Fractal

Σάνκια ή ζητώντας την αληθινή ζωή

Γράφει ο Πάνος Ιωαννίδης //

 

Ζαχάρ Πριλέπιν «Σάνκια», Μετάφραση: Βασίλης Μακρίδης, εκδ. Τόπος, σελ. 368

 

Κάθε νέος που σέβεται τον εαυτό του, και τη ζωή που τον περιβάλει, οφείλει να ζητήσει κάτι καλύτερο. Κάτι διαφορετικό, κάτι πιο δίκαιο που θα ωθήσει τον ίδιο και τους συνομήλικους του, σε έναν κόσμο που θα είναι καλύτερος αυτόν στον οποίο μεγάλωσαν.  Η επιλογή αυτής της στρατηγικής, που όχι δύσκολα μπορεί να μετατραπεί σε στάση ζωής, έγκειται τόσο σε αντικειμενικούς όσο και σε ψυχολογικούς παράγοντες. Από τη μια πλευρά, οι νέοι γνωρίζουν ότι αν ωριμάσουν στον κόσμο μέσα στον οποίο μεγάλωσαν, θα ζήσουν ακόμη χειρότερα, ανταλλάσσοντας τα νιάτα με τον βιοπορισμό τους. Από την άλλη πλευρά, είναι ζήτημα ορμέμφυτου κάθε πρωτοπόρος και δημιουργικός άνθρωπος να θέλει να αφήσει το στίγμα του στην εποχή του.

Το βιβλίο του Ζαχάρ Πριλέπιν Σάνκια (Τόπος, Βασίλης Μακρίδης), πραγματεύεται την προσπάθεια ενός νέου ανθρώπου, του Σάνκια και των φίλων του, για αλλαγή του κόσμου (τους), σε μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορική περίοδο, αυτή της μετακομμουνιστικής Ρωσίας. Πιστεύοντας σε ιδεώδη όπως η δικαιοσύνη και η ελευθερία, ο Σάνκια και οι ομοϊδεάτες του, τα μέλη του κινήματος της Ένωσης Δημιουργικών ή των Ενωτιστών, όπως αυτοαποκαλούνται, ταλανίζονται ανάμεσα στην αναζήτηση της αλήθειας και στη σφαγή, που όπως παραδέχονται είναι τα βασικά σημεία αναφοράς στην σημερινή Ρωσία.

Ο σπουδαίος πολυμεταφρασμένος Ρώσος συγγραφέας, μας κλείνει το μάτι, όταν θέτει τον Σάνκια και τους υπόλοιπους Ενωτιστές φορείς ενός αγώνα που αναζητεί τη διέξοδο, που θα οδηγήσει στην αναβίωση της μεγάλης ρώσικης ψυχής. Δεν είναι μόνο φυσικά ο διάλογος που ανοίγει με τους μεγάλους Ρώσους κλασικούς, αλλά και το ότι μας δείχνει περίτρανα, ότι τα ιδανικά στους νέους (οφείλουν να) υπάρχουν ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης.

Ο Πριλέπιν παρατηρεί με οξυδέρκεια και τρυφερότητα το πήγαινε έλα του Σάνκια και των Ενωτιστών, από τη Μόσχα προς την ρωσική ενδοχώρα και πάλι πίσω. Με όχημα  τον έρωτα τόσο για το σώμα όσο και το πνεύμα μετατρέπουν την ουτοπία τους σε βία, και συχνά πληρώνουν ακριβά το τίμημα τον επιλογών τους. Με γραφή που φλερτάρει με τον κλασικό μοντερνισμό, ο συγγραφέας μας δείχνει ότι το τέλος της Ιστορίας δεν έχει συμβεί ακόμα, καθώς ίσως οι πιο ενδιαφέρουσες σελίδες της να γράφονται στην εποχή μας.

 

Zachar Prilepin

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top