Fractal

Πάθη στα κρυστάλλινα σύνορα

Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος //

 

ouranos«Ο Ουρανός που ονειρεύτηκες» του Γιάννη Σκάραγκα , εκδ. «Κριτική», σελ. 264

 

Στα κρυστάλλινα σύνορα, κατά Κάρλος Φουέντες, στο αχανές όριο μεταξύ Μεξικού και ΗΠΑ, κάπου στην Τιχουάνα, άνθρωποι με βαρυσήμαντα ονόματα και παρελθόν κατάστικτο από πληγές και ανομολόγητα μυστικά, αναζητούν μια διέξοδο στις ζωές τους.

Εγκλωβισμένοι σε ένα φτηνό πανδοχείο στην άκρη του πουθενά με τον αέρα να λυσσομανάει και τον τυφώνα να έρχεται πλησίστιος (τυφώνας στην Τιχουάνα;), ενώνονται με τα δεσμά της ανάγκης για φυγή. Όλοι τους κάτι έχουν να κρύψουν. Όλοι κάτι θέλουν να παραχώσουν στα ντουλάπια της μνήμης. Δεν βρέθηκαν τυχαία στη μεθόριο, δεν οδήγησε τα βήματά τους το τυχαίο, αλλά η αγάπη της μοίρας.

Ώσπου, κάποιο βράδυ, ένα αυτοκίνητο βγαίνει από την πορεία του και καρφώνεται στο στύλο μιας λάμπας. Ο οδηγός, ο Έντι, κουβαλάει με τη σειρά του ένα δεμάτι από σκοτεινές υποθέσεις του παρελθόντος.

Ο Κάιν, η Χουλιέτα, ο Έντι, ο Οιδίποδας, η Μήδεια και η Μαργαρίτα συνθέτουν ένα χορό φωνών που κυλούν από το πνιγηρό παρελθόν στο άβολο παρόν με τρόπο υποβλητικό και συνάμα αιχμηρό. Από τις παρυφές του νουάρ, στις υπώρειες ενός συναισθηματισμού που θυμίζει Τζον Φάντε και από το μυστήριο έως τις ανατροπές του, ο Σκάραγκας, φτιάχνει ένα μυθιστόρημα που στηρίζεται σε νευρώδη και κοφτή γλώσσα που ουσιαστικά ακολουθεί/υπηρετεί/υποκινεί τον ασθμαίνοντα βίο των ηρώων.

Καίτοι ο πυρήνας του μυθιστορήματος είναι η ανεκμυστήρευτη σχέση της Χουλιέτα με τον Έντι, ως αναγκαίοι παραπόταμοι εκβάλλουν οι ιστορίες των υπόλοιπων ηρώων που μπορεί να κινούνται αυτόνομα, ωστόσο λειτουργούν –όλες μαζί- συνθετικά, καθώς προοικονομούν το εν προόδω δράμα που παίζεται εντός του απομονωμένου πανδοχείου.
Ο Έντι μετά το ατύχημα έχει χάσει τη μνήμη του, η Χουλιέτα προσπαθεί να του ανασυνθέσει τον κόσμο και να κάνει συγκεκριμένες τις αμυχές μέσα του. Θα μπορούσαν να τον παραδώσουν στις αρχές, όπως προτείνει ο Κάιν. Θα μπορούσε να τον σκοτώσει, όπως σκέφτηκε κάποια στιγμή η Χουλιέτα. Κι όμως, τον κρατούν στο πανδοχείο, κοντά τους, γίνεται ο διαιρέτης αυτής της παράξενης δράκας ανθρώπων.

Κάποιος γράφει αυτή την ιστορία, αλλά ποιος; Ο συγγραφέας, προφανώς, αλλά ποιος είναι –πραγματικά- ο συγγραφέας και ποια η σχέση του με την επιμελήτριά του που εμφανίζεται συχνά πυκνά προσπαθώντας να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα. Τω όντι, το μυθιστόρημα κινείται παραλλήλως σε μια άλλη μεθόδιο (πέραν της γεωγραφικής) – ανάμεσα στην επινόηση και την πραγματικότητα, στο μεταίχμιο της μυθοπλασίας και του ρεαλισμού. Και μέσα σε αυτή τη δίνη επινοήσεων, μορφολογικών τροπισμών και διαπλοκής παρελθόντος και παρόντος, άρχεται το δράμα. Η Χουλιέτα περιμένει την επιστροφή του Έντι που μπλέχτηκε στη διακίνηση ναρκωτικών και ζει πλέον ως φυγάς, ενώ είναι εδραίος ο φόβος ότι μπορεί να έχει σκοτωθεί. Και τότε ποιος είναι αυτός ο Έντι που λέγεται Λέφτι και δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο; Η δομή του μυθιστορήματος στηρίζεται σε αυτή ακριβώς η ανατροπή. Είναι φανερό πως ο συγγραφέας έλκει την καταγωγή του από τη μακρά αμερικανική παράδοση του ψυχολογικού μυθιστορήματος και όχι λόγω του σκηνικού στο οποίο τοποθετεί τους ήρωές του. «Ο Ουρανός που ονειρεύτηκες» ανέβηκε ως θεατρικό έργο στη Νέα Υόρκη το 2009 με τον τίτλο «Prime Numbers» και ήταν υποψήφιο για τα New York Innovative Theatre Awards, στην κατηγορία πρωτότυπου αμερικανικού έργου.

 

ouranos1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top