Σωτήρης Κοματσιούλης. Ο άνθρωπος που θα θέλαμε να είχαμε ζήσει τη ζωή του (Μέρος Γ’)

Από τον Βαλάντη Τερζόπουλο (a.k.a. Electric Looser) //

• Το πρώτο μέρος της συνέντευξης με τον Σωτήρη Κοματσιούλη μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: https://www.fractalart.gr/sotiris-komatsioulis
• Και το δεύτερο εδώ: https://www.fractalart.gr/sotiris-komatsioulis-2/

Ο Σωτήρης Κοματσιούλης είχε μία φιλοδοξία. Να ζήσει τη ροκ μουσική στο μάξιμουμ. Τα κατάφερε. Από κλαμπ-«τρύπες» στη Λάρισα, βρέθηκε στο Λονδίνο παντρεμένος, με κουμπάρο τον Robert Wyatt και, λίγο αργότερα, ταξίδεψε ως την Τζαμάικα για να τζαμάρει με τους καλύτερους μουσικούς της ζωής του….

Ήταν 1983 όταν, μετά από χρόνια, αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Άφησα το μαγαζί μου «Bouzouki by Night» σε μια φίλη απ’ την Κύπρο – μάνατζερ – και την έκανα για την πατρίδα. Πρέπει να έκατσα κάτι περισσότερο από πέντε μήνες. Έκανα διακοπές στα νησιά μαζί με όλα τα σχετικά. Επιστρέφοντας στην Αγγλία ανακάλυψα πως η τύπισσα που είχα αφήσει στην θέση μου στο μαγαζί, λίγες μέρες πριν επιστρέψω, την είχε κάνει χωρίς να ενημερώσει κανέναν, αφήνοντας απλήρωτους όλους τους προμηθευτές το διάστημα της απουσίας μου. Προσπάθησα να μαζέψω ό,τι μπορούσα. Με είχε φεσώσει άσχημα. Πρέπει να ήταν 1986 όταν πήρα μια μεγάλη απόφαση. Να πουλήσω την επιχείρηση που είχα στήσει και να κατέβω μόνιμα στην Ελλάδα. Αγόρασα ένα σπίτι στη Φωκίωνος Νέγρη. Κι έναν χρόνο μετά έστησα το δικό μου home studio. Μέσα από μια αρπαχτή γνώρισα τον Λεωνίδα Φώτου (σ.σ κιθαρίστας στους Ριφιφί , Εκείνος + Εκείνος) και τον Μίμη Πικέα (σ.σ μπάσο). Λίγο αργότερα γνώρισα και τον καλό μου φίλο Κώστα Καπέλλο, μέσω του Τάσου Ευθυμίου (σ.σ τραγουδιστής στους Αλιγάτορες αργότερα). Ο Λεωνίδας μαζί με τον Κώστα Καπέλλο εκείνο το διάστημα προσπαθούσαν να κάνουν το δικό τους studio. Είχαμε δέσει σαν φίλοι κι έτσι, με χρήματα που είχα, τους βοήθησα να ολοκληρώσουν το εγχείρημά τους. Το studio τους ονομάστηκε «Sound Trust».

Με τους Αλιγάτορες.

Ο Λεωνίδας έπαιζε τότε στους Αλιγάτορες όπου χώθηκα κι εγώ. Από το 1986 ως το 1988 ήμουν μαζί τους. Από εκείνη την χρονιά και μετά συνέχισα να συμμετέχω στο σχήμα περισσότερο ως guest. Το 1988 μού έσκασε πρόταση από τα «Αστέρια» Γλυφάδας. Μέχρι το 1992 τραγουδούσα εκεί. Το 1991, στα «Αστέρια», με πλησίασε ένας παραγωγός και μου ζήτησε να κάνω μουσική για ένα τηλεοπτικό σποτ της Coca Cola Atlanta. Έγραψα μουσική και στίχους και μαζί με τον Λεωνίδα γράψαμε ένα δοκιμαστικό. Το κομμάτι το τραγουδούσαν δύο κορίτσια. Οι Αμερικάνοι ξετρελάθηκαν με το κομμάτι. Μου ζήτησαν μόνο να μειώσω τη διάρκειά του. Από αυτή τη δουλειά πήραμε πολλά χρήματα. Θυμάσαι τη διαφήμιση με ένα κοριτσάκι που ο φακός έδειχνε τα παπούτσια της και στο τέλος παίρνει μια χελώνα απ’ τη μέση του δρόμου; Αυτή ήταν η διαφήμιση που γράψαμε τη μουσική της. Το 1992 υπόγραψα συμβόλαιο με την BMG. Και ηχογράφησα στο στούντιο «Sound Trust» τον πρώτο ουσιαστικά προσωπικό μου δίσκο ως Στηβ Γκέμος και Απειλές. Ο δίσκος λεγόταν «Απογείωση» (σ.σ συλλεκτικό κομμάτι σήμερα).

Στηβ Γκέμος και Απειλές “Απογείωση”

Στον δίσκο έπαιζα παλιότερα τραγούδια μου με καινούριο στιλ, για να ταιριάζει με το ύφος της εποχής. Τότε ήταν της μόδας ο Χαριτοδιπλωμένος, ο Δάντης, ο Ρακιτζής κλπ. Για ακόμα μια φορά όμως η μουσική βιομηχανία μού έδειξε το σκληρό της πρόσωπο. Η εταιρεία δεν προμοτάρει όπως πρέπει τον δίσκο. Κόβει μόνο 200 αντίτυπα τα οποία δεν ξέρω κι εγώ που τα διανέμει και με βάζει σε ένα παιχνίδι όπου πρέπει να πληρώσω για να αναδείξω τη δουλειά μου. Απογοητευμένος για δεύτερη φορά, τα μαζεύω και ξαναφεύγω για Αγγλία. Εκεί έπαιξα σε διάφορα μαγαζιά. Το καλοκαίρι τού 1995 κατέβηκα στο πατρικό μου στην Καστοριά. Ξέρεις, πάντα, όπου κι αν πάω, πάντα έχω και την κιθάρα μου μαζί. Εκεί γνώρισα έναν πιτσιρικά που του μάθαινα κιθάρα. Γούσταρε! Εκτός των άλλων τού έπαιζα και τα τραγούδια μου το “Σαν τον Άνεμο”, τον “Κοσμά” και άλλα. Δεν κάθισα πολύ καιρό στην Καστοριά. Πρέπει να ήταν δυο-τρεις μήνες. Φεύγοντας, άφησα στον πιτσιρικά κασέτες που είχαν τα τραγούδια μου με την υπόσχεση την επόμενη φορά που θα βρισκόμασταν να ήξερε να τα παίζει.

Τα καλοκαίρια ερχόμουν στην Ελλάδα, στη Ζάκυνθο. Έπαιζα σε διαφορά μαγαζιά. Το 1999, πηγαίνοντας να κλείσω μια δουλειά, συνάντησα κάτι Αγγλοέλληνες πιτσιρικάδες οι οποίοι τα «μάζευαν», έφευγαν από εκεί γιατί όπως μου είπαν δεν άρεσε στον ιδιοκτήτη που έπαιζαν δυνατά. Κάπως έτσι κόλλησα μαζί τους. Την μπάντα τους την ονόμαζαν MixRays. Από το 1999 ως και το 2009 τα καλοκαίρια παίζαμε Ζάκυνθο και όλο το υπόλοιπο διάστημα στην Αγγλία. (Την ίδια περίοδο;;; Το 2009;) Ήταν Φθινόπωρο όταν ένα μεσημέρι είδα ένα μήνυμα στον υπολογιστή μου απ’ την ΑΕΠΙ. Νόμιζα ότι μου έκαναν φάρσα οι πιτσιρικάδες που παίζαμε μαζί. Μέτα από 10-15 λεπτά χτύπησε το τηλέφωνο:

– Ναι, γεια σας απ’ την ΑΕΠΙ είμαστε. Μας ζητούν να δώσουμε το τηλέφωνο σας σε κάποια δισκογραφική εταιρεία στην Ελλάδα για δουλειά. Τα έπαιξα!!!

– Ναι δώστε το στον ενδιαφερόμενο, είπα.

Πράγματι μετά από δύο ώρες χτύπησε το τηλέφωνο. Διαπίστωσα πως ο τύπος που μιλούσα γνώριζε τα πάντα για μένα. Πως έψαχνε να με βρει χρόνια. Ήταν ο Δημήτρης Βασιλειάδης (B-otherSide Records). Αφού τα είπαμε, με ρώτησε αν είχα να του δώσω κομμάτια μου. Είχα ακυκλοφόρητα τραγούδια. Αυτά που ηχογράφησα το 1973. Όλη εκείνη τη δουλειά την είχε ο Κώστας Καπέλλος. Ο Βασιλειάδης πήγε και τα άκουσε. Ο δίσκος θα κυκλοφορούσε σε έναν χρόνο περίπου μου είπε. Θα πρέπει όμως να ευχαριστήσω και τον Θανάση Ξανθάκη (Plan59). Δίχως αυτόν, το l.p. “Σαν τον άνεμο” δεν θα είχε κυκλοφορήσει τόσο γρήγορα. Όταν ο Θανάσης πρωτάκουσε τα κομμάτια πήρε τηλέφωνο τον Βασιλειάδη. Ήταν τρεις η ώρα το πρωί και του είπε ότι ο δίσκος πρέπει να κυκλοφορήσει αμέσως. Αυτός έστειλε τα χρήματα για τα κομμάτια μου. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2010. Λίγους μήνες μετά απ’ την αρχική μας επαφή. Όταν εγώ, για μια ακόμη φορά, είχα ξαναέρθει μόνιμα στην Αθήνα. Οι συνθήκες διανομής του υλικού μου δεν άλλαξαν. Για μια ακόμα φορά έπρεπε συχνά, μαζί με τον Δημήτρη, να πηγαίνουμε door to door για να προμοτάρουμε τον δίσκο. Δεν θα ξεχάσω έναν γνωστό δημοσιογράφο, ονομαστής life style free press εφημερίδας, που όσες φορές κι αν τον αναζητήσαμε, τη μια δεν ήταν εκεί και την άλλη ήταν απασχολημένος. Μια φορά, όταν έμαθε ότι πρόκειται να του δώσουμε τον δίσκο για προμοόσιον, ενώ κρυβόταν ως εκ θαύματος εμφανίστηκε και έτρεχε να μας προλάβει στις σκάλες. Όπως κι αν είχε, τα πράγματα είχαν αρχίσει να ξαναμπαίνουν σε έναν δρόμο. Κλείσαμε κάποια live. Έγιναν κάποιες αναφορές σε blogs, σε περιοδικά, σε fanzine όπως το δικό σας τότε, το «Belle Vue».

Το εσώφυλλο απ τον δίσκο “Επιδρομή απ τον Άρη”

Το 2015 ηχογράφησα το άλμπουμ «Επιδρομή απ τον Άρη». Το κυκλοφόρησε η Anazitisi Records. Εκεί παίζω κομμάτια που είχα γράψει στο χαρτί πριν 40 χρόνια αλλά και κάποια από τα γνωστά μου, όλα σε rock ύφος με τους Μixrays. Πριν μερικούς μήνες είδα ένα αίτημα φιλίας στο facebook. Ήταν ο Λάμπρος Παπαλάμπρος. Αφού τα είπαμε ιντερνετικά, μετά από λίγο καιρό ήρθε στην Αθήνα και βρεθήκαμε από κοντά. Φοβερό παιδί! Με κάλεσε να πάω στην Καστοριά. Πήγα, με φιλοξένησε, μού έδειξε πόσο με συμπαθεί. Κι εγώ τον αγαπάω. Είναι απ’ τους καλύτερούς μου φίλους. Μια απ’ τις μέρες που ήμουν εκεί μού λέει ο Λάμπρος. – Θες να πάμε να τζαμάρουμε σε ένα στούντιο που έχει εδώ; Άλλο που δεν ήθελα. Πήγαμε και παίξαμε τον «Κοσμά», το «Σαν τον άνεμο». Οι μέρες που πέρασα στην Καστοριά ήταν φανταστικές. Από την επίσκεψή μου εκεί και το τζαμάρισμα στο studio, προκύπτει το τελευταίο μου 45αρι στην εταιρεία του Λάμπρου. Επιστρέφοντας στη Αθήνα σκεφτόμουν τις ωραίες μέρες που πέρασα στην Καστοριά με τον Λάμπρο. Δουλειά δεν είχα και είχα πέσει σε κατάθλιψη. Ένα πρωί μού λέει ο Λάμπρος.

Test Pressing από το τελευταίο 45αρι στην Mr. Genie Records

– Δεν έρχεσαι ξανά εδώ. Τον άκουσα. Ανέβηκα στην Καστοριά ξανά. Κάθισα λίγο καιρό και ηχογραφήσαμε κάποια κομμάτια μου που είχα γράψει παιδί με σκοπό να κυκλοφορήσουν σε δεύτερη φάση. Το συγκλονιστικό όμως είναι ότι ένα βράδυ που την είχαμε αράξει ο Λάμπρος μού είπε:

– Κάτσε να σου βάλω κάτι να ακούσεις. Εγώ είπα από μέσα μου κάτι 60’s θα βάλει. Με το που αρχίζει να παίζει η κασέτα μού λέει ο Λάμπρος.

– Θυμάσαι, αρχές του ’90 που μάθαινες σε έναν πιτσιρικά να παίζει κιθάρα; Εγώ είμαι αυτός. Συγκινήθηκα. Ρε τον μπαγάσα τόσο καιρό να τα λέμε και ούτε μια φορά δεν μου το είχε αναφέρει. Περίμενε να κάτσει η στιγμή. Στην Αθήνα, έψαχνα να βρω τον άνθρωπο που μπορεί να είχε τα δύο test-press 45αρια που είχα βγάλει στην εταιρεία ΝΙΝΑ το 1968 όταν ήμουν στους Lovers. Κάποια στιγμή ο Θανάσης Ξανθάκης (Plan 59) μού ανέφερε πως έχει ακούσει ότι τα έχει κάποιος. Μην τα πολυλογώ, μετά από λίγες μέρες, με τη βοήθεια του Θανάση, συναντιέμαι σε ένα καφέ κοντά στο σπίτι μου με τον Χριστόφορο (???). Ο Χριστόφορος (σ.σ συλλέκτης) μαζί με τον Βασίλη Τζόμαλο (σ.σ και αυτός συλλέκτης) είχαν τα 2 και μοναδικά 45αρια που υπήρχαν και έτσι προθυμοποιήθηκαν να μου τα γράψουν σε ένα cd. Αν και ο Χριστόφορος μού είπε ότι πάνω στα δισκάκια αναγραφόταν το όνομα Lovers εγώ είχα τις επιφυλάξεις μου. Αφού ήπιαμε κάποιες μπύρες και τα είπα με τον Χριστόφορο, αποχαιρετώντας τον έτρεξα στο σπίτι μου με λαχτάρα να ακούσω τι ήταν μέσα στο c.d.. Βάζω το cd στο player και αρχίζουν να παίζουν οι πρώτες νότες. Σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά λέγοντας.

– «Υπάρχει Θεός ρε γαμώτο. Και άρχισα να κλαίω σαν μικρό παιδί».

Και λίγα λόγια με τον Λάμπρο Παπαλάμπρο a.k.a Mr Genie Records.

-Πώς γνώρισες τον Σωτήρη;

-Τον Σωτήρη τον γνώρισα σε γειτονικό σπίτι το 1995. Τον θυμάμαι στο μπαλκόνι του γείτονα να παίζει κιθάρα τα βράδια Μου έκανε εντύπωση επειδή έπαιζε καλά κιθάρα και ειχε μακριά μαλλια! Τον ντρεπόμουν λιγο… Ήμουν 10 χρονών τότε και μόλις είχα πάρει την πρώτη μου κιθαρα. Οι γείτονές μου του είπαν, χαριτολογώντας, ότι παίζει και ο Λάμπρος κιθάρα..!(εγώ δεν είχα ιδέα είναι η αλήθεια) Κολλήσαμε με τον Σωτήρη, βρισκόμασταν τακτικά για να μου μάθει να παίζω. Μια μέρα εντελώς ξαφνικά έφυγε και μου είπε ότι θα γυρίσει σύντομα και μέχρι τότε να μην σταματήσω να παίζω κιθάρα. Τελικά δεν επέστρεψε τόσο σύντομα… Ξαναβρήκα τον Σωτήρη μετά από 20 χρόνια στο facebook!

-Τι θυμάσαι σαν πιτσιρικάς τότε που σου μάθαινε κιθάρα ;

-Θυμάμαι να μου λέει ότι όταν ήταν μικρός στην Καστορια, έμαθε να παίζει κιθάρα μόνος του. Αυτό με είχε εντυπωσιάσει και ταυτόχρονα μού έδινε ελπίδες ότι κάποια μέρα θα μάθω κι εγώ. Το πρώτο τραγούδι που μου έμαθε ήταν το Louie Louie των Kingsmen σε μία χορδή! Επίσης, μού μιλούσε για τα παλιά χρόνια που έπαιζε ροκ με συγκροτήματα κλπ. Μού είχε δώσει και μια κασέτα, σχεδόν με όλα του τα παλιά τραγούδια. Θυμάμαι να μου δείχνει το τραγούδι του ”κοίτα φίλε κοίτα”, μού φαινόταν πολύ παράξενο… Να σημειώσω ότι τότε τον ήξερα σαν Στηβ και όχι σαν Σωτήρη Κοματσιούλη.

– Η ιδέα για το 45αρι πώς σου ήρθε, αφού υπήρχε ήδη το L.P. στην B-Otherside καθώς και το original;

-Ήρθε ο Σωτήρης στην Καστοριά και του πρότεινα να πάμε στο στούντιο να τζαμάρουμε. Γούσταρα τόσο πολύ που έπαιζα μαζί του και του πρότεινα να ηχογραφήσουμε τα τραγούδια ‘’Σαν τον άνεμο’’ και ‘’Ο Κοσμάς’’. Δέχτηκε με τη μία. Ηταν της στιγμής δηλαδή. Δεν ήταν τίποτα σχεδιασμένο. Έτσι, ηχογραφήσαμε το 45αρι μέσα σε 2 ώρες. Οι προηγούμενες κυκλοφορίες ήταν κάτι διαφορετικό. Εμείς ξαναηχογραφήσαμε αυτά τα παλιά διαχρονικά τραγούδια, στον τόπο που πρωτογράφτηκαν από τον Σωτηρη όταν ήταν πιτσιρικάς, στην Καστοριά. Αυτό και μόνο σημαίνει πολλά για εμάς…Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο 45αρι συναισθηματικής αξίας.

-Ποιες δυσκολίες είχατε για αυτό το 45αρι;

-Μία από τις δυσκολίες ήταν η απόσταση. Εγώ Καστοριά, ο Σωτήρης στην Αθήνα. Αυτό σημαίνει ότι δεν γινόταν να διορθώσουμε κάτι μετά την αρχική ηχογράφηση. Ίσως από μία άποψη αυτό να είναι καλό, γιατί προσδίδει μια αυθεντικότητα στον ήχο.

-Με τον παραγωγό Jim Diamond πώς έκατσε η φάση ;

-Ο Jim Diamond είναι παραγωγός συγκροτημάτων που έχω σε μεγάλη εκτίμηση (Sonics, Cynics, Fleshtones κ.α). Έτσι, είχα μαζί του επικοινωνία μέσω διαδικτύου αρκετό καιρό πριν το 45αρι, για διάφορα μουσικά θέματα. Σε κάποια φάση τού πρότεινα, εάν θέλει, να μας κάνει τη μίξη και το mastering. Μού είπε να περιμένω 4 μήνες αρχικά. Τού έστειλα το υλικό στο Detroit όπου και είναι η έδρα του, το άκουσε και μου είπε από μόνος του ότι θα το ετοιμάσει μέσα σε μία εβδομάδα γιατί τον εξέπληξε θετικά! Ειναι επιλεκτικός παραγωγός αλλά παράλληλα κορυφαίος στη δουλειά του. Ίσως ενα ακόμα κίνητρο να ήταν οτι είναι ελληνικής καταγωγής και, στα 30 χρόνια της πορείας του σαν ηχολήπτης, δεν είχε ξανακάνει κάτι ανάλογο με ελληνικό συγκρότημα.

-Για το 45αρι που κυκλοφόρησες υπήρξε ενδιαφέρον απ’ τον κόσμο; Πήγε καλά ;

-Ναι, υπήρξε ενδιαφέρον για τα ελληνικά δεδομένα. Σχεδόν έχει εξαντληθεί. Κόπηκε σε 300 τεμάχια. Σχεδόν τα 150 έφυγαν στο εξωτερικό, Αμερική, Αγγλία σε φίλους του Σωτήρη και στην Ολλανδία. Επομένως, ήταν λίγα τα αντίτυπα για την Ελλάδα.

-Απ’ αυτή τη ιστορία τα λεφτά σας τα βγάλατε ;

-Οχι. Όλο αυτό έγινε για την αγάπη που έχουμε για τη μουσικη και όχι για τα λεφτά. Ήξερα από την αρχή ότι τα έξοδα δεν βγαίνουν. Αλλά δεν με απασχολεί αυτό. Θεωρώ οτι ήταν καθήκον μου απέναντι στην ιστορία να κυκλοφορήσω αυτό το 45αρι.

-Ποια η γνώμη σου για τη μουσική κατάσταση στην Ελλάδα ;

-Θα μιλήσω για το ροκ γενικότερα μιας και με αυτό ασχολούμαι. Στην Ελλάδα ποτέ δεν υπήρξε ροκ όπως στο εξωτερικό, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μέσα σε αυτές σίγουρα βάζω και τον Σωτήρη. Η σημαντικότερη περίοδος για το ροκ στην Ελλάδα ήταν η δεκαετία του ’60 και του ’70. Σε αυτές τις δεκαετίες υπήρχαν μερικά αξιόλογα γκρουπ. Στα 80ς κάπως κρατούσαν τη φάση τα πανκ συγκροτήματα. Αλλά και αυτά ήταν λίγα και αρκετά καθυστερημένα από την ώρα τους. Το κακό είναι ότι πάντα το ροκ στην Ελλάδα φτάνει διαστρεβλωμένο. Ο πολύς κόσμος θεωρεί π.χ ροκ τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ροκ υπό την αιγίδα κάποιου πολιτικού κόμματος δεν υφίσταται για μενα. Τη δεκαετία του ’90 το υποτιθέμενο ελληνικό ροκ (Διάφανα κρίνα, Πράσσειν αλογα, Ψόφιοι κοριοί, Ξύλινα σπαθιά κ.α) ήταν για τα σκουπίδια. Κακώς θεωρούνται απο πολλούς ροκ. Σήμερα λοιπόν, εν έτει 2015 με πλήρη επίγνωση τον απόψεών μου, έχω να πω ότι δεν υπάρχει καν ελληνικό ροκ, δεν θα μπορούσε άλλωστε. Στην καλύτερη περίπτωση, έχουμε μόνο μερικές μπάντες που αναβιώνουν τον ήχο των 60ς και μιμούνται εκείνη τη μουσική περίοδο. Οι περισσότερες όμως δεν έχουν να δώσουν τίποτα το ιδιαίτερο. Υπάρχουν μεμονωμένα άτομα που το πιστεύουν, ζουν για αυτό και είναι γνήσιοι. Αλλά από την άλλη, κάποιος επίδοξος βουλευτής για παραδειγμα που παίζει τον ελεύθερο του χρόνο 60s rock, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω ροκά, γκαραζιέρη ή όπως αλλιώς θέλετε. Μερικά πράγματα αναιρούν κάποια άλλα, δεν πηγαίνουν όλα μαζί, έτσι είναι το ροκ από τη φύση του. Επίσης, παρατηρώ τα τελευταία χρόνια να υπάρχει μια θεοποίηση για ονόματα όπως Τρύπες, Σιδηρόπουλο κτλ. Πιστεύω ότι τα παραπάνω ονόματα – και αρκετά ακόμα – είναι προωθημένα κατά έμμεσο η άμεσο τρόπο από το ίδιο το σύστημα. Για παράδειγμα, μέχρι και ο Σιδηρόπουλος έπαιζε για το Πασοκ, ήταν κάτι σαν τον Αγγελάκα τού σήμερα, παντός καιρού! Τώρα τον έχουν για επαναστάτη ή για αναρχικό. Αν παρακάμψουμε την πολιτική στάση ποτ πουρί του Σιδηροπουλου, πιστεύω ότι και μουσικά δεν έχει να πει κάτι. Αναμασούσε άκομψα παλιούς ήχους και κλαψούριζε στιχουργικά σε βαθμό αηδίας. Το ίδιο ισχύει και για τις Τρύπες που ηταν μία φθηνή αντιγραφή των Gang of Four. Το γεγονός ότι πολλά από τα συγκροτήματα ή καλλιτέχνες χρησιμοποιούν ηλεκτρικές κιθάρες, για παράδειγμα, δεν σημαίνει ότι είναι και ροκ.

-Σχέδια για το μέλλον ;

-Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε προεργασίες για τα ακυκλοφόρητα τραγούδια του Σωτήρη Κοματσιούλη με το συγκρότημα που ειχε στα 60ς, τους Lovers, και θα κυκλοφορήσουν στο κοντινό μέλλον απο το ανεξάρτητο private label μου, Mr Genie records! Πρόκειται για ένα καταπληκτικό υλικό από τα ελληνικά 60ς που όμοιό του δεν υπάρχει. Για άλλη μια φορά, ο Σωτηρης μάς αποδεικνύει ότι είναι ενα μουσικό φαινόμενο και ότι από πολύ μικρή ηλικία έγραφε καταπληκτικά τραγούδια. Πιστεύω ότι αυτή η κυκλοφορία θα αλλάξει τον χάρτη στα ελληνικά 60ς. Μέχρι τότε… υπομονή.

Για πληροφορίες σχετικά με

Tο δισκάκι Λάμπρος Παπαλάμπρος : https://www.facebook.com/lenertzephm?fref=ufi

Σωτήρης Κοματσιούλης : https://www.facebook.com/steve.gemos?fref=tl_fr_box&pnref=lhc.friends

Σωτήρης Κοματσιούλης – Σαν Τον ‘Ανεμο (old version)

Σωτήρης Κοματσιούλης – Σαν Τον ‘Ανεμο (new version)