Fractal
Home / FRACT-ALL / Μικρό αφήγημα: “Κι όμως, μας άξιζε το καλύτερο”
16/03/2016, 10:31 πμ

Μικρό αφήγημα: “Κι όμως, μας άξιζε το καλύτερο”

Από το «Στερητικό Ε» // 

 

f2

 

Τελικά δεν χωρώ πουθενά. Θέλησες να μπω στη ζωή σου μα δεν είχες αφήσει καθόλου χώρο… Και που να σταθώ; Έστρωσες το χαλί το κόκκινο να περπατήσω όλη τη διαδρομή, μέχρι σ’ εσένα να φτάσω. Κι όταν έφτασα, τι έκανες; Μ’ άφησες απ’ έξω. Περιμένω στην είσοδο. Βγαίνεις πότε πότε, ρίχνεις κλεφτές ματιές και κοιτάς να δεις, ήρθα;

Μα το μόνο που κάνεις είναι να βεβαιώνεσαι για μένα, να κλείνεις την πόρτα και πάλι εγώ απ’ έξω. Και πάλι εσύ αλλού. Μου κλείνεις το μάτι και τρέχω αλαφιασμένη να σε βρω. Διανύω «διαδρομή» και χιλιόμετρα που δεν φαντάζεσαι. Καλύπτω «αποστάσεις» που δεν διανοείσαι. Περνώ πάνω απ’ το βάλτο μου, απ’ την κινούμενη άμμο της ζωής μου, τρέμοντας μη με καταπιεί κι έρχομαι σε σένα πατώντας από ‘δω κι από ‘κει σαν σε ναρκοπέδιο.

Χίλιες προφυλάξεις παίρνω, χίλια ψεύδη λέω στην καρδιά μου να την καθησυχάσω, χίλιες προσευχές κάνω, χίλιους όρκους δίνω πως «ναι, αυτή τη φορά μόνο» κι έρχομαι σαν κυνηγημένη. Ναι, «με τα πόδια» έρχομαι… Όπως το ‘πες! Κάθε βήμα μετρημένο με κόπο, κάθε μέτρο διανυσμένο με πόνο, κάθε εκατοστό προσέγγισης με λαχτάρα κερδισμένη όμως με τόσο φόβο που δεν φαντάζεσαι.

Κι έξω απ’ την πόρτα σου, την καλή μου όψη φορώ, τη γελαστή και την ανέμελε, την πιο ανάλαφρη γιατί όλα ετούτα δεν πρέπει να σου γίνονται εσένα βάρος πρόσθετο. Μήπως τελικά έπρεπε να τα ξέρεις όλα; Τρέμω όμως μην τα μάθαινες και δεν τα άντεχες. Μην ήταν ακόμη πιο πολύ το φορτίο σου…

Δεν ξέρω τι αντέχεις. Αν αντέχεις. Μεγάλη κουβέντα… Ίσως δεν μπορείς, ίσως δε θέλεις. Άνοιξες το δώρο σου, είδες τι έχει μέσα και τ’ άφησες στην άκρη. Σαν κακομαθημένο παιδί που το καινούριο του παιχνίδι δεν του λέει τίποτε. Θα παίζει μ’ αυτό μόνο όταν θα βαριέται ή θ’ απογοητεύεται απ’ όλα τ’ άλλα.

Μα δεν είν’ έτσι. Τούτο το δώρο δεν είν’ απλά ένα πραγματάκι να περνάς την ώρα σου. Τούτο ‘δω για να ‘ναι δώρο και να τ’ αξίζεις πρέπει απ’ αυτό να εξαρτηθείς. Να δεις όλες του τις δυνατότητες, ν’ ασχοληθείς μαζί του, να διαβάσεις με προσοχή τις οδηγίες που σου στέλνει το βλέμμα του και ν’ αρχίζεις λίγο-λίγο να μπαίνεις στις πίστες του… Εκείνο θα σ’ επιβραβεύει συνεχώς. Δε θα σ’ αφήσει παραπονεμένο ποτέ! Μαζί του θα ξεφεύγεις απ’ την πραγματικότητά σου που τόσο σε πνίγει και σ’ απομυζά. Και θ’ ανεβαίνεις επίπεδα… Και μαζί σου θ’ αναβαθμίζεται και το παιχνίδι σου… Τόλμησε μόνο, σημασία να του δώσεις παραπάνω. Μην κοιτάς το περιτύλιγμα. Έχει δυνατότητες που δε φαίνονται, αφού επιπόλαια το κοιτάς.

Μην επιτρέπεις, λοιπόν, να μ’ αντιμετωπίζεις τόσο λίγο, τόσο χλιαρά και μόνο, όταν στα χέρια σου με κρατάς, να μου βγάζεις φωτιά! Δες με στην πραγματική μου διάσταση. Την ανθρώπινη. Δε ζήτησα τίποτε άλλο. Εσύ ήσουν εκείνος που ζήτησε. Και πήρε. Εγώ τίποτε. Μα έχει αρχίσει η ιστορία μας να μου γίνεται απαραίτητη, κομμάτι αναπόσπαστο της σκέψης και της αγάπης μου και μπαίνω σε διαδικασίες που η απόλαυση και η χαρά λείπουν και η απογοήτευση περισσεύει.

Δε θέλω έτσι. Δε σε θέλω έτσι. Μας αξίζει το καλύτερο. Και το μπορούμε. Ίσως αν το θέλαμε κιόλας;

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top