Δύο διηγήματα: “Σωστές Επιλογές” & “Καμία Αλλαγή”

Της Κωνσταντίνας Σώζου – Κύρκου // *

Σωστές Επιλογές

Όταν ξυπνάω βρίσκομαι καθισμένος σε μια άσπρη καρέκλα. Μπροστά μου βρίσκεται ένα άσπρο τραπέζι, ένα πακέτο από άσπρες κόλλες χαρτιού, συραμμένες, και ένα μαύρο στυλό. Γύρω μου το απόλυτο κενό. Ρίχνω μια ματιά στο χαρτί, αλλά πριν προλάβω να δω τι γράφει ακούγεται από κάπου μια μπάσα σα γδούπος φωνή,

«Διαδικασία εκκαθάρισης μνήμης βιωμάτων επιτυχής».

Ψάχνω το άσπρο κενό προσπαθώντας να προσδιορίσω από πού έρχεται η φωνή, αλλά τίποτα. Κρυώνω. Φοράω μόνο μια άσπρη ρόμπα. Η φωνή συνεχίζει,

«Διαδικασία προσδιορισμού θέσεως του υποκειμένου στο χωροχρόνο επιτυχής». Ένα άσπρο, έντονο φως πέφτει πάνω στις σελίδες που έχω μπροστά μου. «Άνθρωπε, καλείσαι να συμπληρώσεις το τεστ προσωπικότητας που βρίσκεται μπροστά σου, για να ολοκληρωθεί και η διαδικασία σχηματισμού χαρακτήρα και προσωπικότητας. Όπως θα διαπιστώσεις και ο ίδιος, το συγκεκριμένο ερωτηματολόγιο έχει σχεδιαστεί με βάση τις αρχές της ελευθερίας της βούλησης, το δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψης, της συνείδησης και των πεποιθήσεων. Είναι σημαντικό να καταλάβεις, άνθρωπε, ότι οι επιλογές σου αυτές θα προσδιορίσουν το χαρακτήρα και την προσωπικότητά σου και θα θεμελιώσουν τον τρόπο με τον οποίο θα εκτελείς το ρόλο που θα σου δοθεί και, ως συνέπεια, θα καθορίσουν το μέλλον σου. Τα αποτελέσματα θα υπολογιστούν αποκλειστικά και μόνο από τις επιλογές σου στις μονολεκτικές απαντήσεις, Συμφωνώ ή Διαφωνώ. Κάθε επιπλέον σκέψη, επεξήγηση ή σχόλιο δεν θα ληφθούν υπόψιν».

Σκύβω πάνω απ’ το τεστ.

Θα προτιμούσες να ζεις στη φύση παρά στην πόλη.

Τι να απαντήσω εδώ; Η φύση είναι σίγουρα όμορφη, φαντάζομαι ότι σε γαληνεύει, αλλά στην πόλη γίνονται όλα. Υπάρχουν δουλειές, ευκαιρίες αναψυχής, καλλιτεχνικά δρώμενα, έχει ευκαιρίες καλύτερης ιατρικής περίθαλψης. Υποθέτω διαφωνώ.

Τα ταξίδια διευρύνουν τους ορίζοντες.

Φαντάζομαι πως ναι. Ο άνθρωπος πρέπει να έχει εικόνες, να γνωρίζει άλλους λαούς, να αποκτά εμπειρίες. Συμφωνώ.

Θα προτιμούσες ένα ενδιαφέρον βιβλίο από μια κοινωνική εκδήλωση.

Πραγματικά δεν ξέρω. Απ’ ότι ξέρω ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και σίγουρα πρέπει να συνευρίσκεται με άλλους ανθρώπους, αλλά και τα βιβλία ανοίγουν ορίζοντες. Διαλέγω διαφωνώ με μισή καρδιά.

Είναι σημαντικό να ελέγχεις το θυμό, τις επιθυμίες και τα συναισθήματά σου.

Υποθέτω πως συμφωνώ. Η λογική πρέπει να υπερέχει των συναισθημάτων, κυρίως όταν πρέπει να πάρεις κάποια σημαντική απόφαση.

Πρέπει πάντα να δίνεις λόγο στους άλλους.

Φαντάζομαι ότι σίγουρα θα πρέπει να παίρνω υπόψιν μου τις συνέπειες των πράξεών μου στους άλλους, αλλά να τους δίνω πάντα το λόγο είναι μάλλον τροχοπέδη. Υποθέτω ότι διαφωνώ.

Είναι σημαντικότερο να αυτοσχεδιάζεις, παρά να σχεδιάζεις προσεκτικά.

Πραγματικά δεν ξέρω. Ένα καλό σχέδιο σε βοηθάει να αποφεύγεις τις κακοτοπιές, αλλά αυτό μερικές φορές

μπορεί να συρρικνώσει τη φαντασία. Διαλέγω συμφωνώ με μισή καρδιά.

Οι καταληκτικές προθεσμίες δεν είναι σημαντικές.

Μάλλον συμφωνώ. Σου βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό και φαντάζομαι ότι παρεμποδίζουν τη δημιουργικότητα.

Αν είχες δική σου δουλειά θα δυσκολευόσουν να απολύσεις πιστούς, αλλά αναποτελεσματικούς υπαλλήλους.

Διαφωνώ. Οι αναποτελεσματικοί υπάλληλοι πρέπει να απολύονται, αν θέλουμε μια επιχείρηση να είναι βιώσιμη.

Όταν κάποιος έχει πρόβλημα, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να του δώσεις συμβουλές, παρά να τον στηρίξεις συναισθηματικά.

Φαντάζομαι ότι οι σωστές συμβουλές είναι πολυτιμότερες εδώ. Συμφωνώ.

Πιστεύεις ότι ολονών οι απόψεις είναι σεβαστές, είτε είναι εμπεριστατωμένες είτε όχι.

Σίγουρα, ολονών οι απόψεις είναι σεβαστές, όλοι πρέπει να ακούγονται, αλλά, δεν ξέρω, αν κάποιες είναι ανυπόστατες, παράλογες, μήπως είναι χάσιμο πολύτιμου χρόνου; Διαφωνώ με μισή καρδιά.

Θα ήθελες να δεις τον κόσμο όπως είναι, παρά όπως θα ήθελες να είναι.

Υποθέτω ότι πρέπει κανείς να είναι ρεαλιστής, να βλέπει τα πράγματα όπως είναι, αλλά, αν, όπως λέει και η φωνή, όλοι κάνουμε τις σωστές επιλογές, θα χτίσουμε έναν σωστό κόσμο, όπως θα θέλαμε να τον δούμε. Οπότε, διαφωνώ μάλλον.

Μερικές ερωτήσεις ακόμα και η φωνή ανακοινώνει το τέλος του τεστ. Μου ζητάει να περιμένω λίγο στη θέση μου για τ’ αποτελέσματα. Δε νομίζω ότι μπορώ να πάω και κάπου, ούτως ή άλλως. Πιστεύω πως έκανα τις σωστές επιλογές και ανυπομονώ να μάθω τι χαρακτήρα θα έχω στην καινούρια μου ζωή. Το καπάκι απ’ το στυλό χιλιοδαγκωμένο, τρυπάει το εσωτερικό απ’ το μάγουλό μου. Η φωνή αργεί και δεν με χωράει η καρέκλα μου.

«Αποτέλεσμα ερωτηματολογίου», ανακοινώνει επιτέλους. «Ο χαρακτήρας σου στη νέα σου ζωή έχει ως εξής: Είσαι αισιόδοξος, ενεργητικός, δραστήριος, λογικός, κοινωνικός, ανοιχτόμυαλος, στηρίζεις με σθένος την άποψή σου όταν νομίζεις ότι έχεις δίκιο, παίρνεις πρωτοβουλίες και αυτοσχεδιάζεις, είσαι αρχηγική προσωπικότητα με φιλοδοξίες και ικανότητες».

Αυτό πια ξεπερνά κάθε προσδοκία! Παραλίγο να καταπιώ το καπάκι. Σηκώνομαι πάνω και απ’ τη χαρά μου πετάω το τραπέζι κάτω.

«Ηρέμησε, άνθρωπε», λέει η φωνή. «Τώρα θα σου ανακοινωθεί και η θέση σου στο χωροχρόνο, όπως αυτή έχει καθοριστεί απ’ το συμβούλιο των ανωτέρων δυνάμεων. Φύλο: Άρρεν, Τόπος Γέννησης: Γκάμπια, Δυτική Αφρική, Χρόνος Γέννησης: 1782, Τόπος Διαμονής: Φυτεία Βαμβακιού στην Αλαμπάμα, ΗΠΑ. Θυμήσου, άνθρωπε! Ο χαρακτήρας και η προσωπικότητά σου, όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί απ’ τις επιλογές σου στο τεστ προσωπικότητας, θα χαρακτηρίσουν τον τρόπο με τον οποίο θα σκέφτεσαι, θα συμπεριφέρεσαι και θα αντιδράς στο περιβάλλον σου. Αυτά θα σε βοηθήσουν να χτίσεις μια ζωή, όπως εσύ επιθυμείς. Καλή επιτυχία».

—————————–

Καμία Αλλαγή

Το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα όταν οι αχτίνες του ήλιου χτύπησαν το κεφάλι μου ήταν η μύτη μιας χελώνας που θόλωνε το γυάλινο κλουβί μου. Το καβούκι της είχε γλιστρήσει στον πισινό της. Μια όρθια αρκούδα με μαδημένη γούνα και κάτι σαν μεγάλα φύλλα μπανανιάς γύρω απ’ τον ποπό της άνοιξε την πόρτα, έσπρωξε μέσα δύο φύλλα μαρουλιού, τα έβαλε μπροστά μου και μετά την έκλεισε. Υπήρχαν μικρές τρύπες σε όλο το κλουβί, όπου η χελώνα έβαζε ένα δάχτυλο μέσα και προσπαθούσε να μου χαϊδέψει την πλάτη. «Πεταχτούλη, πεταχτούλη, έλα εδώ!» Έλεγε. Πήδηξα μακριά και απέφυγα το άγγιγμά της. Πώς τόλμαγε; Αλλά μετά έσπρωξε δύο δάχτυλα μέσα, με στρίμωξε σε μια γωνιά και τσίμπησε τα δύο πισινά μου πόδια, όπως ακριβώς έκανε αυτό το κοράκι με το ράμφος του στο φίλο μου τον Πηδηχτούλη την προηγούμενη εβδομάδα. Ήταν έτοιμο να τον κατασπαράξει, όταν αυτός την τελευταία στιγμή κατάφερε να ξεφύγει και να κρυφτεί στο γρασίδι.

Δεν άγγιξα το φαγητό. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω μακριά από εκεί. Αν νόμιζαν ότι θα με κερδίσουν με μερικά μαραμένα φύλλα μαρουλιού, ε, τότε γελιόντουσαν. Αλλά η χελώνα συνέχιζε να αγγίζει τα πόδια μου και η όρθια αρκούδα έκανε το ίδιο και μετά ένιωσα ξαφνικά πολύ θυμωμένος μαζί τους και δυνατός κατά ένα παράξενο τρόπο και πολύ, πολύ πεινασμένος. Έφαγα όλα τα φύλλα που έβαζαν μπροστά μου και εκσφενδονιζόμουν στο ταβάνι του κλουβιού και μετά σε κάθε γωνιά και κάθε πλευρά, ψάχνοντας σαν τρελός για μια έξοδο. Ήθελα όλο και περισσότερο φαγητό, ήθελα τους φίλους μου, ήθελα μια γκόμενα. Δεν ξέρω τι είχα πάθει, αλλά είχα ακούσει ότι κι άλλοι σαν και μένα το πάθαιναν αυτό όταν τους χάιδευαν τα πισινά τους πόδια.

Περίμενα ως τη στιγμή που η αρκούδα θα άνοιγε την πόρτα του κλουβιού ξανά. Κάποια στιγμή θα μου ΄φερνε φαί, τι θα ‘κανε; Όταν επιτέλους αυτό έγινε, πήδηξα έξω απ’ το κλουβί και πέταξα ως το παράθυρο ώσπου να πεις κίμινο.

«Γαμώ το! Η ακρίδα δραπέτευσε!» Μούγκρισε η αρκούδα, αλλά εγώ ήμουν ήδη έξω στον κήπο πριν προλάβει να κάνει βήμα. Συνάντησα τους φίλους μου και έκανα καινούριους, πολλούς φίλους. Φτιάξαμε μια τεράστια συμμορία, πετάγαμε και ξεχυνόμασταν σαν ισχυρός τυφώνας πάνω απ’ τον κήπο και ως τα μεσάνυχτα είχαμε καταβροχθίσει οτιδήποτε τρωγότανε εκεί μέσα.

Μια μέρα, για ένα παράξενο λόγο, απλή περιέργεια φαντάζομαι, πέταξα πάνω απ’ το σπίτι τους. Έκατσα στο περβάζι του παραθύρου και κοίταξα μέσα. Το κλουβί μου ήταν ακόμα εκεί και, μαντέψτε, ο φίλος μου ο Πηδηχτούλης ήταν μέσα, με ένα μαραμένο φύλλο μαρουλιού μπροστά του. Τίποτα δεν είχε αλλάξει εκεί μέσα. Το ίδιο δωμάτιο, το ίδιο κλουβί, τα ίδια ζώα. Ο κόσμος ολόκληρος έξω είχε αφανιστεί αλλά, καμία αλλαγή μέσα.

* Η Κωνσταντίνα Σώζου – Κύρκου έχει σπουδάσει Λογοτεχνία και κατέχει το MA Creative Writing απ’ το Lancaster University. Οι ιστορίες της έχουν δημοσιευτεί σε online και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολόγια. Ζει στην Αθήνα με το σύζυγό και τα δυο της παιδιά.