Fractal

Διήγημα: “Summerwine”

Γράφει η Νηρηίς // *

 

 

Είναι κάποιες μελωδίες που ρέουν στη μνήμη μας σαν ημίγλυκο κρασί του καλοκαιριού… και αυτό γιατί έτυχε να τις ακούσουμε σε μια από κείνες τις μεγάλες μας τις Ώρες και να χαραχτούν έτσι αιωνίως στην ψυχή μας κάνοντάς μας να ζούμε και να ξαναζούμε κείνη τη μοναδική στιγμή!

Για όλους τους άλλους κείνη η μελωδία μπορεί να θυμίζει μια αλησμόνητη στιγμή ερωτικής πληρότητας… για σένα είναι αιώνιος δεσμός με τον μεγάλο πόνο!

Την άκουγες και τα μάτια σου πλημμύριζαν, τα δάκρυα σχημάτιζαν λιμνούλες στο γραφείο, η ματιά σου χτύπαγε πάνω σε κείνη την άσπρη μπλούζα, την ψυχρή, την τόσο απάνθρωπα βέβαιη για τον επερχόμενο πόνο!

Λόγια στοχευμένα σαν φαρμακωμένο βέλος, ματιά καρφωμένη πάνω σου, καθηλωτικά διαπεραστική, οι τοίχοι γύρω άψυχοι και άσπροι σαν τη φορεσιά του…

Και το τραγούδι να παίζει σε ένταση χαμηλή, κατάλληλη να προσφέρει στιγμές αυτοσυγκέντρωσης σε άσπρες μπλούζες που κρατούν σικ στυλό και πληκτρολογούν αναφορές… αναφορές, εκθέσεις, ατέρμονες περιγραφές σε γλώσσα εκλεκτή για λίγους. Ο πόνος μετατρέπεται σε άχρωμη αναφορά…

Και τα μάτια σου να ρέουν ποτάμι, η ψυχή σου να αναπηδά σαν μπάλα, η όρασή σου να θολώνει και κείνος να σε κοιτά ευθύγραμμα και να σε πυροβολεί με τις λέξεις και τα τόσο προσεκτικά επιλεγμένα ρήματα, να σε εκτελεί με κείνον τον χρόνο μέλλοντα που θα’ θελες τόσο βαθιά από την ψυχή σου να αργήσει, αλλά τα μάτια του πέφτουν σαν βέλη στα δικά σου και δε σου αφήνουν καμιά ελπίδα για κάτι τέτοιο!

Είναι το τραγούδι του… κείνο το τραγούδι που μάλλον ακούει με την κοπέλα του και της χαϊδεύει τα μαλλιά κάτι καλοκαιρινά βράδια… τα βράδια αυτά που δε θα ’ρθουν ποτέ πια για σένα !

Οίνος του θέρους, ημίγλυκος στάζει και δεν κατέχεις πια να ξεχωρίσεις το κρασί από το αίμα… την ερωτική μελωδία από τον ανείπωτο πόνο… τη ματιά που σε καρφώνει άραγε από οίκτο ή από αγάπη;

Τα αισθήματα τα δικά σου να αναγνωρίσεις αδυνατείς σε όλο αυτό το συνονθύλευμα ήχων, άχρωμων τοίχων, ψυχρών λόγων, οικείας φωνής –αχ! Τόσο οικείας! Όπως η μελωδία του έρωτα έτσι κι αυτός ταυτίζεται μες στην ψυχή σου ταυτόχρονα με ό,τι πιο ανελέητο βίωσες ποτέ και με κείνο το γνώριμο από παλιά συναίσθημα μιας απροσδιορίστου προέλευσης οικειότητας κι εγγύτητας…

Περνούν οι μήνες, ο μέλλοντας έχει γίνει θλιβερό παρελθόν… και συ έμεινες πίσω, μόνη πια στη ζωή, να ακούς ξανά και ξανά κείνη την καλοκαιρινή μελωδία, κάτω από τον έναστρο ουρανό, πίνοντας κρασί ημίγλυκο…

 

 

 

* Η Νηρηίς είναι μια γυναίκα που αγαπά εξίσου το διάβασμα με το στοιχείο της θάλασσας και που γράφει κάθε φορά που θέλει να λυτρωθεί από τις λέξεις που κατακλύζουν την ψυχή της.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top