Fractal

Το αγαπημένο μου βιβλίο από την Σώτη Τριανταφύλλου

Της Εύας Στάμου //

 

 

Soti_Triantafyllou_H_SygxwreshΗ “Συγχώρεση” είναι ένα αφήγημα για την οδύνη που προκαλεί ο βίαιος θάνατος ενός παιδιού σε μια γυναίκα, μια οικογένεια, μια ολόκληρη κοινότητα.

Γραμμένο με τρόπο άμεσο και λιτό, πραγματεύεται με ιδιαίτερη ευαισθησία και χωρίς μελοδραματισμούς την διαδικασία του πένθους της Αντόνιας, μιας μικροαστής νοικοκυράς από το Νάσβιλλ, της οποίας η δεκάχρονη κόρη δολοφονήθηκε.

Τα στάδια του πένθους από το αρχικό μούδιασμα και την δυσπιστία, την ελπίδα που αναζωπυρώνεται για να σβήσει λίγο μετά, την θλίψη που φέρνει η απουσία της μικρής Στέλλας, τον θυμό και τον αφόρητο πόνο που φωλιάζει στην ψυχή τής πρωταγωνίστριας με την οριστική απώλεια του παιδιού της και την εγκατάλειψη από τον άντρα της, καθώς κι η συνακόλουθη προσπάθεια να προσδώσει στη ζωή της ένα νόημα που θα κάνει την καθημερινότητα της υποφερτή, παρουσιάζονται με ενάργεια σε αυτή την σύντομη αλλά πυκνή νοημάτων νουβέλα.

Η βία, η εκδίκηση, η οδύνη που επαναπροσδιορίζει για την ηρωίδα τα όρια του χρόνου, κόβοντάς τον στα δύο, στο ‘πριν’ και στο ‘μετά’ την εξαφάνιση της Στέλλας, η επιθυμία τιμωρίας του θύτη, το διάχυτο αίσθημα ανασφάλειας που βασανίζει τους κεντρικούς ήρωες – και το οποίο μεταδίδεται σταδιακά και στον αναγνώστη- είναι μερικά μόνο από τα θέματα που ξεδιπλώνονται χωρίς υπέρμετρη συναισθηματικότητα αλλά με διεισδυτική στοχαστικότητα, στις 120 σελίδες του βιβλίου.

Η συγγραφέας επιτυγχάνει να προσωποποιήσει την ανθρώπινη κακία, το evil που μοιάζει να απειλεί την κοινότητα, την πόλη του Νάσβιλλ, τη χώρα ολόκληρη, δίνοντας στον ίδιο τον δράστη τον ρόλο να μας διηγηθεί αποσπάσματα της ιστορίας του. Ο θύτης, μιλώντας στην Αντόνια, επιχειρεί στην ουσία να εξηγήσει στον εαυτό του τα φρικτά του εγκλήματα, και το πραγματώνει με τον μόνο τρόπο που μπορεί: μέσα από μια αφήγηση χωρίς δομή, λογική συνοχή, ή συναίσθημα, όπως ακριβώς δηλαδή βιώνει ο ίδιος την πραγματικότητα.

Η νουβέλα αποτελεί ένα εύστοχο σχόλιο για το φαινόμενο της κανονικοποίησης της ακραίας βίας μέσα από την τηλεοπτική προβολή κι ειδησεογραφική κάλυψή της, την εξοικείωση με την εγκληματικότητα ως κάτι σύνηθες και τετριμμένο, που μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή στον οποιονδήποτε, σαν κάτι ‘φυσιολογικά’ ενταγμένο στον καθημερινό μας βίο.

 

Αποτέλεσμα εικόνας για συγχωρεση σωτη τριανταφυλλου

H Σώτη Τριανταφύλλου

 

Αποτελεί επίσης σχόλιο για μια πανίσχυρη χώρα που όμως εμφανίζεται ανίκανη να προστατεύσει τα πιο αδύναμα μέλη της, μια κοινωνία που, σε αντίθεση με την κεντρική πρωταγωνίστρια, δεν προσπαθεί να κατανοήσει αυτό που συμβαίνει, μα επιζητά αγωνιωδώς την εκδίκηση, την βίαιη τιμωρία, τον εξευτελισμό, και τελικά τον θάνατο του θύτη. Ο εγκληματίας αντιμετωπίζεται σαν ξένο σώμα και όχι ως κάποιος που γαλουχήθηκε με τις αρχές της συγκεκριμένης κοινότητας, και μεγάλωσε εντός ενός συστήματος που δεν τον στήριξε όταν υπήρχε ακόμα ελπίδα για τον ίδιο και τα θύματά του. Εκδίκηση λοιπόν αντί για εξιλέωση, αφορισμός αντί για προσπάθεια ερμηνείας.

Χάρη στην αμεσότητα της γραφής και τις πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις, η ιστορία παρουσιάζεται με τρόπο σχεδόν τρυφερό, από μία ηρωίδα χαμηλών τόνων που δεν κραυγάζει τον θυμό της, μα ψιθυρίζει τον πόνο της με την ελπίδα οι αναγνώστες να την καταλάβουν και πιθανώς να την συγχωρέσουν για την αδυναμία να προστατέψει το παιδί της, για την ανικανότητά της να μισήσει τον δολοφόνο – μα κυρίως, για το ‘σκανδαλώδες’ γεγονός ότι βρίσκει το κουράγιο να ξανασυνθέσει τα κομμάτια του εαυτού της, και την επιθυμία να ζήσει, όχι χάρη στην εκδίκηση, αλλά στην συγχώρεση.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top