Fractal
Home / FRACT-ALL / Δύο κείμενα: “Στο τρένο του Αυγούστου” & “Κλειστόν”
06/09/2017, 11:49 πμ

Δύο κείμενα: “Στο τρένο του Αυγούστου” & “Κλειστόν”

Της Ελένης Νίκα // *

 

 

Στο τρένο του Αυγούστου

 

Ήταν στο τρένο του Αυγούστου που βρεθήκαμε συνεπιβάτες σε βαγόνι κουρασμένο από ανηφορικές διαδρομές και αποτυπώματα ανθρώπων γερασμένων.

Ταξίδι δοκιμής στο αύριο με εισιτήριο σε προσφορά δοσμένο. Κάθισα δίπλα σου κι ακούμπησα σε όνειρα που έφερνα μαζί μου. Έβγαλα το καπέλο που σκίαζε τις σκέψεις μου και άνοιξα τα παράθυρα.

Σταθμοί πολλοί, άνθρωποι, πράγματα, μπαινόβγαιναν, γελούσαν, έκλαιγαν, μιλούσαν, έφευγαν.

Σηκώθηκες αργά και κλείδωσες την πόρτα, σφράγισες το παράθυρο, έκλεισες τις κουρτίνες. Εσύ κι εγώ, είπες, τίποτα άλλο δεν χρειάζεται. Μας οδηγεί η αγάπη.

Ακούμπησες τον έρωτα βαρύ επάνω μου και μ’ άφησες να τον προσέχω μέχρι να φτάσουμε στο τέρμα.

Οι σιωπές σου ανέβαζαν ταχύτητα φέρνοντας ίλιγγο στους δρόμους του μυαλού μου. Τις νύχτες δραπέτευε η σκέψη μου, ταξίδευε ανάλαφρα στις ράγες. Όταν τα φρένα στρίγγλιζαν ήξερα σε σταθμό πως ήμαστε. Σταθμοί και άνθρωποι που δεν συνάντησα. Μεγάλη διαδρομή χωρίς ταξίδι.

Αποσκευή δική σου πια, έχοντας μέσα μου αυτά που σε βαραίναν, δεν έβλεπα προορισμό. Κίνησα τους τροχούς έξω απ’ τα όρια ασφαλείας σε μια λυτρωτική ταχύτητα κι έτσι όπως έγειραν τα άρρωστα βαγόνια και σπάσαν τα τζάμια του μυαλού, πετάχτηκα σε μια διαδρομή δική μου, όμορφη, που είχα ξεχασμένη.

 

 

Κλειστόν

 

Στην πόρτα έγραφε ΚΛΕΙΣΤΟΝ. Έσπρωξες το χρόνο και προχώρησες.

Στην ταμπέλα το όνομα σχεδόν σβησμένο, παλιά «θυμάρι» έγραφε και

μοσχοβόλαγε. Τώρα μισό φαινόταν, “θυμα.” το διάβασες γι’ αυτό και

μπήκες. Στο βάθος στοιβαγμένα συναισθήματα, εμπόρευμα πολύτιμο,

ρημαγμένο από το πλιάτσικο. Στοιβαγμένες αναμνήσεις στα ράφια της

ζωής τα ξύλινα. Προσφορές, ευκαιρίες, εκπτώσεις. Όνειρα από μετάξι

σε τιμή κάτω του κόστους.

Πλησίασες, μόνο πλησίασες, δεν άγγιξες. Κοίταζες μα δεν μ’ έβλεπες.

Μες στα κουβάρια της ζωής μου τυλιγμένη.

Τέντωσες τις κλωστές της αντοχής μου, εξαγόρασες τη μοναξιά μου.

Τέλος οι προσφορές, φώναξα, κλείσαμε. Τρόμαξες και τραβήχτηκες

σκίζοντας ότι κρεμόταν από το παρελθόν.

Σε οδήγησα στην έξοδο.

Κομματιασμένα υφάσματα οι φόβοι μου στο πεζοδρόμιο.

Γυμνή στάθηκα στη βιτρίνα περιμένοντας να σβήσουν τα φώτα..

 

 

* Η Ελένη Νίκα, γεννήθηκε στον Πειραιά. Τελείωσε το Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνώ, Μετεκπαιδεύτηκε στην Ειδική Αγωγή, ειδίκευση στον αυτισμό. Εκπόνησε ερευνητικό έργο ( Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου). Εργάζεται ως δασκάλα ειδικής αγωγής στην Αθήνα. Παρακολουθεί σεμινάρια ψυχολογίας και δημιουργικής γραφής.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top