Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Σε μιαν περαστική”
28/12/2016, 12:38 πμ

Ποίηση: “Σε μιαν περαστική”

Του Αντρέα Πολυκάρπου // *

 

f5

 

ΣΕ ΜΙΑΝ ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ

 

Το χέρι σού κρατούσα καθώς ψυχορραγούσες.

Από το στόμα σου σταγόνα- σταγόνα να ρέει το φαρμάκι.

Κι από πάνω μας να καίει ο ήλιος.

Ολόγιομος σαν φεγγάρι της μεσημβρίας

που φωτίζει τα βήματα του φονιά

καθώς ακροβατεί στα φρεσκοσκαμμένα παρτέρια

με τα ωχρά κρίνα.

Ναι, ψυχή μου. Θα τον μαρτυρήσει ο ήλιος.

Μη σκιάζεσαι. Ο ήλιος θα κάψει τα βήματα του.

Αφέσου στο θάνατο.

Αυτός ξέρει από τους πόνους να λυτρώνει.

Κρυμμένη στις γειτονιές του θανάτου

κοιτούσες την εσπέρα που σε κύκλωνε.

Το στόμα να χάσκει ανοιχτό.

Έτοιμο να ρουφήξει το τελευταίο στον ουρανό σύννεφο.

Πονάς το ξέρω. Μην απορείς που σού κρατάω το χέρι.

Τον έζησα το θάνατο στην κούνια μου.

Κι εμένα το χέρι δεν μού κράτησε κανείς.

 

Μην φύγεις. Μην με εγκαταλείψεις.

Κοίτα, στο γλαστράκι του κάκτου,

λαθραία βλάστησε ένα μαυροφορεμένο γιασεμί.

Θα συλλέξω τη γύρη από τα μαύρα του άνθη.

Θα τη σπείρω στο μέτωπο σου.

Οι ρίζες του θα ρουφήξουν τα φαρμάκι.

Μην με εγκαταλείπεις. Το ξέρω τώρα πως σ’ αγάπησα.

 

Τετράποδα σαρκία έχω φυτέψει πολλά στην αυλή μου.

– Πονάς σαν τα θυμάσαι;

– Τρέμω στην ιδέα μη με βρει ζωντανό το επόμενο θέρος.

Μη δεν μπορέσω κοντά σας να έρθω,

στη γη να φυτέψω το σώμα μου.

– Ζηλεύεις το θάνατο μας;

– Ζηλεύω καθετί που σαπίζει πιο όμορφα απ’ την ψυχή μου.

– Γι’ αυτό έχεις δέσει τη θηλιά πάνω από το προσκεφάλι σου;

– Δεν την έδεσα εγώ…

– Τότε ποιος;

– Δεν ξέρω, δεν είδα. Στη θηλιά αυτή κρεμιούνται τα όνειρα μου.

– Πάψε. Τώρα για μένα πρέπει να πενθήσεις.

Εγώ πεθαίνω τώρα. Για τα όνειρα ποιος νοιάζεται;

 

Σου κρατάω, λοιπόν, το χέρι καθώς ψυχορραγείς.

Κοιτάω τη ζωή να σβήνει στον αμφιβληστροειδή της μεσημβρινής σελήνης.

Τα παιδιά σου ζητάνε το μερτικό τους.

Την κληρονομιά τους, τη δική σου διαθήκη.

Ένας δημαγωγός έτοιμος είναι να την αναγνώσει.

Τι να κληροδοτήσεις κι εσύ;

Εσύ που γνώρισες την ελευθερία,

τι άλλο θα μπορούσες να κληροδοτήσεις

από ένα λάκκο δυο μέτρα;

Όλη σου η περιουσία αυτοί οι στίχοι.

Τετράποδα σαρκία έχω φυτέψει πολλά στην αυλή μου.

– Πονάς σαν τα θυμάσαι;

– Μην ρωτάς, ποιος για τον πόνο των άλλων νοιάζεται;

 

 

 

 

* Ο Αντρέας Πολυκάρπου γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1984 και από το 2004 ζει στην Ελλάδα. Εξέδωσε τρία βιβλία ποίησης. Το 2016 επανεκδόθηκε η τρίτη του ποιητική συλλογή «Απρόσωπα Φαγιούμ» στις εκδόσεις Vakxikon.gr. To 2014 εξέδωσε το θεατρικό έργο «Κατά Ιωάννη αποκαθήλωση» στις εκδόσεις Vakxikon.gr και το 2016 μεταφράστηκε στα αγγλικά. Ποιήματα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top