Fractal
Home / Ποιήματα / Ποίηση fractal: “Στο καπηλομαγειρείο” & ” Τοιχογραφία”
27/11/2018, 10:53 μμ

Ποίηση fractal: “Στο καπηλομαγειρείο” & ” Τοιχογραφία”

Γράφει ο Δημήτρης Ξυδερός //

 

 

 

 

 

ΛΟΓΟΣ Γ΄ – Χειρόγραφο β΄ : Στο καπηλομαγειρείο

 

 

Και όταν νύχτωσε εκεί, στου Λύκου την κοιλάδα,

τους ίππους δέσαμε κρυφά σε κόκκινες μηλιές.

Τη θύρα άνοιξε περιχαρής ο καπηλοδύτης,

με χίλια -καλώς ορίσατε- να μας υποδεχτεί.

Κι έφτασαν οι σύντροφοι, οι καστροπολεμίτες,

ίσα-ίσα που άρχισε να στρώνει η γιορτή.

 

Τρώγαμε και πίναμε στην ξύλινή μας τάβλα

κι έφτανε το πινάκιο, το ‘να μετά το άλλο.

Μ’ αρτύματα, μ’ ανθότυρο, μαρούλια και με τεύτλα,

μ’ αμανίτες τηγανιτούς, σαλτσάρια με γάρο

κι ένα σωρό πλεκτές ψητές, του γάλακτος αρνί,

και μ’ ένα κυνήγι υπέροχο, μαγειρευτό ξυδάτο.

Το μαγειρείο γέμιζε θεσπέσιες ευωδίες,

βαφτίζονταν ηδύσματα, λέγαμε μ’ αμβροσία,

άλλοτε δενδρολίβανο, κύμινο και κανέλα

κι άλλοτε αγριορίγανο, δαμάσκηνο, καρύδι.

Κι ο οίνος έρεε άφθονος πιο γρήγορα απ’ το αίμα

κι αδειάζανε οι κούπες μας ακόμα πιο γοργά.

 

Κι ένας τοξότης των Κρητών, τότε έβγαλε τη λύρα

και καβαλλάριοι Κύπριοι χόρδισαν τις πανδούρες

κι οι χτύποι σαν ακούστηκαν απ’ τα βαριά στιβάνια

ξεσήκωσαν με τ’ άσματα δαίμονες και θεούς.

Με βακχικούς χορούς κι όμορφες καπηλίδες,

πως σείστηκε ο κόσμος μας μ’ όλα τα τραγικά!

Έπειτα, ο παστιλλάριος πάντα παραπατώντας,

πρόσφερε σ’ όλους εύθυμος τα μελιτηρά.

Και κάπου αφαιρέθηκα, θωρούσα το ποτήρι,

στο μελανό διάκοσμο, παλιά μυθιστορία,

με ρόδακες εγχάρακτους, μ’ ανάγλυφους υακίνθους

και μ’ έναν ακρίτα πορφυρό, άγιο δρακοκτόνο.

 

Κι ένας σύντροφος γέλασε, καθήμενος και λέει:

«Πάλι τὸν καῦκον ἔπιες, ἀπώλεσας τὸν νοῦν σου»!

«Αδελφέ μου» αποκρίθηκα, «γλυκιά η μέθη,

γλυκιά η γιορτή, γλυκιά και η βολή μας,

γλυκιά ετούτη η βραδιά σα να ‘ναι η στερνή,

μα για την Πόλη φεύγουμε στην πρώτη ανατολή».

 

 

(«Αθλοφόροι», Εναλλακτικές Εκδόσεις 2018)

 

 

 

 

ΛΟΓΟΣ Γ΄ – Χειρόγραφο θ΄: Τοιχογραφία

 

 

Με φως γεννήθηκα

σ’ έναν κόσμο που πενθεί.

Και θάνατο στο θάνατο,

έψαλλα τα Πάθη των λαών.

 

Με πένθος ανέβηκα

στου ναού τη σκαλωσιά

και με τους λύχνους

του αιώνιού μας κόσμου,

ζωγράφισα το Θείο Δράμα.

 

Με φως εποίησα

σ’ έναν κόσμο που πενθεί.

Και θάνατο στο θάνατο,

στην Πύλη την ξυλόγλυπτη,

που ωραία άνθιζε η άμπελος,

φύλαξα τάματα ασημένια.

Κι έψαλλα μ’ ολάκερο το φως,

μ’ ολάκερο τροπάριο –

τούτος εδώ ο θάνατος

θα νικηθεί με γέννα!

 

 

(«Αθλοφόροι», Εναλλακτικές Εκδόσεις 2018)

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top