Fractal

Διήγημα: “Λευκή σελίδα”

Της Στέλλας Λυμούρη // *

 

f6

 

Διάβαζε, διάβαζε, συνέχεια με ένα βιβλίο στο χέρι ήταν. Δεν ήθελε να βγει έξω, της αρκούσε να μένει μέσα στο σπίτι με τα βιβλία της, που τα είχε πλέον στο πάτωμα, γιατί οι βιβλιοθήκες που υπήρχαν στο διαμέρισμα ήταν γεμάτες. Με τα χρόνια και το βάρος, τα ράφια τους είχαν χάσει το αρχικό τους σχήμα. Αν την ρωτούσες ποιο ήταν το περιεχόμενο τους, τι έλεγε τέλος πάντων το καθένα τους, δεν θυμότανε πολλά. Ούτε τίτλους θυμότανε. Σπάνια συγκρατούσε ιστορίες και ονόματα συγγραφέων. Μόνο κάποιες που της μάτωναν την καρδιά της, θυμότανε, αυτές που έβρισκε μέσα τους, δικές της σάρκες . Όλες οι άλλες λειτουργούσαν σαν το κατακάθι του καφέ. Καθότανε στο βάθος του είναι της και σιγά-σιγά μεγάλωνε το κατακάθι. Ένα ίζημα περίεργο, που γινότανε λίπασμα για τη ψυχή της. Μάζευε συναισθήματα, πλούτιζε τα εσωτερικά της. Δεν την ένοιαζαν τόσο οι γνώσεις, τα συναισθήματα την ενδιέφεραν. Ζούσε τις άλλες ζωές που έβρισκε μέσα στις σελίδες των βιβλίων, σαν ένα δικό της όραμα. Και ένιωθε όπως οι ήρωες των βιβλίων. Άλλοτε δεχότανε τη μοίρα τους, και άλλοτε αντιστεκότανε σθεναρά σαν τις πλοκές των βιβλίων.

Θαύμαζε τους συγγραφείς, και ειδικά αυτούς που της ανακάλυπταν καινούργια συναισθήματα, καινούργιες πληγές, όπως έλεγε. Προσπαθούσε να τ’ αναλύσει για να καταλάβει πως τα σκέφτηκαν. Πώς δηλαδή ένοιωσαν για να τ’ αποτυπώσουν πάνω σε μία λευκή σελίδα. Σε τι κατάσταση άραγε να ήταν όταν τα έγραφαν. Λες να ήταν μέρος της πραγματικότητά τους; Ζήσανε τόσο δύσκολες αλλά και τόσο όμορφες στιγμές; Ζήσανε; Αυτό την ενδιέφερε περισσότερο. Αγαπούσε πολύ αυτά που της έφερναν δάκρυα στα μάτια χωρίς κόπο. Χωρίς να το βιάζει, μόνο από πλήρη ευχαρίστηση.

Το τελευταίο απόκτημά της, ένα πολύχρωμο κόμικ με θέμα μια αρχαία ελληνική τραγωδία που δεν την είχε διαβάσει ποτέ. Ήταν δώρο μιας σαββατιάτικης εφημερίδας μαζί με μερικά κουπόνια για φθηνότερα προϊόντα σούπερ μάρκετ. Το πρώτο πράγμα που έκανε πάντα ήταν να το ξεφυλλίσει γρήγορα, κοντά στο πρόσωπό της, για να πάρει τη μυρωδιά του. Έτρεξαν οι εικόνες στα μάτια της, σαν ταινία μικρού μήκους. Κάτι φώτισε ανάμεσα στις τελευταίες σελίδες. Σαν ένα ξαφνικό φως, σαν ένα προβολέα, που ήθελε να φωτίσει το τέλος. Μισόκλεισε τα μάτια της. Δεν άντεξε το φως.

Ήταν μια λευκή σελίδα.

Έγραψε επάνω το όνομά της, σχημάτισε ένα αεροπλανάκι, σαν αυτά που κάνανε τ’ αγόρια το νηπιαγωγείο, με ότι χαρτί περίσσευε από το μάθημα της χαρτοκοπτικής, και αφού άνοιξε το παράθυρό της, το πέταξε όσο μπορούσε πιο μακριά. Μόνο αυτό το λευκό αεροπλανάκι με το όνομά της άφησε να πετάξει μακριά. Η ίδια της αποφάσισε γι’ ακόμα μία φορά να μείνει μαζί με τα βιβλία της.

Είχε ζήσει τόσες πολλές και τόσο διαφορετικές ζωές, που είχε γίνει αυτάρκης σε όλα. Δεν της έλειπε τίποτα πια, είχε αντικαταστήσει τα χειρότερα κομμάτια της δικής ζωής της με τα καλύτερα των άλλων.

 

 

* H  Λυμούρη Στέλλα, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων, αλλά η μεγάλη της αγάπη ήταν και είναι το γράψιμο. Της αρέσει να αποτυπώνει στο χαρτί τις σκέψεις της. Ελπίζει ν’ αρέσουν και σε σας.

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top