν οι εραστές θέτουν ως μοναδικό σκοπό της συνάφειάς τους το λιγωτικό πάθος του οργασμού. Τι από όλα αυτά είναι έρωτας; Τι είναι αγάπη; Και πώς δομούνται οι ανθρώπινες σχέσεις; Στην κορωνίδα της διαπλοκής μεταξύ ανθρώπων βρίσκεται η συνάφεια των ετερωνύμων. Ο σπινθήρας που δημιουργείται μεταξύ αρσενικού και θηλυκού πόλου μόνο φωτιά μπορεί να προκαλέσει. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως το ερωτικό κάλεσμα μεταξύ όμοιων πόλων δεν παράγει ανάλογης ισχύος πυρκαγιά.

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος ανοίγει την πόρτα και εισέρχεται στο μεγάλο δωμάτιο των σχέσεων. Δεν παρατηρεί, δεν λειτουργεί ως μακρινός επισκέπτης. Είναι, άλλωστε, από τους πλέον εμπειρικούς συγγραφείς. Γράφει για ό,τι έχει ζήσει, βιώσει, αισθανθεί στο πετσί του. Ως κλασικός «σχεσάκιας» πραγματοποιεί μια κατακόρυφη βουτιά σε αυτό που συνθέτει το ευρύ φάσμα των ερωτικών σχέσεων.

Σαν να λέμε: των πιο απρόβλεπτων, εκρηκτικών και απείρως εκθαμβωτικών στιγμών στη ζωή ενός ανθρώπου. Τις οικογενειακές σχέσεις μπορείς να τις παρακάμψεις, τις συγγενικές να τις απορρίψεις, τις φιλικές να τις αποζητήσεις σε στιγμές αιχμής. Τις ερωτικές, όμως, δεν μπορείς να τις περάσεις με συμπαθητική μελάνη. Εγγράφονται μέσα σου και πάνω σου. Είναι το πλέον άσβηστο (… και άσβεστο) σημάδι που κουβαλάει κάθε άνθρωπος. Όσες φορές και αν στρώσει το σεντόνι που τσαλακώθηκε έπειτα από στιγμές κλινοπάλης, όσες φορές και αν το πλύνει και καθαρίσει, οι εκκρίσεις δεν αποχωρίζονται το ερωτευμένο μέλος. Ακόμη περισσότερο: δεν μπορεί κανείς να αποχωριστεί το βασικό λόγο που προκλήθηκαν. Τουτέστιν: το έτερον ήμισυ της ερωτικής πράξης. Στον έρωτα,  ως γνωστόν, ο «πάσχων» δεν είναι λιτοδίαιτος αλλά γαργαντουϊκός. Θέλει να φάει τα πάντα και σε μεγάλες δόσεις. Η κατάποση είναι άγρια, εθιστική, ζωώδης και φυσικά δεν έχει ως όπλο τη λογική αλλά το βασικό ορμέμφυτο ενός εκάστου.

 

Διονύσης Χαριτόπουλος

Διονύσης Χαριτόπουλος

 

Το δίπολο άνδρας-γυναίκα είναι το πλέον καθοριστικό στις αλλαγές που προκαλούνται μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων. Είναι μια σχέση/σχάση. Επειδή είναι διαφορετικοί έρχονται ο ένας κοντά στον άλλον. Επειδή είναι διαφορετικοί ο ένας απομακρύνεται από τον άλλον. Αυτή η σχέση έλξης-άπωσης είναι που καθιστά τα δύο άκρα απόλυτα σημαίνοντα, αλλά και τη διαπλοκή τους πρόδηλα μεταιχμιακή. Είναι της μοίρας τους γραμμένο να συναντηθούν. Όταν συμβεί αυτό τότε το παρανάλωμα είναι προδιαγεγραμμένο. Από την εποχή που ο άνθρωπος ήταν τροφοσυλλέκτης έως τη σημερινή μετανεωτερική εποχή, οι σχέσεις άνδρα-γυναίκας έχουν περάσει από διάφορες φάσεις. Από την κυριαρχία της γυναίκας στον προϊστορικό κόσμο, στην επικυριαρχία (με όρους εκδίκησης) του άνδρα, έως την έκρηξη του φεμινισμού και την απαίτηση της γυναίκας να παίξει με τους ίδιους όρους το παιχνίδι της κοινωνικής ζωής. Ο Χαριτόπουλος αντιμετωπίζει αυτές τις αλλαγές με αντικειμενικό τρόπο. Δεν αφίσταται της ανδρικής του σκοπιάς, αλλά δεν κατεβάζει τις κεραίες της προβληματικής του όταν καλείται να μιλήσει για την πλευρά της γυναίκας. Χωρισμένο σε υποενότητες, το βιβλίο εξετάζει όλες τις πτυχές μιας σχέσης: επιλογή, ομορφιά, οχεία, ψυχισμός, συναλλαγή, έρωτας, ζευγάρι, ζήλια, απιστία, χωρισμός. Η φαινομενική γραμμικότητα δεν είναι κι τόσο… φαινομενική (τελικά), ούτε και η σειρά «εμφάνισης». Ο έρωτας, επειδή ακριβώς είναι το πλέον απογειωτικό συναίσθημα που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος, αλλά και το πλέον αποθεωτικό της ανθρωπινότητάς του, είναι καταδικασμένο να διαρκέσει σε πεπερασμένο χρόνο. Είναι μια κατάσταση που ζητάει αρκετό ζωτικό χώρο, μόνο που ο κοινός άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα (από την κατασκευή του) να τον διαθέσει. Γι’ αυτό και κάποια στιγμή, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα, διαλύεται και σκορπιέται. Μέχρι να συμβεί όμως αυτό έχει μετατρέψει τους ερωτευμένους με μαχητές του ωραίου. Οι εραστές είναι μόνοι τους σε έναν κόσμο εχθρικό. Ζουν ο ένας για τον άλλον. Φτιάχνουν μια περίκλειστη μονιά. Δεν θέλουν τρίτο στη γιορτή τους. Είναι από μόνοι τους μια κινητή εορτή. Και μπορεί οι λόγοι που ενώθηκαν να ήταν διαφορετικοί για τον καθένα ξεχωριστά (άλλα πράγματα κοιτάζει ένας άνδρας κι άλλα μια γυναίκα) και μπορεί ο καθένας να ορίζει με διαφορετικό τρόπο τις προτεραιότητες της σχέσης, ωστόσο το κοινό τους σημείο είναι ο έρωτας. Αυτός ο μικρός και μέγας εκμαυλιστής που μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή ενός ανθρώπου. Αγαπάμε αυτό που ψάχνουμε; Είμαστε ό,τι αγαπάμε; Ερωτευόμαστε εκείνο που μας λείπει; Και αν ο άνδρας και η γυναίκα βρεθούν τελικά, πόσο αρνητικά επενεργεί πάνω τους η συμβίωση ή η ζήλια ή ο ολότελα διάφορος τρόπος με τον οποίο ιεραρχούν τα θέλω τους; Ο Χαριτόπουλος δεν προσφέρει λύσεις. Το βιβλίο του δεν είναι από αυτά τα κλασικά «αυτοβελτίωσης». Επίσης, δεν δίνει συμβουλές γάμου ή διατήρησης των σχέσεων. Είναι σαν να πρότεινε λύσεις σε έναν διαρκή πόλεμο που μέσα του κουβαλάει και περιόδους ειρήνης. Η ιστορία κάθε ζεύγους είναι ατομική και όλες μαζί συνθέτουν τον ιστό των ανθρώπινων σχέσεων. Προφανώς και υπάρχουν διαφοροποιήσεις, όμως, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια περιπτωσιολογία, αλλά για βασικούς κανόνες πάνω στους οποίους δομείται μια ερωτική σχέση. Όπως λέει και ο Τζούλιαν Μπαρνς: ενώνεις δύο κομμάτια που μέχρι πρότινος δεν γνωρίζονταν και αίφνης έχεις κάτι καινούργιο. Και απείρως μαγικό, θα προσθέταμε. Έρωτας πάντων πατήρ. Άλλωστε είναι ο μόνος που μπορεί να αυτοαναφλέγεται, αλλά δεν εκπίπτει. Αν συμβεί τότε δεν είναι έρωτας.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top