«Σαν σήμερα εκθέτω την ψυχή μου»

Γράφει ο Ανδρέας Καρακόκκινος // *

Μίνα Αθανασιάδου  «Στοχασμοί ψυχής» Εκδόσεις Fylatos Publishing (2017)

Η Μίνα Αθανασιάδου στο  ποίημα «Η Ακρόπολη της ψυχής μου» που είναι και το τελευταίο

της συλλογής,  γράφει:

«Θησαυροί που είναι κρυμμένοι,/αφού δε βρέθηκε κάποιος να τους ανασκάψει,/

περιμένουν την ανακάλυψή τους./Σαν σήμερα εκθέτω την ψυχή μου»

Αν και είναι το πρώτο της βιβλίο, η Αθανασιάδου, τολμά  να απλώσει στις σελίδες του και να εκθέσει χωρίς φόβο, στα σαράντα ποιήματα της συλλογής, όλα αυτά που κρύβει στη ψυχή της και όπως μας λέει στο  ποίημα  που ανάφερα προηγουμένως «Θα ‘ταν σαν σήμερα που η Ακρόπολη της ψυχής μου άνοιξε τις πύλες της στους επισκέπτες της» καλώντας εμάς τους αναγνώστες να συνταξιδέψουμε  «Ακούραστοι ταξιδιώτες μιας διαδρομής,/άλλοτε όμορφης,/ άλλοτε άσχημης/ Ταξίδι σύντομο ή ταξίδι μεγάλο.  ./…/ Το όνομα του προορισμού: Λύτρωση» όπως γράφει στο ποίημα ΤΕΛΙΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

Ένα ταξίδι, λοιπόν, στη ψυχή και στους στοχασμούς της ποιήτριας.

Στο πρώτο ποίημα της συλλογής η Αθανασιάδου, γυναίκα και μάνα ευαίσθητη, μας μεταφέρει με τα λόγια ενός παιδιού , με τα λόγια κάθε παιδιού του σήμερα, την αγωνία, το πόνο  την απογοήτευση και τα ξεφτισμένα όνειρα τους που τα αναγκάζουν να εγκαταλείψουν  το τόπο τους γιατί η πατρίδα  έχει αλωθεί.

Γράφει στο ποίημα Η ΠΑΤΡΙΣ ΕΑΛΩ

«Μαμά θα φύγω, με φοβίζει η Ελλάδα! /Φοράω τα ξεφτισμένα όνειρα,/το καπέλο της πατρίδας, κρεμώ στην καρδιά το φυλαχτό σου και αναχωρώ./Κι εγώ, η μάνα της νοσταλγίας, σκουπίζω τα δάκρυα/και στέλνω φιλιά στην οθόνη./Ακούω τις ειδήσεις. Άλλο ένα κτύπημα στον τοίχο./ Ο πολιορκητικός κλοιός καλά κρατεί.

Και κλείνει λέγοντας  «Μη μου ευτελίζετε τα όνειρα,/τα έχω ανάγκη, για να ζήσω!»

Και σε ένα άλλο ποίημα το ΓΕΥΣΕΙΣ ΖΩΗΣ γράφει:

«Το γλυκό φιλί της νιότης μετουσιώθηκε σε πικρό./Ανείπωτες χαρές και λύπες,/λαχτάρα για ζωή, έρωτα, φιλία./Μέλι και γλυκό του κουταλιού το τέλος της προσμονής./Αγκάθι σε τριαντάφυλλο η απογοήτευση!

Στίχοι που  αγγίζουν τη ψυχή μας και ζωγραφίζουν εικόνες που ο καθένας από μας τις έχει δει, στον περίγυρο του με τα νέα παιδιά που είτε φεύγουν μακριά είτε παραμένουν εδώ

αναζητώντας το ίδιο όνειρο, στη μια και μοναδική παράσταση  ζωής.  Και όπως η ποιήτρια μας λέει στο ποίημα ΘΕΑΤΡΟ.  «Η παράσταση η ίδια είναι και πρόβα,/που παίζεται μόνο μια φορά!

Το βιβλίο όπως γράφει η Αθανασιάδου είναι αφιερωμένο στους γονείς της και στην αδελφή της που έφυγαν πρόωρα. Την εξομολόγηση αυτής της θλιβερής απώλειας  την περιγράφει η ποιήτρια και με λόγο ήρεμο και γεμάτο αγάπη  αναπολεί όλες εκείνες τις στιγμές που  σημάδεψαν τη ζωή και τη μνήμη.

Γράφει στο ποίημα «ΑΔΕΛΦΙΚΟ  ΧΑΡΜΟΛΥΠΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ»

Σχημάτισα την εικόνα της νεανικής σου μορφής./ Αφομοίωσα τη χαρά σου στα νεανικά σκιρτήματα/ Αφουγκράστηκα τις απογοητεύσεις σου./ Ένοιωσα τον πόνο σου./ Αισθάνθηκα τη μοναξιά σου./ Κουράστηκα αγκομαχώντας μαζί σου./ Θρήνησα για αυτά που δεν πρόλαβες να ζήσεις,/ για τις χαρές που περίμενες,/ τις απραγματοποίητες ελπίδες./

Παραμέρισα τις δύσκολες στιγμές σου./ Οραματίστηκα τον παράδεισό σου/ και προχώρησα/

Η μνήμη του πατέρα είναι πάντα παρούσα στη ζωή της. Είναι μια  «Ανάμνηση τυπωμένη στην εικόνα/που στέκεται αντίκρυ/και ρίχνει κλεφτές ματιές στη ζωή μου» μας λέει στο ποίημα ΠΑΤΡΙΚΗ ΦΙΓΟΥΡΑ. Μια ακόμα απώλεια που έχει χαρακώσει με μαχαίρι τη ψυχή.

Και για τη Μάνα στο ομότιτλο ποίημα η ποιήτρια μας χαρίζει ένα ύμνο λέγοντας:

«Ξενύχτι και καρτερικότητα,/υπομονή και απόγνωση,/χαρά και ελπίδα,/

αγάπη, αλλά όχι μίσος, φέρεις στη φαρέτρα σου μητέρα Περσεφόνη.

Μια στο φως, μια στο σκοτάδι, αναδύεσαι/και παλεύεις με τις αντοχές και με τους κόπους σου. …// Χαρούμενη ελπίδα ζωής στον αιώνιο θάνατο. Αλήθεια στο ψέμα του κόσμου.

Ατάραχο πέλαγος στη θάλασσα του πόνου./Δίνεις καταφύγιο στη λύτρωση,

προσφέροντας κομμάτια της ψυχής σου. /Μάνα εσύ, μοναδική!»

Μίνα Αθανασιάδου

Η γραφή της Αθανασιάδου  παραστατική και αληθινή  περνάει μέσα στους στίχους της

της βαθύτατους ανθρωπιστικούς στοχασμούς και υπαρξιακούς προβληματισμούς.

Γράφει στο ποίημα «ΤΟ ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ»

«Μεγάλες αλήθειες συνυπάρχουν με μικρά ψέματα/ Η προωρότητα της αντίστασης καιροφυλακτεί./ Οι μουσώνες της χαράς παλεύουν/ και διαπραγματεύονται τη στάθμη της θάλασσας των στεναγμών./ Η ψυχή ωρίμασε και θέλει να βγει από το καβούκι της./

Το τοπίο της ύπαρξης θολερό από τη μεγάλη απόσταση./ Αγγίγματα και πλάνες συνυπάρχουν στη μοναξιά του ιππότη της υπομονής»

για να κλείσει λέγοντας

«Κι εσύ παραμένεις συμμέτοχος παρατηρητής της ζωής σου,/που χάνεται στον ορίζοντα του χρόνου.»

Η ποιήτρια συμπάσχει και συμμετέχει στον ανθρώπινο πόνο όχι παθητικά. Ο λόγος της είναι μια παρότρυνση αφ’ ενός στον άνθρωπο  να δώσει τον αγώνα του και να μη καταθέσει τα όπλα και αφ’ ετέρου να του ξαναδώσει  ελπίδα και αξία στην ύπαρξη του οδηγώντας τον στο φως.

Στο ποίημα ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ  γράφει:

«Ντύσου, στολίσου και βγες στο ξέφωτο της χαράς./ Σεργιάνησε τους ανθρώπους, τους συντρόφους και τους μοναχούς./ Γίνε ένα με τους αγγελιοφόρους της νίκης στον αγώνα της ζωής./ Πέταξε τον μανδύα της ήττας και στρέψε το βλέμμα στον ήλιο,/μέχρι να θαμπωθείς!»

Στο ποίημα ΧΑΜΟΓΕΛΟ με δύναμη ψυχής και πίστη στη ζωή προτρέπει

«Ένα καινούργιο αύριο σε περιμένει./ Κάνε το χαμόγελό σου λάβαρο της ψυχής/

στον δρόμο προς την ελπίδα./ Ποτέ οι στιγμές δεν είναι αιώνιες/ παρά μόνον ο χρόνος που διαγράφουν προς το μέλλον.»

Και στο ποίημα ΠΑΡΟΤΡΥΝΣΗ  μας λέει

«Παράτα τη μιζέρια και αγωνίσου./Για τα παιδιά, για το μέλλον/που δεν έχει τέλος, μόνο αρχή./Αγάπησε και βγες στο ξέφωτο του εμείς.»

Η δημιουργός με ρομαντική διάθεση και νοσταλγική μνήμη, ανατρέχει στο παρελθόν

και καταγράφει στιγμές παρασέρνοντας τον αναγνώστη να ζήσει μαζί της εικόνες από τα περασμένα

Στο ποίημα ΣΑΝ ΤΑΙΝΙΑ ξετυλίγονται ένα -ένα τα πλάνα με τον παππού, τη γιαγιά, τη μελωδία των παιδικών χρόνων για να καταλήξει λέγοντας μας

«Άτυπες μνήμες ζωντανεύουν στην οθόνη του σήμερα/χαρίζοντας ωραίες στιγμές.»

Στο ποίημα ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ μας λέει «Τρικάταρτο καράβι η ανάμνηση/σε ταξιδεύει σε γαλήνιες θάλασσες/κάτω από ανέσπερους ουρανούς/ που βασιλεύει ο έρωτας. Το πρώτο κατάρτι ο πόθος/Το δεύτερο η προσμονή/Το τρίτο η σμίξη».

Και στο ποίημα ΑΝΑΜΝΗΣΗ πολύ παραστατικά δίνει μια ποιητική εικόνα της παροτρύνοντας μας παράλληλα στο δρόμο της αγάπης που φέρνει τη λύτρωση.

«ανάμνηση γόνιμη,/που γεννάς ελπίδες και χαρές,/πορεύσου στον λόγγο της αγάπης και σύναξε τα άνθη σου./Να, τα μύρτιλλα της καρτερίας στην απέναντι όχθη./Τρέξε να τα κόψεις και πιες τον χυμό τους!/Λυτρώσου, έχεις ακόμη χρόνο!»

Η αγάπη όπως μας λέει η ποιήτρια είναι αυτή που οδηγεί στη λύτρωση.

«Μέσα μου κυλάς, αγάπη, σαν ποτάμι./Ποτίζεις τις μοναξιές/κι αυτές ανθίζουν συντροφιές.» μας λέει στο ποίημα Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

Τα συναισθήματα της απογοήτευσης, της μελαγχολίας που προκαλεί η μοναξιά

στον άνθρωπο , της ελπίδας που εξανεμίζεται γίνονται ο άνεμος που τον σπρώχνει  να δραπετεύσει από τη φυλακή του. Κι αυτή η   ΑΓΙΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΗ  μας λέει στο ομότιτλο ποίημα σε τροφοδοτεί και  «Διατρέχεις τους δρόμους και τα ποτάμια/της αιματοβαμμένης πατρίδας σου./Στο διάβα σου σπέρνεις κι άλλες ελπίδες,/που ενώνονται και γεννούν καινούργιες./Ο κόσμος ευωδιάζει κι εσύ αγκαλιάζεις το τρόπαιο της χαράς/και της ειρήνης./ Γεννήθηκες για να αγαπάς.»  Και σε ένα άλλο ποίημα το ΨΥΧΩΝ ΟΙΚΟΔΟΜΟΣ

μιλώντας για το λουλούδι της αγάπης θα μας πει. «Ζητιάνος της λησμονιάς θα γίνεις/και θα μαζέψεις τις λύπες των ανθρώπων./Με αυτές θα χτίσεις τα θεμέλια της χαράς/και θα υψώσεις τον πύργο της λύτρωσης.»

Στο κόσμο της αγάπης όπως τον αισθάνεται η δημιουργός ακόμα κι όταν προκαλέσει πόνο

αναζητά τη λήθη   «Άνοιξε μου τα φτερά της λήθης./Βάψε μου τους τοίχους άσπρους!/

Η καλύτερα γκρέμισε τους!» μας λέει στο ΜΑΥΡΟΙ ΤΟΙΧΟΙ

Και όταν ακόμα η Αγάπη και το μίσος η λύπη και η οργή παλεύουν μεταξύ τους σ αυτό το πόλεμο των συναισθημάτων η ποιήτρια θα πει στο ποίημα ΠΙΚΡΗ ΟΡΓΗ

«Το ουράνιο τόξο περιμένει να προβάλει,/όπως ο θεατρίνος στο παρασκήνιο/και να παίξει τον ρόλο της ανακούφισης»

Στη ποίηση της Αθανασιάδου βλέπουμε να συμπλέουν ο υπαρξιακός και κοινωνικός στίχος  που τονίζουν τον στοχαστικό χαρακτήρα της και να δικαιώνουν τον τίτλο της συλλογής.

Στους στοχασμούς της ψυχής της ποιήτριας δεν μένουν απ’ έξω ο τόπος που ζει δίπλα στη θάλασσα.

«Η Σαλονίκη φορώντας τη βραδινή της τουαλέτα,/ερωτική και σαγηνευτική, ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους θαμώνες της/για άλλη μια μεθυστική νύχτα.» μας λέει στο ποίημα ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ Θεά και στο ένα ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ μια πολύ όμορφη εικόνα της πόλης από μακριά «Η Σαλονίκη μακριά κοιμισμένο μελίσσι στον ορίζοντα./Κάποιες ακτίνες ξέφυγαν από τα σύννεφα και χαϊδεύουν τη θάλασσα»

Οι στοχασμοί της ψυχής της τυλίγουν μέσα τους όχι μόνο τη Σαλονίκη αλλά όλη την Ελλάδα.  Γράφει στο ποίημα ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ

«Η θάλασσα δειλά – δειλά χαϊδεύει το ακρογιάλι/../ Το όμορφο πρόσωπο της αγαπημένης πατρίδας./Μια από τις χίλιες όψεις της, πολυαγαπημένη!»

Και στο ποίημα ΘΑΛΑΣΣΑ θα μας πει   «Πλανεύτρα θάλασσα όταν ηρεμείς ακτινοβολείς σαγήνη/Δροσίζεις τους αγαπητικούς σου που βουτάνε εντός σου/και τους αγκαλιάζεις με ηδονή.»

Για τη Μίνα Αθανασιάδου η ψυχή μέσα από το λαβύρινθο της Αριάδνης με την αγάπη και την ελπίδα  φτάνει στο φως της λύτρωσης και στην Ανάσταση.

Οι στοχασμοί της είναι ένα ταξίδι ενδοσκόπησης της ψυχής μας και ένας ξεχωριστός ποιητικός λόγος.

* Ο Ανδρέας Καρακόκκινος γεννήθηκε στη Κύπρο και ζει στη Θεσσαλονίκη από το 1974. Έχει σπουδάσει στη Νομική του ΑΠΘ και εργάστηκε στο τραπεζικό τομέα. Ασχολείται με τη λογοτεχνία και κυρίως με τη ποίηση και έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές. Επίσης έχει ανθολογήσει Κύπριους και Έλληνες ποιητές στα blog που διατηρεί. Είναι μέλος στην Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και στην Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου.