Fractal

Ποίηση: “Ο εαυτός μου απέναντι”

Γράφει το Στερητικό Ε //

 

 

1a1a

 

Βάζω τον εαυτό μου να καθίσει απέναντι και συνεδρία-συνεδρία προσπαθώ να τον γνωρίσω καλύτερα. Να τον γνωρίσω και να τον παραδεχτώ. Δεν χορταίνω να τον ακούω, τον ανακαλύπτω ξανά στον τρόπο που σε θυμάται, που δεν σε ξεχνά.

Με πείθει πως οι σπουδαίες ιστορίες διαλέγουν εκείνους που από πίστη ρισκάρουν την φυγή τους. Πως οι μεγάλες αγάπες καταδέχονται μόνο τους γενναίους…

Ναι, ισχυρίζεται, ο έρωτας είναι μέσα μας εκ γενετής, αλλά απαιτεί τον κατάλληλο άλλο, τον ορισμένο άλλο για να τον αφυπνίσει. Μου εκμυστηρεύεται πώς έγινε η Δική μας συνάντηση. Πώς περάσαμε εκούσια και θαρραλέα στη χοάνη, που αν μπεις, δεν μπορείς να κάνεις πίσω. Μέσα εκεί η εμπειρία σε αλέθει μέχρι να σ’ εξαγιάσει. Απ’ έξω τίποτα πια δεν θα ‘ναι όπως πριν, μου λέει. Και να χωρίσουμε και να χαθούμε η μεταμόρφωση δεν θα χαθεί. Σου μένει, λέει, ν’ αποφασίσεις, ν’ ανακαλύψεις τη μοναδικότητα του άλλου, αυτό που τον κάνει αναντικατάστατο.

Τίποτε δε σε παρηγορεί μετά. Καμιά αναπλήρωση, καμιά απώθηση, κανένας μηχανισμός αμυντικός. Γιατί μπλέκονται οι ζωές στο υφάδι από λεπτομέρειες ανεπαίσθητες, από δίψα, από αφιέρωση, από έρωτα ζωντανό. Ο κόσμος διευρύνεται , ο χρόνος διαστέλλεται, η ζωή που σεβάστηκες σ’ ανταμείβει πλουσιοπάροχα, μου εμπιστεύεσαι.

Κι εγώ τον καθησυχάζω τον εαυτό μου, τον καταλαβαίνω. Παρατηρώ την ηρεμία του προσώπου και τη νευρικότητα των χεριών. Ψάχνει τις αντάξιες λέξεις για να σε περιγράψει. Τρομάζει μη δεν μπορέσει. Και που και που χαμογελά αδιόρατα…

Κι όταν τον ρωτώ γιατί, μου απαντά: «Αναγνωρίζω την εύνοια που μου χαρίζεται… Δεν είναι ευτυχία να μην έχεις να πεις άλλο παρά ευχαριστώ; Εγώ το ζω. Γι’ αυτό χαμογελώ…»

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top