Στο ντιβάνι με τους Sound Explosion.

Από τον Βαλάντη Τερζόπουλο (a.k.a. Electric Looser) //

O Electric Looser δεν κρατάει αποστάσεις. Οι Sound Explosion είναι μια garage μπάντα που του αρέσει πολύ. Η κουβέντα που είχε με τον μπασίστα τους, Δημήτρη Δημόπουλο, μάς επιστρέφει στην εποχή που, στις συναυλίες του, το συγκρότημα «τερμάτιζε» την ένταση των ενισχυτών του.

– Τι θυμάσαι από τη στιγμή που είπατε: «Θα φτιάξουμε μπάντα»;

Πως ήταν Μάιος του 1991, Κυριακή μεσημέρι, όταν κάναμε την πρώτη πρόβα στο Studio II. Είπαμε να δοκιμάσουμε μερικά τραγούδια. Μόλις λίγες μέρες νωρίτερα είχαμε συναντηθεί αρχικά με τον Στέλιο (οργανίστα) σε κάποιο μαγαζί και μετά με τον Γιάννη (φωνή – κιθάρα) στο δισκάδικο Metropolis που δούλευα και είπαμε να κάνουμε μια μπάντα. O Σταύρος (ντράμερ) και εγώ παίζαμε αλλού και τα παιδιά το ίδιο. Εκείνη την περίοδο κοινός «κρίκος» όλων μας ήταν το κομμάτι «Shape of things to come» των Max Frost and the Troopers. Τη δεύτερη φορά που το παίξαμε γνωρίζαμε πως είχαμε συγκρότημα. Εκείνη η στιγμή ήταν η εκκίνηση ενός μαγικού ταξιδιού στη μουσική.

– Ποιες ήταν οι βασικές επιρροές των Sound Explosion;

Κλασικοί ήχοι από 60’s και 80’s. Garage Punk μπάντες όπως The Seeds, Music Μachine, The Standells, άλμπουμ συλλογές σαν τα «Pebbles», «Back from the Grave», «Nuggets», «Born Bad» αλλά και συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80 σαν τους Fuzztones, Creeps, Crimson Shadows, Miracle Workers, Cramps ακόμη Screaming Lord Sutch, Trash, Rockabilly, Surf, αυστραλέζικη σκηνή και ένα σωρό αλλά ακούσματα που κουβαλούσε ο καθένας μας μέσα του. Από το συγκρότημα, ο Γιάννης με τον Στέλιο προτιμούσαν περισσότερο τις 60’s φόρμες. Εγώ με τον Σταύρο ήμασταν περισσότερο προσηλωμένοι στα 80’s, αλλά αν πέρναγες από καμία πρόβα μας όλο και κάποιο κομμάτι των Black Sabbath μπορεί να άκουγες ή των Sex Pistols ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Ενώ έπρεπε να κάνουμε σοβαρή δουλειά στο studio παραμονές, ας πούμε, μιας συναυλίας ή κάποιας ηχογράφησης ή απλά να προβάρουμε το υλικό μας εμείς, τις περισσότερες φόρες, καταλήγαμε να κυλιόμαστε στα πατώματα παίζοντας τα αγαπημένα μας κομμάτια διασκευές. Ξέρεις, πραγματικά ευχαριστιόμουν εκείνες τις στιγμές. Όλα τα παιδιά της μπάντας ήταν σε αυτό το Mood.

Sound Explosion – Πλάκα 1993

– Τι είναι Garage;

Για έμενα fun τίποτε άλλο!

– Πότε και πού δώσατε το πρώτο σας λάιβ; Πληρωθήκατε;

Το πρώτο μας λάιβ ήταν στον Άγιο Δημήτριο το καλοκαίρι του 1991. Ήταν για ένα φεστιβάλ με άλλες μπάντες της εποχής. Παίξαμε 30 ή 45 λεπτά. Δεν πήραμε τίποτε περισσότερο εκτός από το βάπτισμα του πυρός. Το λέω έτσι διότι ήταν το πρώτο λάιβ του Γιάννη και του Στέλιου. Ανυπομονούσα να δω πώς θα αντιδρούσαν στη σκηνή. Τα καταφέραμε. Γίναμε μια γροθιά, παίξαμε τέλεια.

– Ποιο είναι το όνομα του μεγαλύτερου ελληνικού συγκροτήματος που έχεις ακούσει ως σήμερα;

Last Drive. Πάντα θα μου θυμίζουν τα 80’s και την ορμή που έδωσαν σε τύπους σαν έμενα να φτιάξουμε τα δικά μας συγκροτήματα. Το άλμπουμ τους «Heatwave» το έχω στην καρδιά μου. Εδώ ο τόπος έχει βγάλει διαμάντια αξιοζήλευτα σε πολλά είδη που διάφοροι χλιμίτζουρες, που περνιούνται για ονόματα και έχουμε δίσκους τους στα ράφια της δισκοθήκης μας, δεν θα τα ονειρευτούν ποτέ.

– Μπορείς να θυμηθείς μια χαρακτηριστική στιγμή των ηχογραφήσεών σας όπως επίσης και μια αγαπημένη σου στιγμή της δισκογραφικής σας δουλειάς;

Κάθε ηχογράφηση που κάναμε ήταν μια περιπέτεια με καυγάδες, χαβαλέ, γερή κατανάλωση πίτσας και ό,τι άλλου μπορείς να φανταστείς. Μια αξέχαστη στιγμή, από την ηχογράφηση του μεγάλου μας δίσκου, ήταν εκείνη που ο Στέλιος, ο οργανίστας μας, ηχογράφησε έναν καταιγισμό από σόλα στην «Farfisa» (σ.σ. ηλεκτρικό όργανο που χρησιμοποίησαν πολλά garage συγκροτήματα τη δεκαετία του ‘60) του ενώ την ίδια στιγμή έτρωγε σουβλάκι που κρατούσε στο αριστερό του χέρι. Ξελιγωθήκαμε στα γέλια βλέποντάς τον. Από την ίδια περίοδο, θυμάμαι το πόσο άπειροι αλλά και περήφανοι ήμασταν για το αποτέλεσμα της δουλειάς που κάναμε. Καυγαδίζαμε για το οτιδήποτε. Για άλμπουμ μουσικής ή για ταινίες που άρεσαν στον έναν περισσότερο από τους άλλους. Έχω διασώσει ένα βίντεο από εκείνη την εποχή. Αν το δεις είναι μια κωμωδία από μόνο του. Στο στούντιο μεγάλος σύμμαχος ήταν ο ηχολήπτης μας Coti K. Προσπαθούσαμε να του δώσουμε να καταλάβει τι ακριβώς ήχο θέλαμε να γράψουμε τροφοδοτώντας τον με κασέτες από μπάντες όπως οι Creeps ή οι Ch Kings. Και τον κοντράραμε διαρκώς γιατί θέλαμε ο ήχος που θα δισκογραφούσαμε να έχει πολλά πρίμα. Εκείνος είχε άλλη άποψη και εμείς του λέγαμε διαρκώς: «…πρίμα, πιο πρίμα, ακόμη πιο πρίμα», πράγμα που αν κάναμε ως παράγωγοι στους δίσκους μας θα ακούγονταν πολύ διαφορετικοί.

An Club 1996

– Ο καλύτερος ήχος σε λάιβ που είχες πού ήταν;

Στον «Μύλο» στη Θεσσαλονίκη και στο λάιβ της επανασύνδεσής μας στο Gagarin. Η τελευταία ήταν μια μαγική βραδιά. Τώρα που το σκέφτομαι θυμάμαι πως παλιότερα υπήρξαν και κάποιες φορές που παίξαμε στο «Αν» και θα έλεγα πως ο ήχος μας ήταν καλός. Ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο να επιτύχεις τέλειο ήχο με εμάς. Οι μισοί της μπάντας είμαστε κουφοί και αν, κατά τύχη, φτιάξουμε ήχο καλό αρχικά, μετά τα 3-4 πρώτα τραγούδια ανεβάζουμε την έντασή μας σιγά-σιγά για να ακούμε, υποτίθεται, ο ένας τον άλλον. Είναι τέτοια η δύναμη που παίζαμε που αν, για παράδειγμα, πήγαινες κοντά στο monitor του Σταύρου (ντραμς) θα αισθανόσουν λες και βρισκόσουν δίπλα σε τρυπάνι που κοπανά ψάχνοντας να βρει πετρέλαιο ή, αν έκανες μια βόλτα κοντά στους ενισχυτές των υπόλοιπων, θα ήταν λες και περνούσε αεροπλάνο δίπλα από τα αυτιά σου. Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που πάντα μετά από κάθε λάιβ τα αυτιά μας βούιζαν για 2-3 μέρες. Η ένταση που είχαμε στις ζωντανές μας εμφανίσεις ήταν κάτι που πολλά παιδιά, μέσα στον χαβαλέ, μου το έλεγαν ως παράπονό τους. Ειδικά στο κλαμπ «Αν» οι εντάσεις που είχαμε ήταν εξωφρενικές.

– Τι είδους άνθρωποι έρχονταν συνήθως στις συναυλίες σας ;

Έχω δει πολλούς ανθρώπους «ταγμένους» σε διαφορετικά είδη μουσικής από το δικό μας, ανάμεσα στο κοινό που μας παρακολουθεί. Και αυτό είναι κάτι όμορφο. Σε κάνει να σκεφτείς, τη στιγμή που βρίσκεσαι στη σκηνή παίζοντας, πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν τον κόπο να έρθουν να σε ακούσουν είναι γιατί τους αγγίζεις με τη μουσική σου. Αν δε τους βλέπεις και κουνιούνται ευχαριστημένοι ή αν χορεύουν στη διάρκεια των τραγουδιών, δεν μπορεί παρά να αισθάνεσαι πως επιβραβεύονται οι κόποι σου. Στιγμές σαν και αυτές που περιγράφω έμειναν για πάντα στις καρδιές μας. Αξέχαστες στιγμές.

– Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με την δισκογραφική εταιρεία «Music Maniac»;

Μετά τη συναυλία των The Droogs στο «Ρόδον», ο Αιμίλιος Κατσούρης (ιδιοκτήτης της δισκογραφικής Hitch–Hyke) τους έφερε την άλλη μέρα στο δισκάδικο «7+7» στο Μοναστηράκι, όπου τότε εργαζόμουν. Μαζί τους ήρθε ο ιδρυτής και ιδιοκτήτης της «Music Maniac», Hans Kastello. Εκεί γνωριστήκαμε. Του έδωσα μια κασέτα με κάποια δοκιμαστικά που είχαμε κάνει και μερικές μέρες μετά ο Σταύρος από το συγκρότημα των Deus x Machina, που δούλευε στη Hitch-Hyke, ήρθε και μου είπε πως ο Hans συνέλαβε την ιδέα μιας σειράς άλμπουμ με νέες μπάντες, πέρα από την κλασική φόρμα της «Music Maniac», που θα την ονόμαζε «Teen Trash». Μετά από λίγες εβδομάδες, λάβαμε ταχυδρομικώς το συμβόλαιο για να προχωρήσουμε. Και το κάναμε, ηχογραφήσαμε άλμπουμ αλλά «πατώντας» στους δικούς μας χρόνους. Ήμασταν lost in time. Δηλαδή, όπως πάντα, αργήσαμε να το ολοκληρώσουμε. Αυτός είναι ο λόγος που η κυκλοφορία μας είναι η 14η της σειράς.

– Το 1997 διαλύσατε την μπάντα και ξαναεπιστρέψατε το 2004. Ηχογραφήσατε κάποια νέα κομμάτια που, απ’ όσο γνωρίζω, δεν κυκλοφόρησαν. Γιατί αυτό;

Το 1997 σταματήσαμε να παίζουμε μετά από ένα λάιβ στο κλαμπ «Αν», χωρίς να πούμε τίποτε μεταξύ μας. Και μετά; Μετά, ξανακλείσαμε πρόβα το 2004 αφού βρήκαμε τον Στέλιο τον Ασκοξυλάκη στα πλήκτρα (δώρο θεού) να αντικαταστήσει τον Στέλιο τον Δίσση που έφυγε για εξωτερικό. Αυτή η «2η ευκαιρία» μάς βοήθησε πολύ να κουμπώσουμε ξανά όλοι μαζί. Είχαμε ξεχάσει πού είναι το στούντιο. Όταν ξαναβρεθήκαμε, είχαμε την αίσθηση πως ένα ακόμη μαγικό ταξίδι είχε μόλις ξεκινήσει. Όσο για το υλικό που λες, είχαμε κάνει ένα ντέμο με 12-13 κομμάτια που δοκιμάζαμε τότε. Ήταν πρόχειρες ηχογραφήσεις που κάναμε στο στούντιο.

Sound Explosion με Fuzztones – Ρόδον 1991

– Το τελευταίο λάιβ των Sound Explosion έγινε το 2007 στο Gagarin. Και αν θυμάμαι καλά είχε γίνει πανικός. Σκέφτεστε να επαναλάβετε κάτι αντίστοιχο;

Το τελευταίο λάιβ έγινε στις 24 Μαρτίου 2008 στο «Stage» στη Λάρισα. Εκείνο στο «Gagarin» έγινε τον Νοέμβρη του 2007 μαζί με τους Cynics. Έχουμε να παίξουμε μαζί επίσημα από το 2008. Πέραν τούτου, έχουμε κάνει μερικές πρόβες στη διάρκεια των χρόνων για τη φάση και το ξεμούδιασμα χωρίς αυτό να έχει οδηγήσει κάπου πέραν της τρέλας της στιγμής. Είναι πολύ όμορφο να είμαστε μαζί όλοι μέσα στην αίθουσα και να τα σπάμε και… μακάρι να ξαναγίνει.

– Σε σχέση με τα δικά σου ακούσματα, ποια είναι η γνώμη σου για τη μουσική κατάσταση στην Ελλάδα;

Η μουσική στην Ελλάδα σάπισε όπως όλα τα άλλα, μην κοιτάς τη μικρή μερίδα των 50-100.000 ανθρώπων που είναι σαν και εμάς και δεν ασχολείται με το mainstream και υποστηρίζει μια μειοψηφία ακουσμάτων. Όπως όλα τα άλλα, λοιπόν, αυτή η χώρα έχει τη μουσική που της αξίζει. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έχει την παιδεία που της αξίζει, το κράτος, το ποδόσφαιρο, την εκκλησία ή την υγεία που της αξίζει. Γενικότερα μιλώντας, σκέφτομαι πως έχουμε ό,τι μας αξίζει διότι απλώς δεν θελήσαμε κάτι καλύτερο. Ακόμα και τα αυτονόητα μας φαίνονται αδύνατα. Πράγματα που στον υπόλοιπο κόσμο είναι δεδομένα εδώ θεωρούνται ακόμη όνειρα θερινής νυκτός. Μάθαμε τον κόσμο να ψωνίζει δίσκους και ταινίες στα μανταλάκια των εφημερίδων. Η μουσική βιομηχανία, που γρανάζι της ήμουν μέχρι πρόσφατα, έκανε ό,τι μπορούσε για να βγάλει τα μάτια της. Και μάλλον τα κατάφερε αφού άνθρωποι, χωρίς ακούσματα και δίσκους σπίτι τους, ανέλαβαν τις τύχες της οδηγώντας την με ευκολία στην καταστροφή. Η τελευταία παρέσυρε και τα δισκοπωλεία., τα στούντιο και γενικά ένα υπέροχο κομμάτι ταλαντούχου κόσμου που δούλευε και εργαζόταν στο πιο όμορφο για εμένα κομμάτι δουλειάς, τη μουσική. Θα έπρεπε, όπως έχω ξαναπεί, να υπάρχουν κριτήρια για να μπεις σε αυτή τη δουλειά. Ένα θα μπορούσε να είναι να έχεις, για παράδειγμα, τουλάχιστον 1000 δίσκους στο σπίτι σου. Το ίδιο θα μπορούσε να συνέβαινε και με τους πολιτικούς. Αν δεν έχουν τουλάχιστον 1000 ένσημα, να μην μπορούν να νομοθετούν για τους εργαζόμενους.

– Τι δεν έχεις κάνει ακόμα στη μουσική που θα ήθελες να κάνεις;

Να ξαναπαίξω με τα παιδιά μερικά Live ακόμη.

– Πες μου ένα τραγούδι που έχεις σταθερά στο playlist σου.

«What make’s me lose my head», «Funnel of love», «Goo Goo Muck», «She’s Not Just Anybody», «Mini Shimmy»… χέι σταμάτα με, αν δεν το κάνεις θα λέω συνέχεια τίτλους τραγουδιών.

The Sound Explosion – Misirlou

The Sound Explosion – Watch Yourself