Fractal

«Σταματία, το γένος Αργυροπούλου»

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας //

 

stamatia_1

 

«Σταματία, το γένος Αργυροπούλου» του Κώστα Σωτηρίου, με τη μπαγκέτα του άξιου Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου με την εκπληκτική Ελένη Ουζουνίδου

 

Νοοτροπίες, παθολογίες και ποικιλλο-αιτιάσεις του μετασχηματισμού της νεοελληνικής κοινωνίας από τον Εμφύλιο μέχρι και σήμερα. Δεν είναι και λίγο ως πρόθεση και ως πρόζεκτ να αποτιμήσεις θεατρικώς και μάλιστα μονολογικώς εβδομήντα χρόνια Ιστορίας του Νέου Ελληνικού Κράτους. Καθόλου εύκολο εγχείρημα, καθ’ ότι απαιτείται απλοποίησις και γενίκευσις εκ προοιμίου. Όμως το θέατρο κι η λογοτεχνία έχουν ένα πλεονέκτημα ως προς την κοινωνιολογία, και τις άλλες Επιστήμες του Ανθρώπου. Δια της συνεκδοχής και της μεταφοράς, μπορείς να ομιλήσεις για το δάσος με τη φωνή ενός δέντρου. Το μέρος αντί του όλου. Αντιπροσωπευτικό (ή μη) δείγμα και μάρτυρας του Καιρού του, ο λογοτέχνης-δραματουργός, χρησιμοποιεί το προσωπείο του ομιλούντος προσώπου προκειμένου να ομιλήσει για πράγματα που πονάνε και δεν είναι καθόλου ευχάριστα στο αυτί. Κι εδώ έρχεται ο ηθοποιός με τις σιωπές και τις ανάσες του, με τις μούτες και τις χειρονομίες του, με τις υπεκφυγές και την καταφυγή του σε παραγλωσσικούς κώδικες προκειμένου να «κεντήσει» μιαν εποχή, όπως την είδε, την αποθησαύρισε και την αναχαράζει μέσα από το φίλτρο της προσωπικής του υποκειμενικότητος. Ιδιοφυής η σκέψη του πανάξιου σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου να γεμίσει με κεντήματα τη σκηνή του φιλόξενου «Θεάτρου του Νέου Κόσμου». Έδειξε εικαστικώς ακριβώς περί ποίου πρόκειται: το κείμενο, ως αφήγηση-κέντημα μιας ολόκληρης εποχής μέσα από τα εθνικιστικά-ελληνοπρεπή (κι όχι πάντα με την αρνητική έννοια – το αντίθετο) της ομιλούσης, η οποία καθίσταται ιδιαιτέρως συμπαθής στο θεατή, εν τέλει, αφού προηγουμένως καταφέρνει να τον μετακυλίσει στη δική της προσωπική γωνία θέασης των (ιστορικώς) τεκταινομένων. Μάλιστα. Πειθώ. Πειθώ. Πειθώ. Κάτι ούτε εύκολο ούτε αυτονόητο στο ελληνικό μας θέατρο. Μόνον οι πολύ δυναμικοί σημαντικοί ηθοποιοί, σκηνοθέτες και θεατράνθρωποι μπορούν να επιτύχουν κάτι τέτοιο. Αλλά κι ο συγγραφέας, Κώστας Σωτηρίου, ολοκληρώνει έναν λογοτεχνικό άθλο.

Τελικά η μονολογικότητα στο θέατρο μεσούσης της Κρίσεως, εκτός από ανάγκη γίνεται κι εξομολογητάρι των πλέον μύχιων παθών και πόθων του συλλογικού μας Α-συνείδητου κι ασυνείδητου (χωρίς την παύλα). Το θέατρο ως καθρέφτης («εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω») μας φέρνει αντιμέτωπους με τις παθογένειες, τις πολυτροπίες, τις ασυνεννοησίες και τα λάθη μας. Και δεν είναι λίγο αυτό από ψυχαναλυτικής πλευράς σε ομαδικό κι ατομικό επίπεδο. Η θεατρική πράξη είναι ομαδική ψυχαγωγία κατά μόνας. Του σκότος της αιθούσης υποβοηθούντος… Μην χάσετε αυτή την παράσταση. Που προβλέπω ότι θα ανεβαίνει για χρόνια. Αισθητική, αν και επικριτική της κακόγουστης κυριαρχούσης κάθε φορά ψυχολογίας του όχλου.

 

stamatia2

 

Info από τον επίσημο διαδικτυακό κόμβο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου

http://nkt.gr/play/88/stamatia-genos-argyropoyloy/

 

“Σταματία, το γένος Αργυροπούλου” του Κώστα Σωτηρίου
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζει η Ελένη Ουζουνίδου

Η Σταματία, το γένος Αργυροπούλου, μετά τη μεγάλη περσινή της επιτυχία, επανέρχεται φέτος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, ενώ θα ταξιδεύει και εκτός Αθήνας!

Σταματία, το γένος Αργυροπούλου. Γεννημένη στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του ’30, κόρη ανώτερου δημοσίου υπαλλήλου, διαπαιδαγωγημένη με τα χρηστά ήθη της εποχής και αρραβωνιασμένη με λοχαγό του Εθνικού Στρατού. Ζει στην αυλή του σπιτιού της, αδυνατώντας να παρακολουθήσει τη ζωή που προχωράει δίπλα της…

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top