Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Στο πουθενά”
02/03/2016, 11:00 πμ

Ποίηση: “Στο πουθενά”

Από το Στερητικό Ε //

 

f11

 

Την υπομονή σπουδάζω μ’ επιμέλεια. Τεντώνει η ζωή μου η φτιαγμένη από λάστιχο σκληρό. Απλώνει να σε χωρέσει. Εσένα και τις αποσκευές σου. Κι ό,τι άλλο δεν διαθέτει.

Με το στόμα ανοιχτό περιμένω. Δείχνω σ’ όλους πως είν’ άδειο από φιλιά. Μιμούμαι τη χαρά κι αντέχω. Μέτρησα τόσα φεγγάρια που γέμισαν κι άδειασαν κι ακόμα να λάμψει τ’ αστέρι σου τ’ ακριβό. Βαρέθηκε ο ουρανός και μου ‘σβησε τα φώτα. Τώρα για να βλέπω, σου γράφω.

Πέτρες πολλές στοιβαγμένες στο στήθος μου. Βήχας με πιάνει απ’ το βάρος. Σπάω σαν κλαρί και γονατίζω. Κενός ο τόπος. Έχω ακόμα ζωή. Πιο αβέβαιη απ’ την προηγούμενη. Με λιγότερο αέρα και ελάχιστο νερό. Χωρίς ρυθμό. Ανεπαίσθητες οι κινήσεις μου εξοικονομούν δυνάμεις. Γύρω οργιάζει η άνοιξη φλύαρα. Μα όποιο άνθος κι αν πιάσω, σιωπά.

Μέσα στο σπίτι τα ντουβάρια μ’ έκλεισαν ολόκληρη. Πιπιλώ το δάχτυλο της μνήμης να αντισταθώ. Η στέγη στους ώμους μου στηριγμένη. Τουλάχιστον, τα πράγματα που φρόντιζα κι υπηρετούσα, δεν αρρώστησαν. Δεν υποφέρουν τ’ αντικείμενα.

Απ’ τις έννοιες απορροφημένη, ως και στη σκόνη των επίπλων σου γράφω, συνεπής στη συνήθεια. Μικρά γεγονότα πέφτουν πάνω μου, όπως ο ήλιος του γέλιου σου.

Κι εσύ δε φέρεσαι σωστά.

Τον καταργείς το χώρο και μεμιάς βρίσκομαι στο πουθενά.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top