Fractal

Κινηματογράφος: Τόπος διαπλοκής

Γράφει ο Δημήτρης Κιαχίδης //

 

 

«Suburra»

Το εμφατικό «παρών» του σύγχρονου Ιταλικού πολιτικού κινηματογράφου.

Σκηνοθεσία: Στέφανο Σολίμα

Σενάριο: Τζιανκάρλο ντε Κατάλντο, Κάρλο Μπονίνι, Στέφανο Ρούλι, Σάντρο Πετράγκλια

Ερμηνείες: Πιερφραντσέσκο Φαβίνο, Έλιο  Γκερμάνο, Κλαούντιο Αμεντόλα, Αλεσάντρο Μπόργκι, Γκρέτα Σκαράνο

 

Υπόθεση: Ρώμη Νοέμβριος 2011. Ένας γκάγκστερ που φέρει την επωνυμία Σαμουράι (Κλαούντιο Αμεντόλα), όντας στην υπηρεσία όλων των μεγάλων «οικογενειών» της μαφίας προσπαθεί να εξαγοράσει την παραλιακή ζώνη της Ρώμης, έτσι ώστε να δημιουργήσει ένα καινούριο Λας Βέγκας. Για λογαριασμό του δουλεύει ο νούμερο 8 (Αλεσάντρο Μπόργκι), ένας νεαρός φιλόδοξος και ιδιαίτερα βίαιος γκάγκστερ. Η αδυναμία του είναι η τοξικομανής ερωμένη του (Γκρέτα Σκαράνο). Την νομοθετική διευθέτηση της υπόθεσης έχει αναλάβει ένας διεφθαρμένος βουλευτής (Πιερφραντσέσκο Φαβίνο), με προτίμηση στις πόρνες πολυτελείας και ει δυνατόν σε ανήλικες. Ρόλο προαγωγού εκτελεί ο ιδιοκτήτης μιας βίλας (Έλιο Γκερμάνο) όπου διοργανώνονται κοσμικές εκδηλώσεις. Ο βουλευτής, εκτός από τις διασυνδέσεις με πολλούς συναδέλφους του, έχει επαφές και με τον ανώτερο κλήρο.

Σουμπούρα στην αρχαία Ρώμη ονομαζόταν η κακόφημη γειτονιά της όπου οι ευυπόληπτοι Ρωμαίοι έρχονταν σε επαφή με τον υπόκοσμο. Έτσι και τώρα : πολιτικοί, κλήρος, κοσμικοί, συναλλάσσονται με την Μαφία με σκοπό το αμοιβαίο κέρδος και ουσιαστικά την εξουσία.

Τα τελευταία χρόνια σκηνοθέτες όπως ο Μικέλε Πλάτσιντο (Ρομάντσο Κριμινάλε), ο Ματέο Γκαρόνε (Γόμορα), ο Πάολο Σορεντίνο (Ιλ Ντίβο), ο Μάρκο Τούλιο Τζιορντάνα (Ρομάντζο ντι Ούνα Στράτζε) δημιουργούν πολιτικό κινηματογράφο. Στον ίδιο χώρο εντάσσεται ο Στέφανο Σολίμα με όλο σχεδόν το τηλεοπτικό και κινηματογραφικό του έργο.

 

 

Ο πολιτικός κινηματογράφος γνώριζε μεγάλη άνθιση στην Ιταλία κατά την δεκαετία του 60’ και ειδικά του 70’. Δίπλα στις ταινίες του Μπερνάντο Μπερτολούτσι ή των Ταβιάνι βρίσκουμε ταινίες των Φρατσέσκο Ρόζι, Έλιο Πέτρι, Νταμιάνο Νταμιάνι, Κάρλο Λιτσάνι, Σέρτζιο Κορμπούτσι, Σέρτζιο Σολίμα (πατέρα του Στέφανο Σολίμα), του μεγάλου Σέρτζιο Λεόνε, που συχνά αν και ανήκουν σε διάφορα κινηματογραφικά είδη, από θρίλερ και περιπέτεια μέχρι κωμωδία και γουέστερν, επιτελούν εξίσου αποτελεσματικά τον σκοπό τους γιατί είναι πιο ελκυστικά στην θέασή τους.

Στο ίδιο μοτίβο κινείται και το Suburra. Είναι μια αμιγώς πολιτική ταινία που χρησιμοποιεί αφηγηματικούς κώδικες του θρίλερ, του νουάρ και της περιπέτειας. Γρήγορος ρυθμός, σασπένς, ένταση, 130 λεπτά χωρίς καθόλου νεκρούς χρόνους, εξαιρετική χρήση τόσο των εσωτερικών χώρων όσο και των εξωτερικών (προσέξτε την σεκάνς στο εμπορικό κέντρο), υπέροχη φωτογραφία, ειδικά στις νυχτερινές  σεκάνς υπό βροχή, η ατμοσφαιρική μουσική των Μ83 , όλα αυτά δίνουν στο φιλμ σαγηνευτική μορφή.

Αλλά το Σομπούρα δεν εξαντλείται στην εικόνα. Το σενάριο του, βασισμένο σε βιβλίο 2 εκ των 4 σεναριογράφων είναι εξαιρετικά διεισδυτικό και πολυεπίπεδο. Τοποθετημένο χρονολογικά στις τελευταίες μέρες της διακυβέρνησης του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και φθάνοντας μέχρι την παραίτησή του, καταγράφει χωρίς καμία υπεκφυγή και ωραιοποίηση την πλήρη και ολοκληρωτική  διαφθορά της ιταλικής κοινωνίας: από τα ανώτερα κλιμάκια της πολιτικής εξουσίας ως αυτά της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, και βέβαια τον στενό εναγκαλισμό τους με το οργανωμένο έγκλημα, πάντα σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος. Δοκιμάστε να κάνετε μια αντιστοίχιση με το ελληνικό γίγνεσθαι και κάποιες πολυδιαφημισμένες ‘’επενδύσεις’’. Λαμβάνοντας υπ’ όψη τα μεγέθη, θα βρείτε αρκετές ομοιότητες…

Οι χαρακτήρες έλκονται από την ισχύ της εξουσίας. Κάθε είδους εξουσίας: πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής ακόμα και σεξουαλικής. Δεν υπάρχει ούτε ένας με τον οποίο να θέλει κάποιος να ταυτιστεί. Δεν είναι μονοδιάστατοι και εμφανίζονται ακόμα και στιγμές ανθρωπιάς επάνω τους (λ.χ. η σχέση του Σαμουράι με την μητέρα του). Αλλά όλοι τους είναι ικανοί για το χειρότερο και κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν, κάποιοι ξεπερνούν και τον εαυτό τους. Προσέξτε την λεπτή ειρωνεία στο ποιοί το καταφέρνουν.

Οι ερμηνείες κυμαίνονται από την αυτοσυγκράτηση του Κλαούντιο Αμεντόλα (Σαμουράι) ως την πλήρη εκφραστικότητα των υπόλοιπων με ιδιαίτερη μνεία στον Αλεσάντρο Μπόργκι (νούμερο 8) και την έκφραση των ματιών του, και την αγωνιώδη προσπάθεια για επιβίωση του Έλιο Γκερμάνο (ο προαγωγός), χωρίς να υστερεί κανένας από τους όλους τους άλλους.

Μεγαλειώδης κινηματογράφος σε κάθε επίπεδο, αυτός είναι ο χαρακτηρισμός που αξίζει σε αυτή την αριστουργηματική ταινία. Αδημονώντας για το επόμενο φιλμ του Σολίμα, το σίκουελ του Σικάριο του Ντενίς Βιλνέβ, με τίτλο Σολντάτο.   10/10

 

 

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top