Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η παρέα της Σόλωνος
13/06/2018, 10:11 πμ

Η παρέα της Σόλωνος

Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας //

 

Συλλογικό «Σόλωνος 101», εκδ. Έναστρον, σελ. 108

 

Το βιβλίο «Σόλωνος 101» είναι προϊόν μιας παρέας. Μιας παρέας βιβλιόφιλων όπως μας πληροφορεί το λιτό εισαγωγικό σημείωμα που έχει κάνει στέκι του το συγκεκριμένο σημείο της πόλης. Και από τις βιβλιοφιλικές συναντήσεις προέκυψε μια μικρή συλλογή διηγημάτων την οποία συνυπογράφουν τα 14 μέλη της συγκεκριμένης παρέας και ο γνωστός συγγραφέας και μεταφραστής Δημήτρης Στεφανάκης.

Το βιβλίο περιλαμβάνει 14 διηγήματα (2-8 σελίδων) που έγραψαν τα 14 μέλη αυτής της λέσχης-παρέας που συνυπάρχει στην καρδιά της πόλης. Παρότι (και αυτό αποτελεί παράλειψη της έκδοσης) δεν υπάρχει το παραμικρό μικρό έστω βιογραφικό στοιχείο για τους 14 δημιουργούς από την υφή και τη λογική των διηγημάτων είναι ξεκάθαρο στον αναγνώστη ότι προέρχονται από διαφορετικές κατευθύνσεις και έχουν διαφορετικούς προβληματισμούς που εκφράζουν μέσα από τις δουλειές τους. Η γκάμα είναι μεγάλη και ξεκινάει από τη δημιουργία ενός επαρχιακού σχολείου μέχρι το αγχωμένο βράδυ ενός κειμενογράφου διαφημιστικής εταιρείας και στο ενδιάμεσο υπάρχουν όλες οι αναγκαίες –σε αυτές τις περιπτώσεις- ιστορίες της «διπλανής» αστικής πόρτας. Με μικρές εξαιρέσεις μπορούμε να υποθέσουμε ότι ελάχιστοι από τους 14 επίδοξους συγγραφείς έχουν λογοτεχνική εμπειρία κάτι που σημαίνει ότι τα γραπτά κρύβουν ως ένα κοινό χαρακτηριστικό στοιχείο τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς. Από την άλλη όμως ο αναγνώστης θα διαπιστώσει πολύ γρήγορα την ορθότητα μιας αναφοράς που υπάρχει στο διήγημα του Θέμη Παρλαβάντζα και νομίζω ότι μπορεί να αποτελέσει μια κοινή συνισταμένη και για τα 14 διηγήματα: «Όπως στο πρωτόλειο έργο νεαρού διηγηματογράφου, που αφήνει χωρίς ανατροπή τη διήγησή του, καθιστώντας την αδιάφορη, έτσι έβλεπα να κυλούν οι ώρες χωρίς να μπορώ να ανατρέψω τη δική μου αδιάφορη εκπόνηση ιδεών».

Τα περισσότερα διηγήματα είναι ενδιαφέρουσες προσπάθειες που διαβάζονται ευχάριστα. Αντίστοιχα, όμως τα περισσότερα ξοδεύονται σε μια συμβατική κοινωνική ματιά με τα απαραίτητα σχόλια, ανάλογα την οπτική γωνία του γράφοντος. Δεν υπάρχει η έκπληξη, το απρόσμενο, η συγγραφική ανατροπή. Στοιχεία που ούτως ή άλλως είναι πολύ δύσκολα στη μικρή φόρμα ακόμη και για έμπειρους συγγραφείς. Οι περίπου 110 σελίδες και τα 14 διηγήματα είναι καλοδουλεμένα σε επίπεδο γραφής, ορισμένα έχουν μια αρχική καλή ιδέα αλλά συναντάμε αναμενόμενες αδυναμίες στην εξέλιξη των ιστοριών. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν μειώνει την αξία της προσπάθειας, ούτε τη λογική μιας έκδοσης που έχει να κάνει με το κέφι και την όρεξη μιας ομάδας βιβλιόφιλων. Σε ανάλογες περιπτώσεις είναι μάλλον άδικο σε όποιον γράφει μια αναφορά σε ένα συλλογικό έργο να ξεχωρίζει αξιολογικά κάποια διηγήματα. Ας μου επιτραπεί, λοιπόν, αδικώντας ενδεχόμενα λόγω προσωπικών αναγνωστικών επιλογών να ξεχωρίσω την αγχωτική «Δεκάτη πρωινή» του Θέμη Παρλαβάντζα, το πολυεπίπεδο «Σκούρο μπλε» της Σόφης Λούκα, το μελαγχολικό «Μερικές γυναίκες παντρεύονται σπίτια» και το πικρά ρεαλιστικό «Μαγικό σπίτι» της Νατάσας Βλουτόγλου. Επαναλαμβάνω, όμως, ότι όταν σε ένα μικρού μεγέθους βιβλίο ο αναγνώστης έχει την επιλογή 14 διαφορετικών γραφών και ιδεών έχει τη δυνατότητα επιλογής σύμφωνα με το δικό του αναγνωστικό κριτήριο.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top