Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Στη δύση του νου ταξίδια στο μέλλον του κόσμου”
22/02/2017, 10:16 πμ

Ποίηση: “Στη δύση του νου ταξίδια στο μέλλον του κόσμου”

Της Ζωής Δικταίου // *

 

f1

 

Παρηγορημένη από την απόφαση 

σκόρπισε το σύννεφο των ματιών της στον άνεμο

καστανά μάτια γεμάτα κανέλα και μέλι

ξανθές φυλλωσιές, σπασμένες σκέψεις ,

το φως στον μακρινό ορίζοντα χρυσό της αθωότητας

παιχνίδια της  μοναξιάς και της απόστασης

στη δύση του νου ταξίδια στο μέλλον του κόσμου.

Έκλεισε μέσα στο σεντούκι τις λιγοστές πολύτιμες στιγμές 

και το πέταξε με θυμό, απ’ τ΄ ανοικτό παράθυρο στα βράχια.

Γονατιστή στο υγρό χώμα με ευλάβεια

γυρεύοντας όπως πάντα τη μυρωδιά της προδομένης  ζωής

μια υποψία αφής ξεγλιστρά και ξεφεύγει

μα πως μπορεί να ξεχνά τόσα άστρα…  συλλογίστηκε

τα λουλούδια στο βάζο 

και τα σημάδια που δεν κατάλαβε

μα πως, τόσο λίγη, τόσο άπιαστη η αγάπη… 

πως το πέτρινο βλέμμα να το εξηγήσει η ψυχή

ανελέητη μοίρα, απαρηγόρητη μνήμη

δεν έχει άλλη σαΐτα ο πόνος.

Αύριο, η δίψα του έκπτωτου Έρωτα να καίει στα χείλη

εκεί στα αρμυρίκια της ώχρας με τα χρώματα της συγχώρεσης

θα μεταλάβεις  μέσα από τη συντριβή σου το φως

για να σωθείς  από τις πληρεξούσιες αναμνήσεις… Αύριο.

Γέφυρα το φεγγάρι στα βαθιά νερά του Λιβυκού

ακόμη πιο ψηλά από την ενωμένη σιωπή του πόθου

εκεί που προπορεύονται του ονείρου, οι ψυχές

με τη στάχτη ακόμη στα χέρια εκπαιδευμένοι στην πλάνη 

είδαμε τη θέα από την κόψη του γκρεμού

εξαντλήσαμε και εξαντληθήκαμε από την ελπίδα 

ψηλαφώντας επίγειους θορύβους και σκιές φαντάσματα

αιχμάλωτοι στην απουσία του σύμπαντος.

Καταδικασμένες δοκιμασίες χωρίς καμιά βεβαιότητα  ανάστασης 

όλες οι λέξεις που είπαμε ήταν λάθος

όλοι οι δρόμοι που περπατήσαμε οδηγούσαν στο πρέπει

κι όμως, οι άνθρωποι όταν απογοητεύονται 

… πρέπει να μιλούν περισσότερο

… πρέπει να προχωρούν με το θάρρος του απαγορευμένου

… πρέπει κι όχι επειδή πετύχαμε στο ταξίδι

αλλά επειδή  πληρώσαμε

ακριβά τα ναύλα για το ταξίδι… Ζωή.

 

 

 

 

Αύριο εν ονόματι της αγάπης

Ζωή Δικταίου

Κέρκυρα Απρίλης 2013

 

 

* H Ζωή Δικταίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη, στον παραμυθένιο τόπο της Δίκτης, της Σελένας. Το Τζερμιάδο είναι το χωριό της. Εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Το σύμπαν, είχε άλλα σχέδια ανοίγοντας  την πόρτα στην Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει στην Κέρκυρα. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει πάντα με σεβασμό την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα και δικαιώνεται ταπεινά στη σιωπή, χωρίς θόρυβο, στο καθαρό βλέμμα και στο δάκρυ. Εργάζεται από το 1984 στις Επαγγελματικές Σχολές του Υπουργείου Τουρισμού. Συμμετείχε στη νεότητα της, σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι αλήθεια, έλαβε αρκετές διακρίσεις. Το πρώτο βιβλίο της από τις εκδόσεις Έψιλον, αφορά στην παιδική λογοτεχνία και έχει τίτλο « Ιστορίες για φεγγάρια ». Δισκογραφικά έχει συνεργαστεί με το Γιάννη Νικολάου και το Νίκο Ανδρουλάκη. Το δεύτερο βιβλίο της από τις εκδόσεις Φίλντισι, είναι μυθιστόρημα και τιτλοφορείται «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο». Πιστεύει στην αγάπη.  Τη γοητεύουν όλα τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης όπως και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top