Fractal

Τρία ποιήματα: “Προσκλητήρια οικειότητα” | “Τα δάκρυά μου” | “Χαμόγελο”

Του Σπύρου Σ. Βουτσινά // * 

 

Poetryy2

 

Προσκλητήρια οικειότητα

 

Εσύ να θέλεις.

Η επιθυμία να σε ωθεί

να αγγίξεις το πρόσωπο μου,

να κάνεις πως δεν ενδιαφέρεσαι

για τα ιστορικά μου λάθη.

Εγώ να θέλω.

Να αποφύγω τα επιτηδευμένα

ερεθίσματα της διαρκούς νοσταλγίας

και να κάνω πως αδιαφορώ

για τους ερωτικούς πανικούς σου.

 

Με χάρη ύστερα τα μαλλιά

να λύσεις και με τα δάχτυλα να ισιάξεις,

ίσα ίσα να ανασάνει η τραχηλιά σου,

μια κίνηση προσκλητήριας οικειότητας

στην διάρκεια της αφήγησης ενός κάποιου

ασήμαντου περιστατικού,

με ένθερμες συμφωνίες, υπερβολές

και ενθουσιώδεις μαζί καταφάσεις.

 

Μυαλό, σώμα, χείλη,

αυτιά, μάτια, πόθος και

λόγια δεν έστεκαν σε κανέναν ειρμό.

Η ύπαρξη έβαινε σταδιακά

σε κατάσταση απολύτου χάους.

Λένε ότι αυτό συμβαίνει μια φορά,

μια φορά κάθε φορά. Ίσως.

 

 

T Α Δ Α Κ Ρ Υ Α Μ Ο Υ

 

Κι εγώ δεμένος χειροπόδαρα

στη κάσα της σιωπής μου

από σένα, το ξύλο της

να ποτίζουν, ορώντας σε

τα δάκρυα μου.

 

Κι εγώ ψάχνω απελπισμένα

το πετραχήλι της αθωότητας,

στις αναμνήσεις της μάνας μου,

για να σκουπίσω τα εκχυόμενα

δάκρυα μου.

 

Κι εγώ ο ηνίοχος των θριάμβων σου,

ταπεινωτικά, όλο το μήκος

των καυδιανών δικράνων διάνυσα

μη μπορώντας να συγκρατήσω

τα δάκρυα μου.

 

Κι εγώ τροχιοδρόμησα στον παράλληλο

της δικής σου πορείας

της αγάπης μου το τελευταίο ταξίδι

δεμένο στα κουπιά να κυνηγάει το κατάρτι μέσα

στα δάκρυα μου.

 

Κι εγώ παραδόθηκα έρμαιο

κι άθυρμα σαν το κουβάρι

στα πόδια σου ν’ αφήσω την ικεσία μου

να αρωματιστούν

απ’ τα δάκρυα μου.

 

Ο κουρασμένος λυγμός μου

σφράγισε το στήθος μου,

«μόνο μια φορά»

ανέβηκαν και πήραν τον κατήφορο

τα δάκρυα μου.

 

Κι εγώ βουλιαγμένος

στα έλη της λύπης σου

μαζεύω στη χούφτα μου

να ξεπλυθώ, απ’ την ιλύ της

τα δάκρυα μου.

 

 

Χαμόγελο.

 

Ούτε πέτρινο, ούτε απολιθωμένο

χαμόγελο δεν στολίζει πια τα

τα σκυθρωπά μας πρόσωπα.

Από προγονική ευεργεσία απόμεινε

το αρχαϊκό μειδίαμα στα πιο αισιόδοξα

μηνύματα των διπλανών μας.

Κι εγώ σου λέω μη θολώνεις με σιωπή

το καθαρό σου βλέμμα.

Κι εσύ μου είπες ότι ποτέ δεν αγίασαν

οι καθιερωμένες μας ήττες. Απλά

ντρεπόμαστε στις

σπάνιες νίκες, και δε χαιρόμαστε

ποτέ τίποτε δικό μας.

 

 

* Ο Σπύρος Σ. Βουτσινάς είναι Χημικός από την Αιτωλοακαρνανία, συνεργάτης των περιοδικών “Ίβυκος” και “αντί χ λόγου”, έχει ασχοληθεί με το κριτικό δοκίμιο και τη λογοτεχνία, έχει δημοσιεύσει σε ανθολογίες, εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top