Fractal

Αφήγημα: «Πόσο μακριά μπορεί να ταξιδέψει η αγάπη;»

Από το Στερητικό Ε //

 

f15

 

«Η μεγαλύτερη εκπαιδεύτρια είν’ η ανάγκη και η μεγαλύτερη δασκάλα η έλλειψη» διάβασα κάπου.

Μα εμένα δε θέλω να μ’ αφορά αυτό. Αλλιώς ονειρεύομαι τη ζήση μου. Το λίγο κι η γαλήνη δε μου φτάνουν. Το μέτριο και η άπνοια δε μου λένε τίποτε.

Θέλω απεγνωσμένα να ‘μαι ευτυχισμένη. Δε θέλω να επιβιώνω. Να ζω θέλω. Στον πειρασμό να προσπαθώ ν’ αντισταθώ αλλά τελικά να υποκύπτω. Τέλος οι όροι και τα όρια. Δεν θέλω. Δεν θέλω να ‘μαι τέλεια. Η τελειότητα δεν είναι πιστοποιητικό για την αγάπη. Έντιμη θέλω να ‘μαι. Με όλους. Με τον εαυτό μου. Με τα εντός και τα γύρω. Θέλω να χαρώ. Η καρδιά μου να τραντάζεται από ευτυχία. Θέλω να μην αποστραγγίζονται οι λίγες καλές στιγμές απ’ τις καθημερινές λύπες.

Θέλω και να πάρω.

Θέλω και ν’ απολαύσω…

Θέλω να «αμείβομαι» για όσα «εργάζομαι».

Εξάντλησα όλες τις αριθμητικές για να περιγράψω το μηδέν. Τόσα νούμερα στράφι. Τέλειωσα όλες τις γραμματικές και μια λέξη δεν την ολοκλήρωσα. Τι έμαθα; Πως το τέλμα από το τέρμα διαφέρει μόνο ένα γράμμα.

Ήρθε και με κεραυνοβόλησε. Και το σώμα αντέδρασε. Φώναξε εκείνο που το στόμα σιωπούσε. Με ξύπνησε από ύπνο χωρίς όνειρα.

Με την αστραπή στα μάτια και τον κεραυνό αδειασμένο σ’ όλες τις φλέβες μου ερμηνεύω όλες τις ασυνείδητες αλήθειες του κόσμου, όπως οι γυναίκες, οι τρελοί και οι φτωχοί… ξέρουν μόνο.

Και κατέληξα: οι αποστάσεις είναι ένα τεστ για να δούμε πόσο μακριά μπορεί να ταξιδέψει η αγάπη.

Αλλάζω για να μπει το μέλλον στην τωρινή ζωή. Οι λάθος άνθρωποι μου ήταν απαραίτητοι για να μ’ οδηγήσουν στους σωστούς. Κι έτσι, στον έρωτα, μου εμφανίστηκαν άνθρωποι σαν ευλογία. Κι άλλοι στο μάθημα.

Και τώρα διαβασμένη και πολύπαθη, έβαλα στόχο να βγω απ’ το μαντρί. Να βγω απ’ το κάδρο και ν’ ανοιχτώ στην αλήθεια τη δική μου. Να πάψω ν’ αμαρτάνω στη λύπη.

Δε θέλω να ‘μαι αχάριστη. Φοβάμαι την ύβρη. Θέλω τυφλή από πείνα και δίψα να ‘ρθω σε σένα να μου μεταγγίσεις ζωή. Ποθώ νου και ψυχή και σώμα. Ποθώ ο έρωτάς σου να μοιάζει απειλή. Να μην μπορώ να γλιτώσω. Δεν θέλω κανέναν άλλον να ‘χω πια ανάγκη, εκτός από σένα. Δε με νοιάζουν τα βλέμματα των ανθρώπων, το βλέμμα του Θεού με νοιάζει. Και τώρα Τον νιώθω. Με κοιτά βαθιά στην καρδιά. Κάτω απ’ την αμαρτία. Μ’ οδηγεί να δώσω τις απαραίτητες ερμηνείες για να κατανοήσω την αγάπη μου. Και ένα-ένα διαλέγω τα ψέματα που θα εξυπηρετήσουν την αλήθεια μας. Εκείνη που και εσύ αναζητάς, όταν ψάχνεις μ’ αγωνία το σώμα μου παντού, κάτω απ’ τα ρούχα να βεβαιωθείς πως το ‘φερα όλο μαζί μου.

Και τότε μου λες λέξεις μικρές. Λόγια λίγα. Όσα σου επιτρέπουν ν’ αρθρώσεις τα τόσα φιλιά. Λόγια των χειλιών, της γλώσσας, των δαχτύλων, λόγια δικά μας. Φθόγγοι ασυνάρτητοι και αρχέγονοι, μα σοφοί και ειλικρινείς.

Σήματα σταλμένα απ’ το παλμό. Κώδικας που διαβάζεται από χέρια ερωτευμένα.

Κι εγώ να σ’ ακούω… Να σε θαυμάζω. Να μου εξηγείς. Να με γοητεύεις. Να με κερδίζεις ξανά.

Όλα κοντά σου υποφερτά. Και σπουδαία!

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top