Fractal
Home / ΜΟΥΣΙΚΗ / Spillers Records. Το πρώτο δισκάδικο στην Ευρώπη.
03/06/2015, 12:39 μμ

Spillers Records. Το πρώτο δισκάδικο στην Ευρώπη.

Γράφει ο Βαλάντης Τερζόπουλος (a.k.a. Electric Looser) //

 

Spillers

 

Είναι μία εντελώς δική μου εμμονή που θέλω να την μοιραστώ μαζί σας. Πολλές φορές τριγυρίζοντας σε διάφορες γειτονιές στην Αθήνα, την Πάτρα, τον Βόλο, τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα, την Κοζάνη, την Πτολεμαΐδα, περνάω από μέρη που παλιότερα υπήρχαν δισκάδικα και μέσα τους, κάποια στιγμή στη ζωή μου, αγόρασα δισκάκια. Τα τελευταία 10 χρόνια, με το άνοιγμα πολυκαταστημάτων, αρκετά από αυτά έκλεισαν. Άλλα προσπαθούν μέχρι και σήμερα να επιβιώσουν. Το κάνουν με μεγαλύτερη επιτυχία σε σχέση με το παρελθόν. Ποντάρουν στην ηχητική  εξειδίκευση αλλά και την εμπορική άνοδο του βινυλίου.

 

Πριν μερικούς μήνες, ένα αγαπημένο μου φιλικό ζευγάρι πήγε εκδρομή στο Cardiff. Γνωρίζοντας τη μανία που έχω με τα δισκάδικα και τους δίσκους βινυλίου τα τελευταία 25 (και βάλε) χρόνια, επιστρέφοντας από την Ουαλία στην Ελλάδα μού έκανε ένα υπέροχο δώρο.

Ανοίγοντας τη συσκευασία του δώρου βρήκα μία καφέ μπλούζα που έγραφε πάνω «Spillers Records 1894!». Λίγο αργότερα, ευχαριστώντας τους τηλεφωνικά για την πράξη τους, μου αποκάλυψαν ότι το «Spillers Records» είναι ένα από τα πρώτα δισκάδικα στον κόσμο!! Εντυπωσιάστηκα. Δεν περίμενα ποτέ πως η Ουαλία φιλοξενούσε μέσα της κάτι τόσο σημαντικό για τη μουσική παγκοσμίως.

Ψάχνοντας στο ίντερνετ για περισσότερες πληροφορίες, είδα ότι για το Spillers έχουν γίνει αναφορές στον Guardian, το BBC, το Record Store Day και άλλα ηλεκτρονικά έντυπα. Διάβασα ότι είναι το δεύτερο παλιότερο δισκάδικο στον κόσμο και το πρώτο που άνοιξε στην Ευρώπη.

 

oldspillerscroppedsmaller3

 

Η ιστορία του Spillers ξεκινάει το 1894 όταν ο Henry Spiller άνοιξε το μαγαζί του στο Queens Arcade. Αρχικά πούλαγε δίσκους γραμμοφώνου και φωνογράφους (τους πρώτους που έγραφαν πάνω σε κερί – wax phonograph). Στις αρχές του 1920, ο γιος τού Henry ανέλαβε τη λειτουργία της επιχείρησης και, με τη βοήθεια ενός λαϊκού τοπικού ακορντεονίστα, του Joe Gregory, άρχισαν να πουλούν και μουσικά όργανα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, ο Henry μετακόμισε το κατάστημά του σε ένα μεγαλύτερο χώρο στο Hayes, όπου και παρέμεινε ως το 2010.

Δεν ξέρω για τον υπόλοιπο κόσμο αλλά η πενταετία 2004-2009 για τα περισσότερα δισκάδικα στην Ελλάδα ήταν πραγματικά δύσκολη. Τα cd’s και οι προσφορές τους έδιναν και έπαιρναν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την παρακμή των παραδοσιακών δισκοπωλείων.

Το 2006, το ιστορικό δισκάδικο ήρθε αντιμέτωπο με την πιο δύσκολη φάση λειτουργίας του. Λίγα χρόνια πριν, πολυκαταστήματα, κάτι σαν «super market» μουσικής, που άνοιξαν στην ευρύτερη γειτονιά που βρισκόταν το Spillers, μπορούσαν να δελεάσουν το κοινό πουλώντας μουσική φθηνότερα από εκείνο. Ήταν μία εξουθενωτική χρόνια για αυτό το τόσο σημαντικό για τη μουσική μαγαζί. Οι άνθρωποί του έφθασαν στο σημείο να μην μπορούν να ανταπεξέλθουν ακόμα και στην πληρωμή του ενοικίου του.

Χρονιά τη χρονιά, ο ιδιοκτήτης του ακινήτου ζητούσε όλο και περισσότερα χρήματα από το Spillers. Και ξέχωρα από το συναίσθημα, η απαίτησή του ακουγόταν λογική. Η εμπορική αξία της γειτονιάς που λειτουργούσε το περίφημο δισκάδικο αυξανόταν συνεχώς. Είχε γίνει μία πιάτσα που μόνο ο οικονομικά εύρωστος επιχειρηματίας μπορούσε να επιβιώσει. Και εκεί που όλα έμοιαζαν χαμένα για το Spillers, άρχισε μία πρωτόγνωρη κινητοποίηση από τον κόσμο της μουσικής. Αντιμετώπισε το πρώτο δισκάδικο της Ευρώπης ως «πολιτιστική κληρονομιά». Η συλλογή υπογραφών που απαιτούσαν τη συνέχιση λειτουργίας του ξεπέρασαν το αναμενόμενο. Άνετα συγκεντρώθηκαν περισσότερες από 2000 υπογραφές. Δισκογραφικές εταιρείες, όπως η Columbia, πήραν μέρος στην καμπάνια υπέρ της συνέχισης της λειτουργίας του Spillers, ενώ μπάντες σαν τους Manic Street Preachers έδωσαν συναυλία μπροστά από το μαγαζί συμμετέχοντας στην καμπάνια υπέρ της επιβίωσής του. Ένα “πάρτι” ξεκίνησε στην πόλη του Cardiff για σωθεί ένα μικρό μαγαζί που μεγάλωσε γενιές και γενιές μουσικόφιλων. Το 2010, το Spillers μετακόμισε στο κοντινό Morgan Arcade, σε προσωρινή βάση. Παραμένει ως σήμερα εκεί.

 

Υ.Γ.

Δεν ξέρω αν έχετε δει την ταινία «Good Vibrations». Μου θύμισε την ιστορία του Spillers. Και ναι… είμαι έτοιμος να ξαναδώ μερικά λεπτά μετά τις 12:00 το βράδυ με ένα ποτήρι malt ουίσκυ στο χέρι. Το συγκινητικό «Laugh At Me» του Sonny με απογειώνει κάθε φορά που φτάνω στους τίτλους του τέλους της.

 

Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στον Παναγιώτη και την Δήμητρα.

 

Spillers Records : http://www.spillersrecords.co.uk/

 

Sonny Bono – Laugh At Me

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top